Ο Χρ. Πασαλάρης αρθρογραφεί στον «Ελεύθερο Τύπο» όχι «έξω απ' τα δόντια», όπως ονομάζει τη στήλη του, αλλά δείχνοντας τα δόντια του σε οτιδήποτε δε συμμορφώνεται στις επιταγές της τάξης που ευδοκίμως υπηρετεί. Ετσι, ο Χρ. Πασαλάρης θυμάται - όπως τον βολεύει να θυμάται - κάποια γεγονότα που έχουν συμβεί ανά τις δεκαετίες τον μήνα Απρίλη, ξεκινώντας απ' αυτόν που διανύουμε. Μέμφεται, λοιπόν, τους εργαζόμενους, γιατί απεργούν «αντί να δουλεύουν περισσότερο για να περισώσουν ό,τι μπορούν». Ετσι κυνικά, ωμά, προκλητικά εκθέτει ακριβώς την επιθυμία του κεφαλαίου για περισσότερη δουλειά, με λιγότερα δικαιώματα και χωρίς καμία απολύτως αντίδραση απ' τα «υποζύγια» που ο αρθρογράφος προφανώς θα ήθελε να βλέπει να κυκλοφορούν με χαλινάρια. Και παρακάτω, ανάμεσα στα άλλα που θυμάται, είναι κι αυτό: «Αλλά και Απρίλιο του 1946 (αφού κακώς απέσχε απ' τις εκλογές της 31ης Μαρτίου) το διωκόμενο ΚΚΕ εξαπέλυσε επίθεση στο Λιτόχωρο, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ο καταστρεπτικός εμφύλιος πόλεμος των 42 μηνών που κατέληξε στην ήττα του Γράμμου». Αυτό το «διωκόμενο» το πρόσθεσε μάλλον για τα προσχήματα, καθώς αυτό που καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντάς τον είναι ότι το ΚΚΕ ευθύνεται για τον εμφύλιο. Φυσικά, ο αρθρογράφος, καθόλου τυχαία, ανακατεύει τέτοιους συνειρμούς, προκειμένου να τρομοκρατήσει την εργατική τάξη και να περιορίσει τις λαϊκές διεκδικήσεις. Γνωρίζει ο Χρ. Πασαλάρης, αλλά σιωπά και διαστρεβλώνει. Οτι για τον εμφύλιο ευθύνεται η άρχουσα τάξη και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές της. Γνωρίζει για τις εκλογές βίας και νοθείας. Γνωρίζει για το μεταβαρκιζιανό όργιο τρομοκρατίας. Για τον άγριο διωγμό αγωνιστών, κομμουνιστών, τις δολοφονίες, τους βιασμούς. Τότε ο λαός διάλεξε τα όπλα απ' τις αλυσίδες. Και έγραψε μια εποποιία, μια χρυσή σελίδα στην ταξική πάλη. Γεμάτη διδάγματα πάντα επίκαιρα. Φαίνεται πως τρομοκρατεί με τους συνειρμούς για τον εμφύλιο, ακριβώς γιατί φοβάται τον ξεσηκωμό των εργατών ενάντια στα αφεντικά. Φοβάται το ξύπνημα του «θύματος και του ψώνιου που θα φέρει ανάποδα τον ντουνιά».