Ο Φατίχ Ακίν είναι τουρκικής καταγωγής. Ο ίδιος, όμως, γεννήθηκε και σπούδασε στο Αμβούργο! Στις ταινίες του είναι εμφανής αυτός ο δυισμός! Η καρδιά του είναι η Τουρκία και η σκέψη του η Γερμανία! Ομως, και η καρδιά του έχει επηρεαστεί από τη Γερμανία και η σκέψη του από την Τουρκία! Πώς θα γινόταν αλλιώς; Είναι μισός Τούρκος, μισός Γερμανός!

Τα δυο κομμάτια του, λοιπόν, η Τουρκία και η Γερμανία ανταμώνουν στην «Ακρη του Ουρανού» και προσπαθούν να μιλήσουν για προσωπικά και για γενικά θέματα! Εξι πρόσωπα, τέσσερις Τούρκοι και δυο Γερμανοί, ο κόσμος του σκηνοθέτη αγωνίζονται να ευτυχήσουν! Ο προσωπικός τους αγώνας διεξάγεται μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον των δύο χωρών! Από τη μια έχουμε τη χορτασμένη και ανεκτική, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, Γερμανία και από την άλλη τη φτωχή και γεμάτη κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα Τουρκία!

Οσο η ταινία κρατιέται στα προσωπικά, ακόμα και όταν υποκύπτει σε συναισθηματισμούς και στρογγυλοποιήσεις, πολύ λίγα ελαττώματα μπορείς να διακρίνεις! Οι άνθρωποι όλης της υφηλίου, τελικά, εκείνο που θέλουν είναι μια θέση στον ήλιο! Το ίδιο και οι άνθρωποι της ταινίας. Και για να κερδίσουν αυτή τη θέση αγωνίζονται με νύχια και με δόντια! Τις περισσότερες φορές τους προλαβαίνει ο θάνατος! Και όσοι, τελικά, φτάσουν στη «θέση στον ήλιο» είναι, οι περισσότεροι από αυτούς, σχεδόν διαλυμένοι! Ο αγώνας διεξάγεται σε πολύ σκληρό περιβάλλον! Το προσωπικό τους δράμα είναι, πράγματι, μεγάλο και πληγωτικό!

Οταν η ταινία περνάει στην καθαρή πολιτική, όταν προσπαθεί να μιλήσει για τα γενικά, τότε ανοίγονται πολλά ερωτήματα! Τα πολιτικά ζητήματα που βάζει η ταινία τα βάζει αρκετά επιφανειακά. Επιφανειακές είναι και οι λύσεις που προτείνει! Ο Φετίχ Ακίν, αν δεν είναι της ηλικίας του, μην ξεχνάμε πως είναι μόλις 34 ετών, έχει -φαίνεται - αποδεχτεί την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας! Θεωρεί, έστω και με αρκετές επιφυλάξεις, πως η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα φέρει και τη δημοκρατία! Ακόμα και τη λύση του Κουρδικού! Και πως η Γερμανία είναι ειλικρινής αρωγός της προοδευτικής Τουρκίας στην προσπάθειά της για εκδημοκρατισμό και για την κατοχύρωση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων! Αυτή η αποδοχή πηγάζει από την απελπισία που νιώθουν κάποιοι Τούρκοι, κυρίως προοδευτικοί αστοί και κάποιοι διανοούμενοι της διασποράς, για το «βαθύ στρατιωτικό κράτος» της Τουρκίας, για τη μεγάλη έλλειψη δημοκρατίας στην πατρίδα τους, για τις άγριες παραβιάσεις των δημοκρατικών συνδικαλιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων! Απελπισία που τους οδηγεί στην αγκαλιά της συμφιλίωσης με τον ακόμα μεγαλύτερο εχθρό, με τον παγκόσμιο και καλύτερα οργανωμένο καπιταλισμό! Με την Ευρωπαϊκή Ενωση! (Αυτήν την απελπισία, χωρίς να παραβλέπουν τις δυσκολίες, δεν την αποδέχεται η εργατική τάξη και οι πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι).

Τα πράγματα, βέβαια, για όσους εξηγούν τον κόσμο ταξικά, είναι τελείως διαφορετικά! Η λύση για τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και όχι η ενσωμάτωση σε αυτόν! Επίσης, για να έρθουμε κατευθείαν στην ταινία, η συνθηκολόγηση των Κούρδων και των Τούρκων αγωνιστών και η υπογραφή «δήλωσης μετανοίας» (όπως έκανε η κεντρική ηρωίδα της ταινίας), όχι μόνον δε θα διευκολύνει τον αγώνα τους, αλλά θα τους γυρίσει δεκάδες χρόνια πίσω! Κανένας δε διψάει για αίμα! Τα «ειρηνικά περάσματα», όμως, έχουν αποδειχτεί όχι μόνον αποτυχημένα, αλλά και περισσότερο αιματηρά (βλέπε Χιλή και αλλού).

Ο πολιτικοποιημένος θεατής θα εκτιμήσει τη διάθεση του Φατίχ Ακίν να εντάξει την προσωπική ιστορία των έξι ηρώων του μέσα σε πραγματικό πολιτικό περιβάλλον, αντί να κάνει μια κλειστή απολιτική και φοβική ταινία! Θα εκτιμήσει ότι προσπάθησε να κάνει το προσωπικό γενικό! Θα εκτιμήσει το πολιτικό φόντο της ταινίας! Σίγουρα, όμως, θα διαφωνήσει με τις «καινοτομίες» της. Με τον «προοδευτισμό» της! Θα δεχτεί το ρεαλισμό του χήρου Τούρκου μετανάστη πατέρα και τη σχέση του με την Τουρκάλα πόρνη στη Γερμανία. Θα δεχτεί ότι η κόρη της Τουρκάλας πόρνης μετανάστριας είναι, μπορεί να είναι, μια επαναστάτρια. Και οι δυο τους είναι δυο πληγωμένα και «καθημερινά» πρόσωπα. Και οι επαναστάτες μπορεί να προέρχονται από λούμπεν και ηττημένους γονείς! Θα δεχτεί ακόμα το νεαρό Τούρκο με τη Γερμανική μόρφωση (ο ίδιος ο σκηνοθέτης;), ο οποίος γυρίζει στην Τουρκία για να βρει τις ρίζες του και για να ζήσει σύμφωνα με την καρδιά του.

Δε θα δεχτεί, όμως, ότι μια Κούρδη επαναστάτρια και, μάλιστα, κατά τη διάρκεια της παρανομίας της ανακαλύπτει τον ομοφυλόφιλο εαυτό της ο οποίος, στη συνέχεια, γίνεται το κυρίαρχο στοιχείο του χαρακτήρα της! Οπως δε θα δεχτεί πως όσοι προοδευτικοί Γερμανοί «συμπαραστέκονται» στους Τούρκους μετανάστες το κάνουν από ιδιοτέλεια (όπως η Γερμανίδα λεσβία που βοήθησε την κυνηγημένη κεντρική ηρωίδα της ταινίας Τουρκάλα). Η συμπαράσταση έχει αξία όταν γίνεται για πολιτικούς λόγους και όχι για ιδιοτελείς (και ακόμα χειρότερο, για σεξουαλικούς). Τέλος, δε θα δεχτεί τον δυτικοσπουδασμένο Τούρκο να μεταβάλλεται σε Δούρειο Ιππο, για να λυγίσουν οι όποιες αντιστάσεις!

Καθώς καταλάβατε, μάλλον, από την κριτική μας «Η Ακρη του Ουρανού», είναι μια σοβαρή καλογυρισμένη ταινία. Μια σοβαρή ταινία, με πολλές παγίδες! Εχει πολλές ομορφιές, ακόμα και στα τοπία. Εχει θαυμάσια φωτογραφία και πολύ καλές ερμηνείες. Εχει, όμως, και πολλές σκοπιμότητες, ο οποίες πρέπει να προσεχτούν!

Παίζουν: Χάνα Σιγκούλα, Νουργκούλ Γιεσιλτσάι, Μπακί Νταβράκ, Τουντζέλ Κουρτίζ, Νουρσέλ Κιοσέ, κ.ά.