Ολοι παρακολουθήσαμε στις 18-11-07 το επίσημο εορταστικό κλίμα στα τηλεοπτικά κανάλια για τα εγκαίνια εισροής αερίου από το τουρκικό έδαφος. Η επίσημη ελληνική πλευρά προσπάθησε να παρουσιάσει οποιαδήποτε κριτική για το γεγονός ως μίζερη. Ομως το εάν είναι έτσι δεν καθορίζεται από αυτή καθεαυτή την τελετουργία, αλλά υπό τις συνθήκες που πραγματοποιείται. Είναι γνωστές οι αμερικανικές αρνητικές αντιδράσεις για το ρωσικό αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης. Από τη στιγμή που αυτές δεν τελεσφόρησαν, έμειναν τα ανταλλάγματα που θα εισέπραττε η αμερικανική πλευρά.

Για το αέριο του Αζερμπαϊτζάν πολλά λέγονται για την ύπαρξη αμερικανικών συμφερόντων σε πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες στην περιοχή πετρελαίων της Κασπίας. Η εμβόλιμη όσο και περίεργη παρουσία του Αμερικανού υπουργού Ενέργειας με δικαίωμα λόγου στην τελετή επιβεβαιώνει το γεγονός. Ομως το ζήτημα δε σταματά εδώ. Επεκτείνεται και συνεχίζεται με τις αμερικανικές πιέσεις κι ενέργειες στο τρίγωνο ΗΠΑ - Ρωσία - ΕΕ. Οι από πολλού χρόνου αρνητικές αμερικανικές αντιδράσεις για την εισαγωγή ρωσικού πετρελαίου και αερίου στην Ευρωπαϊκή Ενωση ξεκίνησαν με το δόγμα της πολλαπλής, πολυκεντρικής τροφοδότησης ενέργειας στην Ευρώπη. Με δεδομένο ότι οι ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ πηγές ενέργειας πετρελαίου και αερίου δεν ήταν τόσες και τέτοιες ώστε να διασφαλίσουν το ενεργειακό πρόβλημα της Ευρώπης, την καθιστούσαν όμηρο στον παγκόσμιο καταμερισμό εμπορίου κι εργασίας. Σ' αυτές τις συνθήκες η ελληνική αστική τάξη ως γεωστρατηγικός εταίρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης ανέλαβε την ευθύνη γεφυροποιού. Το εγχείρημα μεγαλεπήβολο για μια ακόμη φορά ενός ψοφοδεούς ισορροπιστή στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας - ΕΕ. Πρώτη πράξη γι' αυτό είναι η συμβολή της στην ευρωπαϊκή προμήθεια ενέργειας με το αμερικανικών συμφερόντων ελεγχόμενο αζέρικο αέριο.

Το γεγονός φαντάζει ως εξισορρόπηση του προηγούμενου ρωσικού αγωγού πετρελαίου που και τα δυο οδεύουν προς την ΕΕ διαμέσου Ιταλίας. Κάποιος αφελής ίσως αναρωτηθεί τι το κακό υπάρχει στον καίριο ρόλο της Ελλάδας στο διεθνή ανταγωνισμό. Δε θα υπήρχε κακό εάν ο ρόλος αυτός ήταν μιας λαοκρατούμενης και πατριωτικά ελεγχόμενης Ελλάδας. Από τη στιγμή όμως που διεκπεραιώνεται από ένα πολιτικό καθεστώς που λειτουργεί στην υπηρεσία του κεφαλαίου, τα κακά προβλέπονται πολλά. Η ελληνική αστική τάξη είναι δεμένη χειροπόδαρα στον ευρω-ατλαντικό συμμαχικό μιλιταρισμό και στην ευρω-ενωσίτικη οικονομική λειτουργία. Αυτό σημαίνει ότι δεσμεύεται από συμβατικές υποχρεώσεις στη βασική τουλάχιστον κατεύθυνση. Κάθε εσωτερική διασυμμαχική σύγκρουση την εκθέτει στους κινδύνους κάθε μικρής αδύναμης χώρας. Ο κίνδυνος αυτός πολλαπλασιάζεται όταν φορτώνεται με διακανονιστικούς ρόλους και υποχρεώσεις που υπερβαίνουν τις δυνατότητές της. Παρά τις τυχόν φευγαλέες επιτυχίες σε συνθήκες σχετικής ενδοσυμμαχικής ύφεσης, παραμένει ένας δυνάμει γάιδαρος να φορτωθεί γεγονότα και καταστάσεις τις οποίες κατ' ουσίαν είτε αγνοεί, είτε δεν αγγίζει.

Τα προβλήματα και οι δυσμενείς εξελίξεις πρώτα στο Κοσσυφοπέδιο και μετά στη FYROM αποδεικνύουν ότι δεν αρκεί μια σωστή πολιτική θέση, ακόμη κι όταν διαμορφώνεται έστω ετεροχρονισμένα. Ανάλογοι καθοριστικοί ρόλοι στο διεθνές στερέωμα προϋποθέτουν δυνατή εσωτερική συνοχή που η κεφαλαιοκρατική οικονομία δεν τη διασφαλίζει. Εδώ άλλωστε βρίσκεται και το πρόβλημα κατάρρευσης της κυβερνητικής πολιτικής. Το πρόβλημα της συγκρότησης Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου μπαίνει εντονότερα στην ημερήσια διάταξη.