Με όποιον κι αν συζήτησα στη διάρκεια των διακοπών μου για την οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, στο ίδιο συμπέρασμα καταλήξαμε: Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Κοινή είναι η διαπίστωση ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αντιμετωπίζει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα κι αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις καθημερινές ανάγκες. Τα έσοδα της εργατικής οικογένειας είναι λίγα, καθώς το μεροκάματο και ο μισθός - όταν είναι εξασφαλισμένα, γιατί υπάρχει και η ανεργία - είναι πολύ χαμηλά, ενώ τα έξοδα είναι πολλά και συνεχώς αυξάνονται, αφού οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται και η ακρίβεια καλπάζει. Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει και η μικρομεσαία αγροτική οικογένεια, που πουλάει τη σοδειά φτηνά και πληρώνει ό,τι αγοράζει ακριβά, όπως και η οικογένεια του επαγγελματία, του βιοτέχνη και του μικρεμπόρου, που βλέπουν τις δουλειές να μειώνονται και τις υποχρεώσεις τους να μεγαλώνουν. Ακόμα χειρότερη κατάσταση βιώνουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι που βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της πείνας.

Στο ερώτημα «ποιος φταίει», η απάντηση είναι κοινή: Αυτοί που μας κυβερνούν. Ο κόσμος έχει πειστεί ότι «η πηγή του κακού» και «η αιτία των δεινών» βρίσκονται στην εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Είναι δύσκολο, σήμερα, να βρεις κάποιον που να μην πιστεύει, ή, εν πάση περιπτώσει, να μην παραδέχεται εν τέλει, ότι η πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού ευθύνεται για τη δημιουργία και την ένταση των λαϊκών προβλημάτων. Και, βεβαίως, αυτή η διαμόρφωση της «κοινής γνώμης» έχει τη σημασία της, καθώς μπορεί να αποτελέσει τη βάση πολιτικών προβληματισμών που μπορούν να οδηγήσουν σε ορθά πολιτικά συμπεράσματα και την αφετηρία κοινωνικών δράσεων που μπορούν να συμβάλουν σε πολιτικές εξελίξεις προς την κατεύθυνση της απεμπλοκής των λαϊκών μαζών από τα «δόκανα» του δικομματισμού.

Ομως, ας μην έχουμε αυταπάτες. Η πολιτική ηγεσία της άρχουσας τάξης εξακολουθεί να ελέγχει την κατάσταση, να διατηρεί τον «πρώτο ρόλο» και να έχει τον «πρώτο λόγο» στη διαμόρφωση των πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων στη χώρα μας. Ο δικομματισμός δεν «έφαγε τα ψωμιά του», ούτε «πνέει τα λοίσθια», όπως, αφελώς, αν όχι και υπόπτως, ισχυρίζονται οι προπέτες του εγχώριου οπορτουνισμού, και, βεβαίως, το αστικό πολιτικό σύστημα διαθέτει πολλές και διάφορες «εναλλακτικές μορφές διακυβέρνησης», στο πλαίσιο, πάντα, διατήρησης και εμβάθυνσης της ταξικής, εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής εξουσίας.

Επομένως, αυτό που χρειάζεται είναι να γίνει καθαρό στη συνείδηση των λαϊκών μαζών ότι καμιά σημαντική αλλαγή προς όφελός τους δεν μπορεί να υπάρξει όσο θα υφίσταται η πολιτική εξουσία της άρχουσας τάξης. Οπερ σημαίνει ότι ο λαός μας πρέπει να «τελειώνει» με το δικομματισμό, εμποδίζοντας και τη «μετάλλαξή» του με τη βοήθεια των «παραφυάδων» του και, ταυτόχρονα, να δημιουργήσει, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, εκείνες τις συνθήκες που θα προωθούν τη δρομολόγηση ριζοσπαστικών αλλαγών. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, παρά μόνο με την ανασυγκρότηση, την ανασύνταξη και τη μαζική και δυναμική ανάπτυξη του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος και, φυσικά, με την ενίσχυση του ΚΚΕ.