Στην ανάγκη των κατοίκων αυτής της πόλης να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και στην υποχρέωση της εργατικής τάξης, «που είναι πολυπληθέστερη και μπορεί να είναι πανίσχυρη αλλά δεν το ξέρει», να διασπάσει την «κοινωνική συνοχή» που επιβάλλουν οι καταπιεστές, αναφέρθηκαν - ανάμεσα σε άλλα - οι εισηγητές του πρώτου μέρους της χτεσινής ημερίδας. Στις εισηγήσεις που αναπτύχθηκαν για την «πόλη των πολιτών ή πόλη των τάξεων;», «η ποιότητα ζωής των ανθρώπων στην Αθήνα» και «το μεταφορικό πρόβλημα», κοινή ήταν η διαπίστωση πως κεντρικό ζήτημα σε κάθε δραστηριότητα είναι σε όφελος τίνος γίνεται. Με λίγα λόγια σε όφελος ποιων αλλάζει η πόλη με τα μεγάλα έργα, σε όφελος ποιων αποβαίνει η ενίσχυση της χρήσης του ΙΧ, σε όφελος ποιων είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση του Χρ. Σελιανίτη, εκ μέρους του Νέου Κινήματος Αρχιτεκτόνων, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να απομονωθεί από την υπόλοιπη «πόλη», δηλαδή από την εργατική τάξη και να προστατευτεί από την εγκληματικότητα που η ίδια παράγει. Μάλιστα, επιδιώκει και να την ενσωματώσει, δημιουργώντας της την αίσθηση ότι δεν ανήκει πουθενά αλλού παρά σε μία ατελείωτη ιεραρχία από τον πλουσιότερο στο φτωχότερο. «Παραφράζοντας τον Λένιν, θα λέγαμε ότι σε κάθε πόλη υπάρχουν δύο πόλεις: η πόλη των καταπιεστών και η πόλη των καταπιεζόμενων» - τόνισε χαρακτηριστικά ο Χρ. Σελιανίτης. Ο ίδιος συμπλήρωσε πως «οι κορυφές της ιεραρχίας της αστικής τάξης πρέπει να ασκούν την κυριαρχία τους στο κέντρο του χώρου, όμως αυτό δεν μπορούν να το περιτοιχίσουν, πρέπει να προσπαθήσουν να το αποστειρώσουν. «Εκεί που τα τεχνικά έργα είναι ατελέσφορα, δοκιμάζονται οι πολεοδομικές παρεμβάσεις», υπογράμμισε για να καταλήξει πως «η πόλη των πολιτών είναι μια φενάκη. Η φαινομενική πόλη πρέπει να διαιρεθεί στις δύο "πόλεις" των αντίπαλων τάξεων».

Στη διάλυση της πόλης που συντελείται με «τα μεγάλα έργα, τις χρυσοφόρες ευκαιρίες για τις ισχυρές οικονομικές δυνάμεις», αναφέρθηκε η Ελένη Πορτάλιου, αρχιτέκτων, συμπληρώνοντας πως τα πάντα «από τα δάση μέχρι τα έθιμα πουλιούνται και καταναλώνονται».

Οπως πουλιούνται και διάφορες πολιτικές ηγεσίες, υποσχόμενες και προβάλλοντας τα αντίθετα απ' ό,τι πράττουν. Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση του Γιώργου Σαρηγιάννη, καθηγητή Πολεοδομίας στο ΕΜΠ, σχετικά με την προσπάθεια του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ να πείσει ότι πολεοδομεί η πολιτική ηγεσία με στόχο το κοινό καλό. «Πράγματι, τελικά, οι πολιτικοί πολεοδομούν, αλλά για όφελος τίνος;», «αναρωτήθηκε» ο Γ. Σαρηγιάννης. Και εξηγήθηκε: «Πώς είναι δυνατόν να ανακοινώνει ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ προγράμματα για κατασκευή τραμ και εξοστρακισμό του ΙΧ από την πόλη και από την άλλη να μην έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα στο τραμ, αλλά να γεμίζει την Αθήνα οδικά έργα, ανισόπεδους κόμβους, γκαράζ και άλλα παρόμοια;».

Ειδική αναφορά, τέλος, στα ζητήματα που εγείρονται από την τροποποίηση του άρθρου 24 του Συντάγματος ώστε να παραδοθούν τα δάση στην ιδιωτική κερδοσκοπία έκανε ο Κ. Διάκος.