Του ΣΤΑΘΗ από το «Παρόν»

Οταν δε κρύβουν λόγια και μιλούν ανοιχτά για τις κοινωνικές εκρήξεις που φοβούνται, έχεις και το μέτρο για την «ηθική επιταγή» που επιβάλλει να ομονοήσουν οι δύο βασικοί εταίροι του δικομματισμού. Ηδη, η κυβέρνηση, παίρνοντας το μήνυμα, φροντίζει να λειτουργήσουν ορισμένα μέτρα της ως αμορτισέρ που θα απορροφήσουν εντάσεις. Από κοντά και η «εποικοδομητική κριτική» από την αντιπολίτευση που αφήνει στο απυρόβλητο τις επιχειρήσεις.

Ενας «Ομπάμα» γίνανε και οι μεν και οι δε. Βέβαια, μια παρέα ήτανε και παραμένουν.

Και καλά να τον έλεγαν «Ο' Μπάμα», να παραπέμπει, δηλαδή, σε κάτι από Ιρλανδία, να το συζητούσαμε, μπας και υπήρχε ελπίδα κάτι να του έχει μείνει από το εξεγερτικό της προέλευσης. Τον λένε, όμως, σκέτο Ομπάμα και δεν αφήνει στιγμή να μην κάνει καθαρό πως όχι μόνο δεν έχει σχέση με εξεγέρσεις, αλλά και πως θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να μην υπάρξουν αυτές. Το μαρτυρά και το επιτελείο που τον στελεχώνει. Τότε, με τον Κλίντον στη Σερβία, τώρα με τον Ομπάμα για πού;

Πάμε γι' άλλα: Εντάξει, ο Τράγκας δεν μπορεί να το χωνέψει ότι του φάγαν τον Ρουσόπουλο στη στροφή, αλλά από κει ως να χειροκροτεί τις «κατσαρόλες» και να αξιώνει να το δούμε ως προοδευτικό στοιχείο, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Οταν η «διαδήλωση της κατσαρόλας» σ' όλες των περιπτώσεων σήμαινε μαϊμού κινητοποιήσεις. Τέτοιες που να εντυπωσιάζουν μεν, να ενταφιάζουν δε την αιτία, μιλώντας μόνο για το αποτέλεσμα στην ιδιωτική κουζίνα. Οταν μια ολόκληρη τάξη έχει πρόβλημα στο σύνολο της ζωής της.

Αλλο το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», κι άλλο το «πεινάμε, πέσε να σε φάμε». Σε κάτι τέτοια συνθήματα (σαν το δεύτερο) συναντούσαν πάντα οι της ΝΔ αυτούς του ΠΑΣΟΚ. Εχοντας και οι μεν και οι δε μιαν έγνοια: Βάρδα μην αφεθεί χώρος να αναπτυχθεί πραγματικό κίνημα ανατροπής.

Κι επειδή το ταξικό κίνημα αναπτύσσεται ερήμην των σχεδιασμών της αστικής τάξης, επιστρατεύουν τον τρόμο κατά το «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Στο προκείμενο, η ράβδος ακούει στο όνομα απολύσεις. Ξάφνου, οι απολύσεις, από τους ίδιους που τις πρόβαλλαν σα στοιχείο εξυγίανσης της οικονομίας, εμφανίζονται ως πρώτη είδηση - απειλή για τους εργάτες. Τους έπιασε ο πόνος; Οχι, τρόμο θέλουν να σπείρουν. Για να περάσουν το «κεφάλια μέσα», ώστε «όλοι μαζί να σώσουμε το σύστημα».

Πες όχι στον τρόμο. Ναι, θα γίνουν και απολύσεις. Ναι, την κρίση θα την πληρώσουν οι εργάτες, αν δε δουν στην κρίση την ευκαιρία για να δώσουν μια πατητή στους καπιταλιστές. Αρα, είναι σημαντικότερο το πώς προετοιμάζονται οι εργάτες, για να αντιμετωπίσουν την καπιταλιστική κρίση και τις επιπτώσεις της. Από θέση φόβου μπροστά στην απόλυση, ή από θέση γνώσης για το περιεχόμενο της κρίσης και, άρα, γνώση και για την ανάγκη ανατροπής της αιτίας;

Θεμελιακή διαφορά για να μην καταντάς απολογητής του συστήματος, που δήθεν ενδιαφέρεται για τους εργάτες. Οτι ο ρεφορμισμός θεωρεί πως βρήκε χρυσή ευκαιρία για να εδραιώσει τη θέση του, είναι το ένα. Το άλλο, όμως, είναι η ήδη μία καλή βάση για το εργατικό κίνημα: Οι στόχοι πάλης που θέτει το ΚΚΕ, οι στόχοι πάλης που παλεύονται ήδη από τα ταξικά συνδικάτα και όχι μόνο ξεφεύγουν από τα όρια της άμυνας και του οικονομισμού, αλλά και ανοίγουν δρόμο συνολικά ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο.

Ασχετο: Για κάτι ναυάγια της ταξικής πάλης που δε ξεφεύγουν ρούπι από την αποστολή τους, ούτε λέξη δεν αξίζει. Αρκεί που οι εργάτες ξέρουν - έχουν ταυτίσει στη συνείδησή τους το μεγαλείο του σοσιαλισμού που υπήρξε, με ατσάλινες προσωπικότητες στην πρώτη γραμμή.