Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Εχει συνενόχους: Ολες εκείνες τις δυνάμεις που από τα μικρόφωνα προσπαθούν καθημερινά να πείσουν τους εργάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος, την ίδια ώρα που το χέρι τους υπογράφει συμβάσεις καταδίκης των εργατών.

Εχει μέλλον: Οσο η εργατική τάξη θα επιτρέπει να την αντιμετωπίζουν σαν εκλογική πελατεία και δε συσπειρώνεται στο δικό της Κόμμα, το Κομμουνιστικό, για να διεκδικήσει και την πολιτική εξουσία και την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Οι λέξεις είναι μάρτυρας: Οταν μιλάς για την πίεση που νιώθει ο κόσμος της δουλιάς και αναφέρεσαι σ' αυτόν με τον όρο το «εκλογικό σώμα», αποκαλύπτεις πως έχεις γραμμένη στα παλιά σου τα παπούτσια τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Για σένα είναι μόνο μια εκλογική πελατεία, για την οποία πρέπει να πάρεις έγκαιρα μέτρα να μη σου ξεφύγει.

Οι λέξεις είναι μάρτυρας κι όταν δε γράφονται. Ετσι, άπειρο το κλάμα για τη φτώχεια. Από τους κροκόδειλους. Που κανείς τους δε μιλάει για τον ένοχο. Λες και κάποια μαγική αιτία φέρνει τη φτώχεια, στην καλύτερη περίπτωση μιλάνε για άνιση κατανομή του πλούτου. Οταν γνωρίζουν πως δεν υπάρχει θέμα κατανομής - αναδιανομής, αλλά ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οτι το καπιταλιστικό σύστημα έχει στη βάση του την ανισότητα. Χρησιμοποιούν τη φτώχεια για να τρομοκρατήσουν: «Κάτσε στ' αυγά σου γιατί υπάρχουν και χειρότερα».

Κι εδώ προκύπτει το κύριο: Ο κάτοχος του εμπορεύματος «ζωντανή εργατική δύναμη», που παράγει όλο τον πλούτο, η εργατική τάξη, έχει ιερό δικαίωμα - υποχρέωση να ζητήσει τα πάντα. Ο εργάτης, ακόμα κι αν παίρνει τα 2.000 ευρώ που του λένε πως φτάνουν για να ζήσει, έχει δικαίωμα να ζητήσει περισσότερα. Γιατί είναι ο μόνος που παράγει.

Ο εργάτης δε χρειάζεται καθρέφτη για να δει την κατάσταση που ζει. Θέλει διέξοδο, εμείς προτείνουμε οργάνωση για την ανατροπή. Οι σοσιαλδημοκράτες προτείνουν αναδιανομή. Κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Ενας από τους αναλυτές του Ασφαλιστικού είπε χτες σε τηλεοπτική συζήτηση πως ό,τι σχεδιάζεται για την Ασφάλιση υποχρεώνει ειδικά όσους έπιασαν δουλιά μεταξύ '83 και '92 να είναι «επί σκοπόν»! Ακριβώς αυτό είπε: «επί σκοπόν»!

Τι να κάνουμε; Πρώτη πράξη: Μακριά κι αλάργα από τους εργατοπατέρες. Είναι πια προϋπόθεση για να υπάρξει αντίσταση. Κάθε ανοχή στους Παναγόπουλους σημαίνει ζημιά. Δεύτερο βήμα: Τώρα οργάνωση, συσπείρωση στα ταξικά σωματεία, στο ΠΑΜΕ, επιτροπές αγώνα όπου δεν υπάρχει σωματείο. Κάθε εργασιακός χώρος, κάθε σπίτι, κάθε γειτονιά, κάθε πλατεία, όπου μπορεί να συγκεντρωθεί κόσμος πρέπει να κυριαρχείται από μια επιδίωξη: Πώς θα οργανωθεί ο αγώνας έτσι, που και να βάζει εμπόδια στα αντεργατικά σχέδια και να ανοίγει δρόμο με προοπτική θετική για τον εργάτη.

Κανείς δεν πρέπει να πάθει κι άλλο για να μάθει.

Για τη ζωή που μας αξίζει, χρειάζεται αγώνας. Η ζωή που χτίζει γύρω μας ο καπιταλισμός είναι αγωνία. Είναι φυλακή και θάνατος.