Ετσι, το Νηπιαγωγείο σχολειοποιείται, δηλαδή γίνεται σκαλοπάτι για το Δημοτικό, μεταφέροντας διδακτέα ύλη (όπως ανάγνωση, γραφή, μαθηματικές πράξεις) στην προσχολική αγωγή, με την απαίτηση ένα 4-5χρονο παιδί να ανταποκριθεί. Σ' αντίθεση, οι ταξικές δυνάμεις στους εκπαιδευτικούς έγκαιρα επισήμαναν τις συνέπειες από τη σχολειοποίηση και αποκέντρωση των Νηπιαγωγείων, καλώντας σε αγώνα για την απόκρουση αυτών των σχεδίων και τη διεκδίκηση μιας Παιδείας δημόσιας, δωρεάν, ενιαίας για όλους και προσχολική αγωγή που να προσφέρει ένα μεθοδικά οργανωμένο, πρόσφορο και γόνιμο περιβάλλον για τη φυσιολογική και ισόρροπη ανάπτυξη των παιδιών.

Eurokinissi

Η τάση αυτή να ενταχθεί το Νηπιαγωγείο στον ενιαίο σχεδιασμό για την εκπαίδευση φαίνεται από το Ενιαίο Διαθεματικό Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών για το Νηπιαγωγείο, με την ανάπτυξη γνωστικών αντικειμένων που είναι υπόθεση του Δημοτικού Σχολείου, με τη διαθεματική προσέγγιση που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς και όχι των νηπίων, με την ανάπτυξη δεξιοτήτων. Φαίνεται επίσης και από το πόρισμα του ΕΣΥΠ που κάνει λόγο για 5 χρόνια δημοτικό και 1 χρόνο υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών έχει καταθέσει τις θέσεις - στόχους πάλης του για την προσχολική αγωγή. Σε αυτές σημειώνει ότι «η διαπαιδαγώγηση με την αυτενέργεια και την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων έκφρασης του παιδιού μπορεί να αναπτύσσει όλες τις ικανότητες που συμβάλλουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και τη δόμηση της προσωπικότητας. Το πρόγραμμα του Νηπιαγωγείου είναι αναγκαίο να διαφέρει από εκείνο του Δημοτικού», σημειώνει, τονίζοντας ότι «είμαστε ριζικά αντίθετοι με τη σχολειοποίηση του Νηπιαγωγείου, τις κατευθύνσεις της ΕΕ και αντιπαλεύουμε όλα αυτά τα μέτρα που εντάσσουν και το Νηπιαγωγείο στον κυκλώνα των αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία».

Πέρα από το γεγονός ότι η καθιέρωση ενός χρόνου υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, με τον τρόπο που εφαρμόζεται, θυσιάζει τις ανάγκες της τρυφερής και καθοριστικής νηπιακής ηλικίας στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας», έρχεται παράλληλα να εισαγάγει την αποκέντρωση και στην εκπαίδευση, δίνοντας «προσωρινά» για φέτος, πρώτη χρονιά εφαρμογής της υποχρεωτικότητας, τη δυνατότητα σε παιδικούς σταθμούς ιδιωτών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν τμήματα Νηπιαγωγείων. Η σχετική ρύθμιση που προωθήθηκε με το πρόσχημα «να μην υπάρξει αιφνιδιασμός» των οικογενειών των οποίων τα νήπια φιλοξενούνται στους παιδικούς σταθμούς, δίνει τη δυνατότητα σε φορείς εκτός υπουργείου Παιδείας να λειτουργούν τμήματα Νηπιαγωγείων, ενώ σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις των νηπιαγωγών θα «ανήκουν στο προσωπικό του παιδικού και βρεφονηπιακού σταθμού και διέπονται από τους όρους των οικείων συμβάσεων», δηλαδή με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας που κυριαρχούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Το πέρασμα της Παιδείας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που σχεδιάζεται, σημαίνει νέα βάρη για τους δημότες, εισάγει τη λογική «ό,τι πληρώνεις παίρνεις», καταργεί τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και την όποια ισότιμη παροχή της σε όλα τα παιδιά - ανεξάρτητα από τις οικονομικές δυνατότητες των οικογενειών τους. Τις συνέπειες της αποκέντρωσης ο λαός τις έζησε στην τσέπη του με το πέρασμα των παιδικών σταθμών στην ΤΑ με τους σχετικούς νόμους του ΠΑΣΟΚ. Οι δήμοι φόρτωσαν το 50% της χρηματοδότησης των παιδικών σταθμών στους δημότες, με αυξήσεις στα δημοτικά τέλη και με τον εξαναγκασμό των γονέων να καταβάλλουν άμεσα δίδακτρα ή τροφεία και άλλες έκτακτες εισφορές. Επιπλέον, οι παιδικοί σταθμοί έγιναν πεδία αναπαραγωγής και επέκτασης των ελαστικών μορφών εργασίας, με το 70% των εργαζομένων να προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου και να βρίσκονται σε μόνιμη κατάσταση εργασιακής και πολιτικής ομηρίας. Στη Φινλανδία, την οποία θεωρούν ως χώρα πρότυπο για το εκπαιδευτικό της σύστημα, τα σχολεία χρηματοδοτούνται 50% από κρατικά κονδύλια και 50% από τις επιχειρήσεις και τη φορολόγηση των δημοτών, με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό. Αξίζει σημειωθεί ότι τα Νηπιαγωγεία και στη Φινλανδία πέρασαν στους δήμους, αφού πρώτα έγινε υποχρεωτική η ετήσια προσχολική εκπαίδευση. Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών επισημαίνει τις συνέπειες της αποκέντρωσης που είναι:

• Χαμηλότατη κρατική χρηματοδότηση και επιπλέον φόροι στους γονείς, οι οποίοι θα σηκώσουν πλέον το βάρος της λειτουργίας τους, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες κάθε δήμου.
• Εισβολή των επιχειρήσεων στα Νηπιαγωγεία, κυρίως μέσα από την Ευέλικτη Ζώνη και τα διάφορα Ευρωπαϊκά Προγράμματα (Αγωγή Υγείας και Περιβάλλοντος). Η αποκεντρωμένη λειτουργία του σχολείου οδηγεί στην αναζήτηση χορηγών, ένα ρόλο που πρόθυμα αναλαμβάνουν οι επιχειρήσεις προκειμένου να προωθήσουν τη λογική τους στο σχολείο.
• Διαφοροποίηση των προγραμμάτων και ταξική κατηγοριοποίηση των Νηπιαγωγείων, ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα των γονιών και του δήμου και με τη συνδρομή της Αξιολόγησης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της εκπαίδευσης της Φινλανδίας. Η αποκέντρωση αρμοδιοτήτων του «κοινωνικού κράτους» έχει ως αποτέλεσμα - προκειμένου δήμοι που διαθέτουν πενιχρά κονδύλια να καλύψουν δαπάνες π.χ. υγείας και πρόνοιας - να αυξάνεται ο αριθμός μαθητών ανά τάξη, να μειώνεται ο αριθμός των μαθημάτων που διδάσκονται στα σχολεία, ακόμα και να περικόπτεται η υποστήριξη σε μαθητές με ειδικές ανάγκες.
• Περαιτέρω ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των νηπιαγωγών (πρόσληψη από τους δήμους, καθορισμός του ωραρίου, των αμοιβών και του εργασιακού τους μέλλοντος από τα Δημοτικά και Νομαρχιακά Συμβούλια). Κάτι που έχει αντίκτυπο και στην παρεχόμενη εκπαίδευση, αφού οι δήμοι θα προσλαμβάνουν εκπαιδευτικό προσωπικό ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες.

Από τα παραπάνω, τα οποία επιβεβαιώνονται από την εμπειρία των πιο προηγμένων καπιταλιστικά χωρών, φαίνεται ότι η αποκέντρωση, η οποία διανθίζεται προπαγανδιστικά σαν μέσο ...ανεξαρτησίας της Παιδείας από το κράτος, αποτελεί ένα ακόμα βαθιά αντιλαϊκό μέτρο το οποίο ο λαός δεν μπορεί να αφήσει αναπάντητο. Η μάχη ενάντια στις πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ισοπεδώνουν ένα ένα τα δικαιώματα, δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς που θα κληθούν να προγυμνάζουν τους αυριανούς «απασχολήσιμους» στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά όλο το λαό που καλείται να προτάξει τις ανάγκες του και να μη χαρίζει τετραετίες σε εκείνους που του κλέβουν τα δικαιώματα, που υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών τους.