Η απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ να εξαναγκάσει τις καθαρίστριες στα δημόσια σχολεία να συνταξιοδοτηθούν στα 70 τους χρόνια - γιατί μέχρι τα 65 τους δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να συμπληρώσουν τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων - είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Δεν είναι ξαφνική, όπως δεν είναι τυχαίο το ότι στηρίχτηκε σε ένα Προεδρικό Διάταγμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα.

Η απόφαση αυτή αφορά κυρίως τις καθαρίστριες με μερική απασχόληση, στις οποίες δε δίνουν ολόκληρο αλλά μισό ένσημο. Παίρνουν το μήνα από 10 μέχρι και 20 ένσημα, περίπου. Και μ' αυτή την κατάσταση δε θα πάρουν πλήρη σύνταξη αλλά την κατώτατη, των 463 ευρώ. Αυτό, λοιπόν, που αντιμετωπίζουν σήμερα οι καθαρίστριες στα σχολεία είναι αυτό ακριβώς που ετοιμάζουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου για τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που εργάζονται με μερική ή προσωρινή απασχόληση, τους «ενοικιαζόμενους» και άλλους. Μια στρατιά εργαζομένων που έφτιαξαν και γιγαντώνουν, χρόνια τώρα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να προσφέρουν ακόμα πιο φθηνά και ευέλικτα εργατικά χέρια στο κεφάλαιο ώστε το τελευταίο να αποφασίζει πότε, πού, πώς και για πόσο θα δουλέψουν.

Αυτή η στρατιά είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων με στόχο: Το χτύπημα της πλήρους, μόνιμης και σταθερής εργασίας με την εισαγωγή και γενίκευση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης. Την πολιτική αυτή στήριξαν και στηρίζουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αρκεί να θυμηθούμε ότι η ΓΣΕΕ για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ζητά τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με σύμβαση - δηλαδή, την κατάργηση του οχτάωρου και του εφτάωρου - και τη μερική απασχόληση με πλαφόν, αναπαράγοντας τις εργοδοτικές αξιώσεις.

Σήμερα οι ίδιοι πρωταγωνιστές, κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, συνολικά τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και οι δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, ετοιμάζονται για νέο χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση ώστε αυτή να αντιστοιχηθεί στις υπάρχουσες ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, προκαλώντας, όπως εγκαίρως σημείωνε το ΚΚΕ, «γενικευμένη χειροτέρευση του ύψους και των όρων της συνταξιοδότησης, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης». Ενώ η αξίωση του ΣΕΒ και του κεφαλαίου συνολικά για ουσιαστική κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ανοίγει το δρόμο για ατομικές συμβάσεις, που με τη σειρά τους προοιωνίζονται ένα ασφαλιστικό σύστημα όπου ο κάθε εργαζόμενος θα πρέπει να βρει μόνος του τον τρόπο για να εξασφαλίσει μια πενιχρή σύνταξη.

Είναι, επομένως, κατανοητό ότι η συμμετοχή των εργαζομένων στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 13 του Φλεβάρη με το πλαίσιο αιτημάτων του ΠΑΜΕ και με βάση αυτό την κλιμάκωση του αγώνα, είναι παραπάνω από επιτακτική. Είναι ο μόνος δρόμος για τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλιάς για όλους και ενός ασφαλιστικού συστήματος δωρεάν, καθολικού και υποχρεωτικού. Ενας δρόμος που περνά μέσα από τη σύγκρουση και ρήξη με το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, τους εκφραστές της και τους υποστηρικτές της.