Τα σενάρια μεταμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, για τα οποία πια όλοι συζητούν, παίρνοντας θέση αναλόγως ποιου τμήματος της άρχουσας τάξης τα συμφέροντα εκφράζουν, έχουν μια παράμετρο πάνω στην οποία αξίζει να σκεφτεί και να προβληματιστεί κάθε άνθρωπος του μόχθου. Είναι σενάρια που κόβονται και ράβονται μακριά και έξω απ' τον ίδιο. Εχουν μάλιστα ως προϋπόθεση ευόδωσής τους να τα στηρίξει, ως κάτι το καινούριο, άρα και καλό για τον ίδιο.

Ο λαϊκός παράγοντας έχει τεράστια δύναμη στα χέρια του, ν' αποτρέψει αυτά τα αντιλαϊκά σενάρια, δύναμη να δρομολογήσει σενάρια που θα υπηρετούν τα δικά του συμφέροντα. Δύναμη ικανή να αχρηστέψει κάθε εργαλείο με το οποίο η άρχουσα τάξη προσπαθεί να την καταστείλει. Οι ταξικοί του αντίπαλοι «πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», το ίδιο πρέπει να κάνει και ο λαός. Τώρα, χωρίς να χάσει ούτε λεπτό, οφείλει να καταστρώσει τα δικά του σχέδια και να τα θέσει αμέσως σε εφαρμογή. Να οργανώσει τη δική του παρέμβαση. Ας σκεφτεί. Γιατί το εισόδημά του δε φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη; Γιατί κατεδαφίζουν την Κοινωνική Ασφάλιση; Γιατί εμπορευματοποιούν την Υγεία, την Παιδεία; Γιατί δίνουν στους μεγαλοεπιχειρηματίες τις μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας; Γιατί όλα αυτά είναι ζωτικές απαιτήσεις για τη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Θα μπορούσαν οι κυβερνήσεις να περάσουν όλ' αυτά τα μέτρα χωρίς τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες;

Χρειάζεται, λοιπόν, ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, συμμαχία με τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, να οργανώνουν τον αγώνα για όλες τις διεκδικήσεις τους σε σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων. Μα δε φτάνει αυτό, όσο και αν φέρνει κάποια αποτελέσματα. Οσο την πολιτική και οικονομική εξουσία την έχουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, καμιά νίκη του κινήματος δεν είναι οριστική και σίγουρη. Χρειάζεται, επομένως, και πολιτική και ιδεολογική ήττα η πλουτοκρατία στο σύνολό της και ανατροπή της εξουσίας της. Οχι μια κυβέρνηση ενός μασκαρεμένου πολιτικού συστήματος με ανακάτεμα των ίδιων υλικών.

Συσπείρωση, επομένως, γύρω από το δικό τους κόμμα, το ΚΚΕ, και την πολιτική του. Να παρέμβουν δραστικά ανατρέποντας τους συσχετισμούς παντού. Ο λαός έχει τη δύναμη να κάνει πραγματικότητα το χειρότερο φόβο της άρχουσας τάξης, των πολιτικών της εκπροσώπων και των στηριγμάτων της στο συνδικαλιστικό κίνημα, και αλλού. Εδώ ένα εκλογικό αποτέλεσμα με μείωση και των δύο κομμάτων της πλουτοκρατίας και ενίσχυση του ΚΚΕ τους έχει πονοκεφαλιάσει τόσο που δεν μπορούν να ανακόψουν τη δυσαρέσκεια.

Ας τους χαλάσουμε, λοιπόν, κάθε σχέδιο. Μπορούμε, με τον ταξικό κοινωνικοπολιτικό αγώνα, με το ΚΚΕ. Λαϊκή συμμαχία ενάντια στην πολιτική από και για το μεγάλο κεφάλαιο. Οποιο σχήμα κι αν χρεωθεί να την προωθήσει, κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό ή οτιδήποτε άλλο. Με το ΚΚΕ, με τις δυνάμεις που μπορούν να κοιτάνε το λαό στα μάτια γιατί ήταν πάντα στο πλευρό του, να τραβήξει το δρόμο προς τη δική του, τη λαϊκή εξουσία, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων αντιλαϊκά σχέδια, μέτρα και σενάρια, τους εμπνευστές τους και τους πρωταγωνιστές τους.