Δεν είναι ότι οι Πράσινοι και οι Βένετοι που ως εκάστοτε πλειοψηφών κυβερνητικό Σώμα φτιάχνουν τους νόμους, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα της ταξικής πολιτικής (γενικά) και της εκάστοτε γαλαζοπράσινης κομματικής επιλογής που (ειδικά) θέλουν να «νομιμοποιήσουν».

Είναι και οι ίδιοι που δεν τηρούν ούτε τα αναγκαία προσχήματα έστω και αυτής της κατ' επίφαση δημοκρατίας αστικού τύπου, της κατά Μοντεσκιέ δηλαδή «διάκρισης των εξουσιών».

Πότε ο ένας και πότε ο άλλος, ανάλογα με το ποιος εταίρος του δικομματισμού «βρίσκεται στα πράγματα», έρχονται και διορίζουν τους προέδρους, τους αντιπροέδρους, τους εισαγγελείς του Αρείου Πάγου, είναι αυτοί που καταστρατηγούν επετηρίδες, είναι αυτοί που (όπως συνηθίζουν να αλληλοκατηγορούνται), μέσω των «ιμάντων μεταβίβασης» των επιθυμιών τους, προάγουν, διορίζουν και μεταθέτουν δικαστικούς μέσω του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου.

Ας μη σπεύσει, δε, κανείς «χάχας» της θεσμολαγνίας να μας χρεώσει ασέβεια προς το «ανεξάρτητον» της Δικαιοσύνης. Προς το παρόν, όσο κι αν κάποιοι θα ήθελαν να εντάξουν το Μαρξισμό... στα ποινικά αδικήματα, ο Μαρξισμός είναι - εκτός των άλλων - και επιστήμη που προσδιορίζει με σαφήνεια ότι «δεν μπορεί να υπάρχει ίσο δίκαιο μεταξύ άνισων ανθρώπων». Αυτά για τα περί «ανεξαρτησίας».

Οσο για το αν τα παραπάνω ισοδυναμούν με δημιουργία σκιών για την επιμέλεια ή την ακεραιότητα του ενός εκάστου εκ των δικαστών που λαμβάνουν αυτές ή τις άλλες αποφάσεις, απαντούμε ότι τελικά το ζήτημα της απονομής δικαίου δεν αφορά με στείρο τρόπο το πρόσωπο του εκάστοτε δικαστή, αλλά το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται το πρόσωπο - δικαστής. Και εμείς απλώς την πρακτική των κυβερνώντων που καθορίζουν αυτό το πλαίσιο περιγράφουμε. Αν κάποιος διαπιστώνει «σκιές» δεν έχει, λοιπόν, παρά να απευθυνθεί σε εκείνους τους γαλαζοπράσινους ταγούς της «ισονομίας και της ισοπολιτείας» που τις παράγουν.