ΑΓΧΩΜΕΝΟΣ χτες ο πρόεδρος της Κομισιόν. Ζήτησε να «παραμείνουν ενωμένες» ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η χρηματοοικονομική κρίση (τους).

Οχι πως φοβάται μήπως διαφωνήσουν ...στους στόχους. Η στήριξη του κεφαλαίου (πόσο δε μάλλον του τραπεζικού) είναι μονίμως στον προσανατολισμό τους. Αλλα τρέμει...

Γιατί, βλέπετε, αυτά τα κέντρα εξυπηρετούν οικονομικά συμφέροντα. Τα συμφέροντα αυτά έχουν την τάση να συμμαχούν, όταν πρόκειται να ξεζουμίσουν τους εργαζόμενους. Ομως, σε περιπτώσεις ...«μάσας», παρουσιάζουν διαλυτικές τάσεις.

Και οι κρισιακές καταστάσεις πάντα δημιουργούν (για τη συνέχεια) προσδοκίες υπερκερδών και ανοίγματος αγορών. Ιδίως, όταν κάποιοι «καίγονται» και κάποιοι άλλοι «αναδύονται»...

Τι ανακατατάξεις θα φέρει αυτή η ιστορία, δε γνωρίζουμε, ούτε εύκολα μαντεύει κανείς. Το μόνο που ξέρουμε είναι το ποιος θα ...παραμείνει στον πάτο, αν μείνει με σταυρωμένα χέρια και δεν περάσει στην αντεπίθεση.

Οι λαοί φυσικά, που ήδη έχουν κληθεί να «πληρώσουν τα σπασμένα» με άμεσους και έμμεσους τρόπους.

Δεν είναι, βλέπετε, μόνο αυτά που θα ...δώσουμε, αλλά κι αυτά που θα χάσουμε. `Η, ακόμη καλύτερα, έχουμε ήδη χάσει.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων, καταλαβαίνει για τι πράγμα μιλάμε.

ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ θα φύγουν από το Ιράκ έως το 2011, εκτός αν τους ζητηθεί να παραμείνουν!

Αυτή η ...θαυμάσια συμφωνία υπογράφτηκε μεταξύ Βαγδάτης - Ουάσιγκτον - προσθέτοντας μια τραγελαφική νότα στην κατοχή του Ιράκ.

(Το πώς θεωρείται έγκυρη μια συμφωνία ανάμεσα σε δυο κράτη που το ...ένα κατέχει παράνομα το άλλο, μόνο αυτοί που υπέγραψαν μπορούν να το εξηγήσουν).

Γιατί είμαστε βέβαιοι πως αν οι Αμερικανοί θέλουν να παραμείνουν εκεί και το 2012 και το 2013 και το 2014 θα βρεθεί ο ...καλοθελητής που θα ζητήσει παράταση της παραμονής τους.

Εσείς τι λέτε; Δε θα βρεθεί;