Με μοναδική εξαίρεση το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη», το σύνολο των κομμάτων, των εφημερίδων και των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών υποδέχτηκαν προχτές σχεδόν θριαμβολογώντας την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την οδηγία για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Στο σύνολό τους θεώρησαν επιτυχία τη διατήρηση της ρήτρας «opt out» για μια ακόμη τριετία, ισχυριζόμενοι ότι μ' αυτό τον τρόπο οι εργαζόμενοι «γλίτωσαν» δήθεν από το 65ωρο. Και μόνο το γεγονός ότι στα πανηγύρια συμμετέχει τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ψήφισε την «έκθεση Σέρκας», είναι λόγος αρκετός ώστε να χτυπήσει καμπανάκι για τους εργαζόμενους, ως προς τις πραγματικές στοχεύσεις των κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου.

Απώτερος στόχος τους είναι να κρύψουν ότι - ανεξάρτητα από τις όποιες τροπολογίες εγκρίθηκαν και οι οποίες εξωραΐζουν την οδηγία - το νομοθέτημα της ΕΕ διατηρεί ανέπαφο τον βαθιά αντεργατικό χαρακτήρα του. Ακόμα παραπέρα, προσπαθούν να δημιουργήσουν την αυταπάτη στους εργαζόμενους ότι το Ευρωκοινοβούλιο, ακόμα και με τους υπάρχοντες συσχετισμούς μπορεί δήθεν να παίξει φιλολαϊκό ρόλο, να αμβλύνει τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου της ΕΕ.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Το κείμενο στο οποίο κατέληξε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διατηρεί τη διάκριση του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό», αφήνοντας ορθάνοιχτη την πόρτα η «ανενεργός» περίοδος ανά πάσα στιγμή να κατοχυρωθεί σαν «μη εργάσιμος» και άρα απλήρωτος χρόνος. Αυτό επιδίωκε το κεφάλαιο, αυτό του εξασφάλισε η οδηγία που ψήφισε το Ευρωκοινοβούλιο. Το ίδιο κείμενο ικανοποιεί το αίτημα των πολυεθνικών για επέκταση της περιόδου αναφοράς στους 12 μήνες (από 3 που είναι σήμερα) στην περίπτωση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας.

Αυτό αντικειμενικά σημαίνει δουλειά μέχρι και 78 ώρες τη βδομάδα σε εξαήμερη εργασία (6Χ13), αφού πλέον δίνεται η δυνατότητα στο κεφάλαιο να διευθετεί κατά το δοκούν και σε ακόμα μεγαλύτερο διάστημα το χρόνο εργασίας. Ανάλογα δηλαδή με τις ανάγκες της παραγωγής, να εναλλάσσει περιόδους εργασίας 13 ωρών την ημέρα με περιόδους υποαπασχόλησης στη διάρκεια ενός έτους και μ' αυτό τον τρόπο να αποσπούν στο μέγιστο βαθμό την υπεραξία από την υπερεκμετάλλευση του εργαζόμενου. Ετσι μπορεί να μιλούν για 48ωρη βδομάδα δουλειάς, αλλά μόνο ως ετήσιο μέσο όρο. Γιατί, πράγματι, με τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου θα υπάρχουν βδομάδες 78 ωρών. Χωρίς υπερωρίες και με μόνιμη ζημιά ακόμη και στην υγεία των εργαζομένων, αφού δεν μπορεί κάτω απ' αυτούς τους όρους να αναπληρωθεί η εργατική δύναμη. Είναι φανερό ότι αυτή η συγκεκριμένη ρύθμιση ξεπερνάει σε αντεργατική σφοδρότητα τη ρήτρα «opt out», στην οποία το Ευρωκοινοβούλιο έδωσε τριετή παράταση.

Αν τα παραπάνω συνδυαστούν και με την προωθούμενη νομοθεσία για την «ευελφάλεια» και την Πράσινη Βίβλο, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το ζοφερό μέλλον που το κεφάλαιο και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου ετοιμάζουν για τους εργάτες και τους υπάλληλους. Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει! Είναι η πάλη με το ΠΑΜΕ, η πολιτικοποίηση των εργατικών αγώνων, το δυνάμωμα του ΚΚΕ. Η οριστική ρήξη του εργατόκοσμου και της νεολαίας με τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που αντιστρατεύονται τα συμφέροντά τους. Σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε μέτωπο. Στους καθημερινούς αγώνες, αλλά και στην κάλπη, μπροστά και στις επικείμενες ευρωεκλογές.