Σαν να μην είδε και να μην άκουσε ο εισαγγελέας τους δεκάδες μάρτυρες, που κατέθεσαν στη δίκη για τον ευαίσθητο χαρακτήρα του κατηγορουμένου, την έμπρακτη αλληλεγγύη του στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό, το σεβασμό του στην ανθρώπινη ζωή, το ασυμβίβαστο των συγκεκριμένων πράξεων με την ιδεολογία του, την παρουσία του εκείνο το βράδυ σε άλλο χώρο. Ακόμα παραπέρα, κατηγόρησε τους μάρτυρες αυτούς ότι «δεν είναι αξιόπιστοι», γιατί δήθεν «δεν έκαναν τίποτα τότε για να βοηθήσουν τον κατηγορούμενο» (!) και ζήτησε από τα μέλη του δικαστηρίου να μη λάβουν υπόψη τις καταθέσεις τους. Αξιόπιστοι μάρτυρες, κατά τον ίδιο, είναι μόνο ο αρχιφύλακας Γ. Ψαρουδάκης, ο οποίος στη συνείδησή του πιστεύει ότι «δράστης του τραυματισμού του είναι ο Α. Λεσπέρογλου» και ο οδηγός του περιπολικού Πέτρος Χρήστου, ο οποίος είχε καταθέσει προανακριτικά, μετά το περιστατικό, ότι δεν είχε οπτική εικόνα του συμβάντος, δεν άκουσε κανένα πυροβολισμό ούτε συγκράτησε τα χαρακτηριστικά του ατόμου που έφυγε τρέχοντας, ενώ στο δικαστήριο θυμήθηκε να πει ύστερα από 18 χρόνια ότι «αυτός που πυροβόλησε τον αρχιφύλακα είναι ο Λεσπέρογλου»(!). Ουδόλως απασχόλησε, επίσης, τη σκέψη του εισαγγελέα το γεγονός ότι ολόκληρη η Πρέβεζα έχει ταχθεί στο πλευρό του Α. Λεσπέρογλου. Μήπως θεωρεί ότι οι μαζικοί φορείς του νομού, οι τοπικοί παράγοντες και οι εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων, που του συμπαραστέκονται, δεν πιστεύουν στην αθωότητά του, αλλά θέλουν να καλύψουν τις εγκληματικές ενέργειες που του αποδίδονται;

Πριν αγορεύσει ο εισαγγελέας Η. Λιακόπουλος, απολογήθηκε ενώπιον του δικαστηρίου ο Α. Λεσπέρογλου. Αφού αναφέρθηκε στη σύνδεσή του με ομάδα Παλαιστίνιων φοιτητών στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στην Αθήνα, είπε ότι το 1982 τού ζητήθηκαν κάποια χαρτιά και τα έδωσε στον υπεύθυνο του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης για να τα χρησιμοποιήσει κάποιος Παλαιστίνιος που είχε έρθει τότε στην Αθήνα μέσω Τουρκίας. «Οταν έγινε το περιστατικό - συνέχισε - τρελάθηκα. Κατάλαβα ότι κάτι είχε γίνει με τα χαρτιά. Δεν ήξερα σε ποιον είχαν δοθεί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Κρύφτηκα σε σπίτια φίλων μου και περίμενα. Διάβασα στις εφημερίδες ότι έκανα εμπόριο χρυσού και όπλων, ιστορίες ολόκληρες, πράγματα τερατώδη. Τρομοκρατήθηκα. Είχε στηθεί ολόκληρη συκοφαντία εις βάρος μου. Αν πήγαινα στην αστυνομία, θα ήμουν αναγκασμένος να καταδώσω ανθρώπους. Δε θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό, γιατί θα ήμουν αθώος, αλλά τι θα ήμουν από μέσα; Ενας κουβάς με σκ... θα ήμουν, μετά συγχωρήσεως. Ενας ρουφιάνος. Προτιμούσα να θυσιαστώ εγώ. Ετσι έχω μάθει. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους Παλαιστίνιους. Ηταν κυνηγημένοι, θα τους σκότωνε η ΜΟΣΑΝΤ αν τους έπιανε. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν είπε τίποτα. "Εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα", μου είπαν. Και ήταν αλήθεια. Αυτές οι ενέργειες ήταν καταδικαστέες. Το 1984 έκανα κάποιες προσπάθειες να παραδοθώ. Ξαφνικά, τον επόμενο χρόνο, από πιστολέρο των Εξαρχείων εμφανίστηκα σαν αρχιτρομοκράτης. Κατηγορούμενος για έξι δολοφονίες με κάποιον Μπαλάφα. Εγώ νεκρώνω. Πώς να ξαναγυρίσω πίσω; Να πω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Ο κ. Μποσινάκης είπε εκείνο το βράδυ "εγώ θα βάλω τον Κρυστάλλη να σού φέρει το Λεσπέρογλου". Εμπαινα πια στην εκμετάλλευση κάθε διωκτικού μηχανισμού. Ετσι αποφάσισα να εξαφανιστώ. Κατέληξα στην Ολλανδία. Γύρισα στην Ελλάδα για να δω τη μάνα μου, που είναι βαριά άρρωστη».

Η δίκη συνεχίζεται σήμερα με αγορεύσεις συνηγόρων.