Στο επίκεντρο της ΕΕ, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, βρίσκεται σήμερα η στρατηγική της Λισαβόνας, που αποφάσισαν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής το 2000 στην ισπανική αυτή πόλη, με επίκεντρό της την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ως στρατηγικό στόχο, για την υλοποίηση του οποίου κατέληξαν σε μια σειρά μέτρα τα οποία προωθούν με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Μέτρα, όπως η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και οι ελαστικές μορφές εργασίας, η παράδοση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης στο κεφάλαιο, η εμπορευματοποίηση των τομέων Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, οι αντιδραστικές αλλαγές που προωθεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για παραγωγή φτηνού καταρτίσιμου εργατικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις, η ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στρατηγική σημασία, όπως π.χ. τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κλπ. Ταυτόχρονα, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών σε κάθε κράτος - μέλος, η οποία ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τις Εαρινές Συνόδους Κορυφής, ωθεί στην ακόμη μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, δηλαδή στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων και σε διακρατικό επίπεδο. Και την ίδια ώρα αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, μειώνει το λαϊκό εισόδημα και τις συντάξεις, αυξάνει τον εργάσιμο βίο ως το ...θάνατο.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Οι κατά καιρούς Κοινές Αγροτικές Πολιτικές (ΚΑΠ) μειώνουν το εισόδημα των φτωχών αγροτών, τους διώχνουν από τη γη τους, η οποία συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια καπιταλιστών, καταδικάζοντάς τους στην ανεργία και ενισχύουν τα μονοπώλια στη διατροφική αλυσίδα, προωθώντας μεταλλαγμένα τρόφιμα σε βάρος της υγείας των λαών.

Ακόμη, η ΕΕ με τη Συνθήκη Σένγκεν και το άλλοθι της τρομοκρατίας επιτίθεται στις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, ενισχύει τη δίωξη και την καταστολή των αγώνων των εργαζομένων.

Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία. Οταν από τη συνθήκη «Ανθρακα - Χάλυβα» το 1952 έμπαιναν τα θεμέλια της «Συνθήκης της Ρώμης» το 1957, το κεφάλαιο συνένωνε τις δυνάμεις του για να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό στην Ευρώπη, πρωτίστως, με το αντίπαλο σύστημα, το σοσιαλισμό, με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και με τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού επιτάσσει τη στρατηγική του Μάαστριχτ για την απρόσκοπτη εντεινόμενη εκμεταλλευτική του δράση, την ενίσχυση της εξουσίας του και την εξαφάνιση αν είναι δυνατόν του εργατικού κινήματος, προκειμένου να αποφύγει την αμφισβήτηση και την ανατροπή του, από την οξύτητα των αντιθέσεων, την αθεράπευτη κρίση του και την ολοένα αυξανόμενη μετατροπή της δυσαρέσκειας των μαζών σε συνειδητή ταξική πάλη. Μόνο που αυτή η πορεία αργά ή γρήγορα θα ανοίξει το μέλλον της εργατικής τάξης για την πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία της τελειότητας, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Μόνο που απαιτεί αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη κάθε λαού ενάντια στην εξουσία της χώρας του, ώσπου να την ανατρέψει, μαζί με τους κοινούς αγώνες. Εδώ εντάσσεται και η θέση και η πάλη του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ.

Το ΚΚΕ λέει ότι μπροστά στο λαό μας υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Ο ένας είναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο δρόμος της προσαρμογής στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ο άλλος είναι ο δρόμος της συγκρότησης της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Στην πορεία αυτού του δρόμου το ΚΚΕ θα κινητοποιεί τις δυνάμεις του μέσα στο μαζικό κίνημα, στο Κοινοβούλιο, στο Ευρωκοινοβούλιο, παντού και ασταμάτητα, για να έχουν και άμεσες κατακτήσεις οι εργαζόμενοι, που ανακουφίζουν έστω και προσωρινά.

Είναι ρεαλιστική η πρότασή μας για κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και τον παραγωγικό συνεταιρισμό της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους όπου η συγκέντρωση είναι μικρή και την ένταξή τους σε έναν κεντρικό σχεδιασμό και διεύθυνση, ταυτόχρονα με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Η λαϊκή εξουσία μπορεί να προωθεί διακρατικές - εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο όφελος και συμφέρον.

Δεν υπάρχει άλλη εφικτή και ρεαλιστική εναλλακτική λύση στο σύγχρονο κόσμο, στα προβλήματα που ζούμε στη χώρα μας, παρά μόνο μια Ελλάδα με λαϊκή οικονομία και εξουσία, σε μια Ευρώπη της ειρήνης, της φιλίας, του σοσιαλισμού.