Ενενήντα χρόνια μετά, η Μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση σηματοδοτεί για τους εργάτες όπου Γης το δρόμο της απελευθέρωσης απ' τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Αυτό το σπουδαίο γεγονός, όπως και την άλλη μεγάλη επέτειο των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, τίμησε την περασμένη Κυριακή με εκδήλωση που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Περιστερίου της ΚΟΑ, στην αίθουσα ΚΥΒΕ, με ομιλητή τον Στέφανο Λουκά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στιγμές αυτής της 90χρονης ηρωικής πορείας αποτυπώνονταν στα καλαίσθητα ταμπλό που κοσμούσαν το χώρο της εκδήλωσης - όπου επιπρόσθετα λειτουργούσε έκθεση προοδευτικού βιβλίου - ενώ αρχειακό φωτογραφικό υλικό προβαλλόταν καθ' όλη τη διάρκεια της ομιλίας, μετά το πέρας της οποίας οι συμμετέχοντας παρακολούθησαν το βίντεο που έχει επιμεληθεί η Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 90 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

«Δεν υπάρχει δικαίωμα του λαού που να μη βρήκε στο πρόσωπο και στη δράση του ΚΚΕ τον πιο αποφασιστικό υπερασπιστή» - «Είμαστε το Κόμμα του μέλλοντος και το μέλλον ανήκει στη νεολαία» - «Ποτέ δε λυγίσαν οι κομμουνιστές», είναι ορισμένα από τα συνθήματα που δέσποζαν στα ταμπλό που κέρδισαν τις εντυπώσεις και την προσοχή των παραβρισκομένων, καθώς απεικόνιζαν σπάνια ντοκουμέντα. Πρωτοσέλιδα του «Ρ» στο ταμπλό που αφορούσε στην πολυκύμαντη πορεία της εφημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ. Πρωτοσέλιδα άλλων προοδευτικών εντύπων που εκδίδονταν στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, της κατοχής αλλά και αργότερα. Φωτογραφίες από εξορίες και φυλακές. Από σημαντικές στιγμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, φυσικά απ' τον Μεγάλο Οχτώβρη. Σοβιετικές αφίσες. Ξεχωριστό ταμπλό για την αξία της μόρφωσης με τον γενικό τίτλο «90 χρόνια ΚΚΕ, πρωτοπόρα θεωρία και δράση» κ.λπ.

Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομο χαιρετισμό από τον Γ. Κρητικό, μέλος του Αχτιδικού Γραφείου. Στη συνέχεια, παίρνοντας το λόγο για την κεντρική ομιλία ο Στέφανος Λουκάς υπογράμμισε:

«Το θεμελιώδες γνώρισμα της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι ότι εγκαινιάζει νέα ιστορική εποχή, την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Που πραγματοποιείται με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την πιο επαναστατική τάξη, την εργατική τάξη. Που ως τάξη χωρίς καμιά ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με την εγκαθίδρυση της δικής της πολιτικής εξουσίας, καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μεγάλα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αντικαθιστώντας τη με την κοινωνική, για να αντιστοιχηθεί έτσι ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής και της εργασίας με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και να ανοίξει ο δρόμος για τις νέες σχέσεις παραγωγής τις σοσιαλιστικές.

Αυτή είναι και η ιστορική διαφοροποίησή της, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις, που έφθαναν μόνο μέχρι την εναλλαγή των εκμεταλλευτριών τάξεων στην πολιτική εξουσία για να αντικαταστήσουν παλιές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής με άλλες, νέες εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Ετσι καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Οπως υπογράμμισε ο ομιλητής: «Με αφορμή την αντεπανάσταση, μια μερίδα αστών ιδεολόγων και οπορτουνιστών, διατυπώνουν την άποψη ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν βιασμός της Ιστορίας, γιατί οι προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό ήταν ανώριμες. Η Ρωσία λένε ήταν καθυστερημένη από την άποψη της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η εργατική τάξη μειοψηφία του πληθυσμού.

Βεβαίως, όλοι αυτοί ξεχνούν ότι ο καπιταλισμός, αρχικά όταν πρωτοεμφανίστηκε στην εποχή της μανιφακτούρας, ήταν μειοψηφία οι κεφαλαιοκράτες, ήταν μειοψηφία οι σχέσεις μισθωτής εργασίας. Ξεχνούν επίσης ότι από το 16ο αιώνα που αρχίζει να εδραιώνεται ως το 19ο αιώνα που ολοκληρώνεται με τη βιομηχανική επανάσταση, είχε αρκετά πισωγυρίσματα ώσπου να επιβληθεί.

Πρόσφατα, επίσης, είδαν το φως της δημοσιότητας νέες περισπούδαστες εκτιμήσεις ντόπιων οπορτουνιστών αλλά και εμβριθών ξένων ιστορικών ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν παρά ένα πραξικόπημα των Μπολσεβίκων. Και πασχίζουν να το αποδείξουν συγκρίνοντας την επανάσταση, δηλαδή τη μαζική πολιτική δράση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ρώσικου λαού με ηγέτη την εργατική τάξη και με κάθε πρόσφορο μέσο, ακόμη και με την ένοπλη πάλη κόντρα στην ένοπλη αντίδραση του καθεστώτος, με αστικούς κοινοβουλευτικούς όρους. Κατηγορούν ότι τάχα διέλυσαν τη Συνταχτική Συνέλευση, δηλαδή το αστικό Κοινοβούλιο.

Αλλά τη στιγμή που η πλειοψηφία των μαζών ήταν συγκεντρωμένη στα δικά της λαϊκά όργανα, τα Σοβιέτ, εκεί δημοκρατικά εξέλεγαν τους εκπροσώπους τους, εκεί πέρασε όλη η κρατική εξουσία, δεν τους χρειαζόταν η αστική Συνταχτική Συνέλευση και η συνδιαλλαγή με τους αστούς σ' αυτήν. Πολύ περισσότερο, δεν είχαν καμιά δουλιά με ένα όργανο της δικτατορίας του κεφαλαίου. Αυτή ήταν η πεποίθηση της εργατικής τάξης και της αγροτιάς γι' αυτό και τη διέλυσαν.

Αλλά αυτοί είναι οι οπορτουνιστές. Δεν μπορούν να δουν και να κρίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα σαν την προλεταριακή κοινωνική επανάσταση αντικειμενικά, διαλεχτικά. Δε θέλουν να ξεπεραστούν τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Δεν μπορούν να δουν την κίνηση της ιστορίας σαν πέρασμα των κοινωνιών από μια κατώτερη βαθμίδα σε μια ανώτερη.

Κάποιοι άλλοι απ' αυτούς, παραδέχονται την Οχτωβριανή Επανάσταση ως ιστορικό γεγονός ωφέλιμο για τους λαούς εξαπολύοντας ταυτόχρονα την αντεπαναστατική τους προπαγάνδα στην περίοδο που εδραιώθηκε η Επανάσταση και η εργατική εξουσία, οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, εξασφάλιζε κοινωνικές κατακτήσεις, στη λεγόμενη περίοδο Στάλιν.

Στόχος τους η απαξίωση των θεμελιακών μοχλών οικοδόμησής του, που είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα και το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ετσι προβάλλουν ως διέξοδο στη σημερινή εποχή ένα άλλου τύπου Κόμμα και κίνημα, άρνησης της ταξικής πάλης, και την προοπτική μιας διαχείρισης που χωρίς να καταργεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς τσάκισμα του κράτους, θα οδηγήσει σε μια τάχα δίκαιη κοινωνία με τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη. Ανεφάρμοστη ουτοπία που σαν πολιτική διέξοδος αποτελεί δούρειο ίππο εγκλωβισμού των μαζών στην πλουτοκρατία. Γι' αυτό και είναι επικίνδυνη».

«Η ανατροπή - συνέχισε ο Στ. Λουκάς - του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη δε μηδενίζει τον τεράστιο ρόλο και την προσφορά στην ανθρωπότητα της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Η αντεπανάσταση δεν αλλάζει στο παραμικρό την ακλόνητη πεποίθηση και πίστη μας στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, ως ιστορική αναγκαιότητα και δυνατότητα. Ο σοσιαλισμός δεν απέτυχε. Ανατράπηκε, έχασε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Η ιστορία των κοινωνιών δεν είπε ακόμη την τελευταία της λέξη.

Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού αναδεικνύονται μέσα από τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Το βασικό κριτήριο που προσδιορίζει ότι έχουν ωριμάσει οι αντιφάσεις του καπιταλισμού είναι η όξυνση της βασικής του αντίθεσης, που είναι: Η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, της εργασίας και η ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση του προϊόντος, με τη θεώρηση ότι ο άνθρωπος και η εργατική του δύναμη είναι η σπουδαιότερη παραγωγική δύναμη. Αυτή η αντίφαση μπορεί να επιλυθεί μόνο αν αντιστοιχηθούν οι σχέσεις παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, αν κοινωνικοποιηθούν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αν υπάρξει σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους από τη σοσιαλιστική εξουσία σε όφελος των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.

Αυτή η αναγκαιότητα όχι μόνο υπάρχει και σήμερα, αλλά έχει αναδειχτεί ακόμα πιο πολύ. Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης. Η πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης καθορίζεται από το συσχετισμό.

Είναι αλήθεια ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες η ανατροπή καθοδηγήθηκε από τα πάνω, από τις κομματικές και κρατικές ηγεσίες. Είναι άλλωστε γνωστό από όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος ότι ο οπορτουνισμός, στην εξέλιξή του, και αν δεν αντιμετωπιστεί, ολοκληρώνεται σε αντεπαναστατική δύναμη.

Η μέχρι τώρα μελέτη των εξελίξεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η οπορτουνιστική διάβρωση του Κόμματος και ο εκφυλισμός του χαρακτήρα της εξουσίας έθεσαν σε πορεία διάβρωσης τη σοσιαλιστική κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό σχεδιασμό μέχρι την ανατροπή τους. Δεν έγινε άμεσα ορατός ο σταδιακός εκφυλισμός του επαναστατικού εργατικού χαρακτήρα της εξουσίας.

Η σοσιαλιστική κοινωνία είναι μεταβατική κοινωνία. Είναι ατελής, μη ολοκληρωμένος, ανώριμος κομμουνισμός που κινείται προς την ανώτερη φάση του.

Η πάλη για τη θεμελίωση και ανάπτυξη της νέας κοινωνίας καθοδηγείται από την επαναστατική εργατική εξουσία με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, που αξιοποιεί τους νόμους κίνησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Από εδώ απορρέει και ο ανώτερος ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα σε σχέση με όλα τα προηγούμενα κοινωνικά συστήματα.

Αν η πολιτική της σοσιαλιστικής εξουσίας δεν επιλύει προς όφελος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τις αντιθέσεις που εμφανίζονται, είναι δυνατόν αυτές να εξελιχθούν σε ανταγωνισμούς, όπως έδειξε η πείρα, και να εκδηλωθούν με τη μορφή κρίσης, ενώ μπορούν να αποτελέσουν το έδαφος για την καλλιέργεια παθητικότητας, δυσφορίας, διαμαρτυρίας, ανάπτυξης αντισοσιαλιστικών στοιχείων, κάτω από την επίδραση και του ιμπεριαλισμού που συνεχώς τους προσφέρει πλήρη στήριξη».