Οι εξελίξεις στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά πρέπει να βρεθούν στο κέντρο της προσοχής και του προβληματισμού όλων των εργαζομένων. Η πορεία του μεγαλύτερου Ναυπηγείου της χώρας, ο τρόπος με τον οποίο οι κυβερνήσεις του δικομματισμού μεθόδευσαν την παράδοση στο κεφάλαιο μιας τέτοιου μεγέθους και στρατηγικής σημασίας παραγωγικής μονάδας, ο ρόλος της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας στη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης και στο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, προσφέρουν πολύτιμη πείρα στην εργατική τάξη για να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα.

Οπως αναντικατάστατη είναι και η πείρα που προκύπτει από τη συνεπή και αταλάντευτη δράση των ταξικών δυνάμεων στο Ναυπηγείο. Από τον τρόπο με τον οποίο δούλεψαν και συνεχίζουν να δρουν στο Ναυπηγείο, μέσα και έξω από το σωματείο, αποκαλύπτοντας τους πραγματικούς ενόχους και πρωτοστατώντας για την πολιτική και συνδικαλιστική καταδίκη τους, για την αλλαγή των συσχετισμών. Οι δυνάμεις της «Εργοστασιακής Επιτροπής», οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές εργάτες που συσπειρώνονται στις γραμμές της, δεν έλειψαν λεπτό από το πλευρό των εργαζομένων, από την πρώτη γραμμή των αγώνων τους. Δεν έκρυψαν ποτέ την αλήθεια, δε δείλιασαν. Αντιστάθηκαν σε εκβιασμούς και προσπάθειες μαζικής εξαγοράς.

Το αποτέλεσμα της προχτεσινής ψηφοφορίας στο Ναυπηγείο, κατά την οποία οι εργαζόμενοι με μεγάλη πλειοψηφία απέρριψαν τη συμφωνία μεταπώλησης του Τμήματος Τροχαίου Υλικού και τις απολύσεις που αυτή υπέκρυπτε, δεν ήρθε από τον ουρανό. Ηταν ένα αποτέλεσμα σφυρηλατημένο στην καθημερινή επαφή των εργαζομένων με τις ταξικές δυνάμεις στο Ναυπηγείο. Αποτελεί αναγνώριση της αλήθειας που από την πρώτη στιγμή αποκάλυψαν οι ταξικές δυνάμεις. Οτι από την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που διαδοχικά - και με ιδιαίτερη ένταση από το 1995 και ύστερα - εφάρμοσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χαμένοι θα έβγαιναν οι εργαζόμενοι. Οτι η «ανάπτυξη» που προπαγάνδιζαν οι εργοδότες και οι συνδικαλιστικοί τους βαστάζοι, αφορά μόνο στην ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου και καμιά σχέση δεν έχει με τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και των θέσεων εργασίας στα Ναυπηγεία, ακόμα και με την εξασφάλιση της ίδιας της λειτουργίας τους.

Αυτές οι ώρες, είναι ώρες κρίσιμες. Οχι μόνο για τους εργαζόμενους στα Ναυπηγεία, αλλά συνολικά για την εργατική τάξη. Οι εργαζόμενοι έχουν καθήκον και συμφέρον να ολοκληρώσουν αυτό που με αποφασιστικότητα ξεκίνησαν. Να πετάξουν από το σβέρκο τους τους εργατοπατέρες «μισθωτούς» της εργοδοσίας, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια και με εντολή των πολιτικών και εργοδοτικών τους προϊσταμένων να γαντζωθούν στη συνδικαλιστική καρέκλα. Να απαιτήσουν να πάρει το σωματείο τα χαρακτηριστικά που έχει η δική τους δουλιά, ο δικός τους ιδρώτας για το μεροκάματο, η δική τους αγωνία για την επιβίωση της οικογένειάς τους. Ολα αυτά καμιά σχέση δεν έχουν με τις υπηρεσίες που προσφέρει στους εργοδότες μια δράκα συμβιβασμένων που λειτουργούν σαν στελέχη της πολυεθνικής. Η καθαίρεση της πλειοψηφίας, η ανάδειξη νέας ταξικής διοίκησης είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ. Θα είναι σημαντικό βήμα για να ανοίξει ο δρόμος για πιο βαθιές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων.