Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ένα σοσιαλιστικό κόμμα κατόρθωσε να αποπερατώσει σε γενικές γραμμές το έργο της κατάκτησης της εξουσίας και της καταστολής των εκμεταλλευτών, κατόρθωσε να φτάσει άμεσα στο καθήκον της διοίκησης.

Πρέπει να φανούμε άξιοι εκτελεστές αυτού του πολύ δύσκολου (και πολύ ευγενικού) καθήκοντος, του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι για να πετύχουμε στο έργο της διοίκησης χρειάζεται εκτός από την ικανότητα να πείσουμε, εκτός από την ικανότητα να νικήσουμε στον εμφύλιο πόλεμο, η ικανότητα να οργανώνουμε πρακτικά. Αυτό είναι το πιο δύσκολο καθήκον, γιατί πρόκειται να οργανωθούν με καινούριο τρόπο οι πιο βαθιές, οι οικονομικές βάσεις της ζωής πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι αυτό είναι το πιο ευγενικό καθήκον, γιατί μόνο ύστερα από την εκπλήρωσή του (στις κύριες και βασικές γραμμές) θα μπορούμε να πούμε ότι η Ρωσία έγινε όχι απλώς σοβιετική, αλλά και σοσιαλιστική δημοκρατία».

Β. Ι. Λένιν

(«Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας», Απαντα, τ. 36, σελ. 172-173, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»)

Καθώς η συζήτηση που έχει ανοίξει από το 1995 το ΚΚΕ, για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, συνεχίζεται και καθώς, παράλληλα, συνεχίζεται η αντικομμουνιστική επίθεση που στόχο έχει να πείσει την εργατική τάξη για την υπεροχή του καπιταλισμού, θέλουμε σήμερα - στα 90 χρόνια από τον Οχτώβρη - να υπενθυμίσουμε ορισμένα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα πραγματικής υπεροχής του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.

Πληγές, όπως, η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο αναλφαβητισμός, οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, δεν εξαλείφτηκαν ούτε για μια στιγμή στα σχεδόν 300 χρόνια ιστορίας του καπιταλισμού.

Αντίθετα, η εμφάνιση και οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις αρχές του προηγούμενου αιώνα άνοιξε το δρόμο για τη λύση και την εγγύηση όλων αυτών των ζητημάτων, πρωτοφανών για την εποχή εκείνη.

Πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως, της εργασίας, της δωρεάν ιατρικής περίθαλψης και Παιδείας, της παροχής φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, της κατοικίας, της πρόσβασης στις πνευματικές και πολιτιστικές αξίες, έγιναν κτήμα των προλεταρίων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στη Σοβιετική Ενωση. Και όλα αυτά χάρη στις ενδογενείς δυνατότητες ανάπτυξης της σοσιαλιστικής οικονομίας.

Πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ρωσία κατείχε την πέμπτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και την τέταρτη στην Ευρώπη. Λίγο πριν τον πόλεμο κατακτά τη δεύτερη θέση στον κόσμο και την πρώτη στην Ευρώπη. Αν και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε το 30% του εθνικού πλούτου της ΕΣΣΔ, το 1950, το εθνικό εισόδημα έφτασε στα 164% του επιπέδου του 1940, η βιομηχανική παραγωγή στα 172% και η αγροτική στα 99%. Η ΕΣΣΔ, ακόμη και στην εικοσιτετράχρονη, πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πορεία της, πραγματοποίησε άλματα αιώνων στη βιομηχανική και οικονομική της ανάπτυξη. Αν στα 1913 το εθνικό εισόδημα της Ρωσίας ήταν 1 (μια μονάδα), στα 1940 έγινε 5,1 ενώ στα 1950 έγινε 8,2, στα 1965 έγινε 29 και στα 1975 έγινε 56.

Στα 1922, η βιομηχανία της ΕΣΣΔ παρήγαγε λιγότερο από το 2% του όγκου παραγωγής των ΗΠΑ. Στα 1975 παρήγαγε το 85% του όγκου των ΗΠΑ. Στα μέσα της 10ετίας του 1930 η ΕΣΣΔ παρήγαγε λιγότερα βιομηχανικά προϊόντα από τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία, παρμένες την κάθε μία χωριστά, αλλά στα 1975 η βιομηχανική της παραγωγή ήταν μεγαλύτερη από την παραγωγή και των τριών μαζί.

Συγκριτικά στοιχεία ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ είναι, επίσης, ενδεικτικά της ανωτερότητας του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού και των ενδογενών δυνατοτήτων του.

Οι μέσοι ετήσιοι ρυθμοί ανόδου σε ποσοστά, σε βασικούς δείκτες ανάπτυξης της οικονομίας, είναι χαρακτηριστικοί για την περίοδο 1951 - 1975. Ετσι, το εθνικό εισόδημα της ΕΣΣΔ αυξανόταν κατά 8,1%, ενώ των ΗΠΑ κατά 3,2%. Η βιομηχανική παραγωγή αυξανόταν στην ΕΣΣΔ κατά 9,6%, ενώ στις ΗΠΑ κατά 3,8%. Αντίστοιχα, η αγροτική παραγωγή στην ΕΣΣΔ αυξανόταν κατά 3,4%, ενώ στις ΗΠΑ είχε αύξηση κατά 1,7%. Επίσης, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξανόταν στην ΕΣΣΔ κατά 6,2% και στις ΗΠΑ κατά 2,4%.

Και μόνο αυτοί οι δείκτες είναι ικανοί να αποδείξουν την ανωτερότητα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, αν αναλογιστεί καθένας ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο δείκτης ανάπτυξης των χωρών του ΟΟΣΑ έπεσε στο 50% μετρούμενος σε ΑΕΠ, ενώ στα 1974 υπήρξε μηδενική ανάπτυξη του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος των ίδιων χωρών (Στοιχεία από ΚΟΜΕΠ, τεύχος 5, 1996).