«Διχασμένη, αμήχανη και καταφανώς αδύναμη ως προς την προοπτική του να υπερασπιστεί σθεναρά την ενιαία της ταυτότητα η Ευρώπη ζει τα τελευταία χρόνια ένα έντονο παράδοξο. Οπου οι κυβερνήσεις επιζητούν και προωθούν τις διαδικασίες υπέρ μιας πιο συνεκτικής και δραστήριας Ευρωπαϊκής Ενωσης η λαϊκή βούληση αποδεικνύεται εντελώς απρόθυμη να τις ακολουθήσει» (ο Β. Χατζηβασιλείου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Η αυξημένη πολιτικοποίηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης (προϊόν των Συνθηκών της δεκαετίας του 1990) καθιστά πλέον την ΕΕ τμήμα της εσωτερικής πολιτικής και δημιουργεί αργά, αλλά σταθερά μια βαθιά διαιρετική τομή (υπέρ ή κατά της ΕΕ). Το "ευρωπαϊκό ζήτημα" αποτελεί ένα νέο επίμαχο διακύβευμα στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Το θεσμικό "κλείδωμα" των νεο-φιλελεύθερης έμπνευσης πολιτικών επιτείνει τις κοινωνικές και ταξικές διαφοροποιήσεις γύρω από το "ευρωπαϊκό ζήτημα", διαιρεί την εκλογική βάση των εθνικών πολιτικών κομμάτων, κυρίως των σοσιαλδημοκρατικών και ενδυναμώνει τις τάσεις σύγκλισης των μεγάλων συστημικών κομμάτων» (ο Γ. Μοσχονάς, επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο / ΤΑ ΝΕΑ).

«Μαθαίνω ότι ο δήμαρχος Κοζάνης ανέλυσε το ενδεχόμενο στις επόμενες εθνικές εκλογές το ΠαΣοΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να συγκεντρώσουν 151 βουλευτές (...) ξυπνήστε από αυτό το συγκινητικό "όνειρο αριστερής νύχτας". Η πλέον ρεαλιστική κατάληξη ενός τέτοιου εκλογικού αποτελέσματος είναι μια κυβέρνηση Καραμανλή - Παπανδρέου με 240 βουλευτές (για το καλό του λαού και της πατρίδας φυσικά)» (ο «βηματοδότης» στο ΒΗΜΑ).