Εκείνος την άκουγε χωρίς να μιλάει. Εδειχνε, μάλιστα, σα ν' αδιαφορούσε κι αυτό φαίνεται ότι την ενοχλούσε γιατί, όσο περνούσε η ώρα, γινόταν επιθετική: «Δε νομίζω ότι τα δικά μας παιδιά έχουν λιγότερα δικαιώματα. Βλέπεις ότι η κόρη του φίλου σου του Θανάση, που πάει στη Β' Λυκείου, κάνει "ιδιαίτερα" και στα 6 βασικά μαθήματα, στα οποία θα εξεταστεί για να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο, ενώ ο γιος του πάει σε ιδιωτικό Γυμνάσιο».

ΗΘελε να της εξηγήσει ότι αυτός δε θεωρεί «ζήτημα ζωής ή θανάτου» αν τα παιδιά θα εισαχθούν στο πανεπιστήμιο, δε θέλει να μετατραπούν σε «ρομπότ του σχολείου» κι «όμηροι του φροντιστηρίου», δεν ανέχεται να πληρώνει για να τα σπουδάσει στην εποχή της «δωρεάν παιδείας», δεν εκτιμά τη μόρφωση που παρέχει η ελληνική εκπαίδευση στους νέους, δε συμφωνεί καθόλου με την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», που, θέτοντας οικονομικά εμπόδια στα παιδιά των φτωχών οικογενειών, αποκλείει και διώχνει πολλούς από την εκπαιδευτική διαδικασία, δημιουργεί μαθητές πολλών κατηγοριών και εκπαίδευση πολλών ταχυτήτων.

Το μόνο που της είπε, ήταν: «Θυμάσαι τότε που μαζί αγωνιζόμαστε για ν' αλλάξουμε την κατάσταση στη Δημόσια Παιδεία; Είδες ότι και οι σημερινοί νέοι για το ίδιο αγωνίζονται; Ακουσες την κόρη μας να λέει ότι αυτό το σχολείο κι αυτός ο κόσμος δεν της αρέσουν και θα κάνει ό,τι μπορεί για ν' αλλάξουν τα πράγματα; Ε, αυτές οι ερωτήσεις εμπεριέχουν την απάντησή μου σε όλα όσα μου λες»...