Αυτά τα δυο στοιχεία, έχουν πράγματι μια διαφορετική ποιότητα και όχι μόνο ποσότητα, αφού για το αστικό πολιτικό σύστημα, συμβαίνει σ' ένα βαθμό, αυτό που προεκλογικά έβαζε ως πολιτική επιδίωξη το ΚΚΕ: Να αποδυναμωθεί ο δικομματισμός με ταυτόχρονη ισχυροποίηση του Κόμματος.

Η ΝΔ έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά με μειωμένη λαϊκή έγκριση. Αν αυτό το δούμε συνδυασμένα με την κρίση που ξέσπασε στο ΠΑΣΟΚ, κρίση της σοσιαλδημοκρατίας και της ικανότητάς της να ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις όπως πριν, φαίνεται ότι πράγματι κάτι διαφορετικό απ' ό,τι μέχρι χτες αρχίζει να εξελίσσεται. Εχει τη σημασία του για το «από δω και μπρος» για την εργατική τάξη και το κίνημά της, γενικότερα για το λαϊκό κίνημα.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι το πιο ποιοτικό στοιχείο, είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα αυτής της μεγάλης πολιτικής αναμέτρησης, ακριβώς γιατί εκφράζει μια τάση χειραφέτησης τμημάτων της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, από την αστική πολιτική. Μπορεί κάποιος να πει ότι η δυσαρέσκεια σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πήγε και στ' άλλα κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΛΑ.Ο.Σ. Και είναι σωστό. Το διαφορετικό ποιοτικά, είναι ότι ο λαός έδωσε συνολικά μεγάλη εκλογική δύναμη στο ΚΚΕ, και σε σχέση με την πτώση του δικομματισμού. Που σημαίνει ότι μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών δυνάμεων, απ' ό,τι πριν, εμπιστεύονται το ΚΚΕ. Και το εμπιστεύονται γι' αυτό ακριβώς που είναι: Το κόμμα που προβάλλει την εναλλακτική διέξοδο, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης κατά του κεφαλαίου και υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Δυναμώνει, επομένως, η τάση της χειραφέτησης από τον μονόδρομο. Και αυτή είναι και η έκφραση της δυναμικής του εκλογικού αποτελέσματος που εκτιμά η ΚΕ του ΚΚΕ.

Ασκησαν ιδεολογική τρομοκρατία στην εργατική τάξη. Κρύβοντας τις πραγματικές τους προθέσεις, ως προς την ταξική ουσία της στρατηγικής των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού, ως επιθετική κατά των λαϊκών συμφερόντων πολιτική για την ενίσχυση του κεφαλαίου. Θέτοντας επίσης εκβιαστικά διλήμματα, περί ακυβερνησίας, περί ισχυρής κυβέρνησης ως το θεμέλιο της δημοκρατίας, από τα επιτελεία και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διλήμματα επίσης του τύπου «ή κυβέρνηση ΝΔ, ή, οπισθοδρόμηση» αλλά και «ή ΠΑΣΟΚ ή "τραγωδία της δεξιάς"», ιδεολογήματα περί «χάους αν δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση» και άλλα.

Και αυτή την καλλιέργεια ψυχολογίας του φόβου στις λαϊκές δυνάμεις, στη νεολαία, τη συμπλήρωνε η μόνιμη προπαγάνδα κατά του ΚΚΕ, ως κόμμα που «δε συγκινεί το λαό και τη νεολαία», ως «περιχαρακωμένο», «συντηρητικό», «ξεπερασμένο», «αντιενωτικό», ως κόμμα μιας «ξεπερασμένης εποχής». Προπαγάνδα που η ηγεσία επίσης του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είχε στην αιχμή του πολιτικού της λόγου.

Κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μάλιστα, σε μετεκλογική τηλεοπτική συζήτηση, απαντώντας σχετικά με τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει το αστικό πολιτικό σύστημα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα και ιδιαίτερα με το γεγονός ότι από την πτώση του δικομματισμού και του ΠΑΣΟΚ επωφελήθηκε το ΚΚΕ, συγκριτικά με άλλες χώρες της «Ευρώπης», είπε περίπου τα εξής: Στην Ελλάδα υπάρχουν ιδιομορφίες που δεν υπάρχουν σε άλλες χώρες. Υπάρχουν τα «άκρα», το «ΛΑ.Ο.Σ. και το ΚΚΕ». Βεβαίως ανάλογα φαινόμενα σαν το ΛΑ.Ο.Σ. υπάρχουν και σε χώρες της «Ευρώπης». Αλλά το ΚΚΕ είναι φαινόμενο που όμοιό του δεν υπάρχει σε καμιά χώρα της. Γιατί τέτοιο κόμμα, συντηρητικό, απολίθωμα μιας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, αυτή την πολιτική δεν υπάρχει σε καμιά χώρα της Ευρώπης!!!

Ομολογούν επομένως πως αυτό που ανησυχεί την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ είναι η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων λαϊκών δυνάμεων από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και η ενίσχυση του ΚΚΕ. Ανησυχεί και την πλουτοκρατία και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.

Δεν εννοούσαν αυτό που το ΚΚΕ έκφρασε με τη δράση του όλα τα προηγούμενα χρόνια και θα συνεχίσει να το κάνει, σαν το μόνο πραγματικό αντίβαρο στο δικομματισμό, όχι μόνο γιατί αντιπαλεύει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως «τα δυο πρόσωπα του Ιανού», αλλά γιατί ακριβώς αντιπαλεύει και το μονόδρομο του κεφαλαίου, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη και σε αντίθετη ρότα.

Αυτό που έθεταν δεν ήταν η διαχείριση της δύναμης του ΚΚΕ σε όφελος του λαού και του εργατικού κινήματος, από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων, από τη σκοπιά της ανάπτυξης της ταξικής πάλης με μεγαλύτερη ένταση, της ανυπακοής και της ρήξης. Αλλά στα πλαίσια του συστήματος. Αυτό εννοούσαν. Και παρ' όλο που γνωρίζουν πως τέτοιο πράγμα αποκλείεται να συμβεί, επέμεναν σ' αυτό για να επιδράσουν απ' αυτή τη σκοπιά στις λαϊκές συνειδήσεις.

Και πράγματι. Η εκλογική άνοδος του Κόμματος περικλείει ακόμη ένα σημαντικό ποιοτικό στοιχείο. Είναι άνοδος και μάλιστα με μεγάλο ποσοστό, σε συνθήκες τελείως διαφορετικές απ' αυτές της δεκαετίας του '80, τότε που έπιασε το μεγαλύτερό του ποσοστό ως ΚΚΕ. Γιατί σήμερα καταχτήθηκε σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων μετά την αντεπανάσταση, διεθνώς, με την υποχώρηση του εργατικού κινήματος - και από την άποψη της δύναμής του αλλά και από την άποψη του ταξικού του προσανατολισμού.

Και ταυτόχρονα η άνοδος αυτή, έρχεται μέσα από τη συνέχεια μιας αργής ανοδικής πορείας του ΚΚΕ, που στις εκλογές του 2007 έκανε ένα τεράστιο συγκριτικά με προηγούμενες εκλογές βήμα. Και έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία το γεγονός ότι ενώ αυξήθηκε σε όλες, πλην μιας, τις εκλογικές περιφέρειες, η πλέον σημαντική του άνοδος είναι στα αστικά κέντρα. Εκεί που είναι συγκεντρωμένοι οι εργάτες και οι εργάτριες, η εργαζόμενη νεολαία και τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας, οι αυτοαπασχολούμενοι, δηλαδή από την κοινωνικοταξική σκοπιά, οι κοινωνικές δυνάμεις που μαζί με τη φτωχή αγροτιά θα συγκροτούν το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία με μπροστάρη την εργατική τάξη.

Αυτό είναι το θεμέλιο της σταθερής ανόδου του και έχει πρωταρχική σημασία για τη συνέχεια της δράσης μας. Κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη το ΚΚΕ την υποτάσσει στη στρατηγική του. Επιδιώκει να συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων στην πολιτική του λαϊκού μετώπου πάλης.

Ετσι συνέδεσε τις προτάσεις του, (ένα συνεκτικό πλαίσιο πάλης για λύσεις τώρα στα λαϊκά προβλήματα, εισοδηματικά, ασφαλιστικά, παιδεία, υγεία, κοινωνική πολιτική για όλα τα λαϊκά στρώματα), με την εναλλακτική διέξοδο, τη λαϊκή εξουσία. Λύση, κόντρα στο ρεύμα, γενικά, κόντρα επίσης στο ρεύμα των αυταπατών για «ενδιάμεσους» ή «τρίτους δρόμους» του δήθεν εφικτού για τις σημερινές συνθήκες, δηλαδή μιας... ανθρωπινότερης μορφής εκμετάλλευσης, όπως διακηρύσσουν άλλοι, σαν αυτούς που συνωστίζονται μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόβαλε και αγωνίστηκε με στόχους πάλης - μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στα άλλα τμήματα του λαϊκού κινήματος - που απαντούν στο σήμερα, στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τη λύση των προβλημάτων των λαϊκών οικογενειών, προβάλλοντας ταυτόχρονα και την πολιτική διέξοδο που μπορεί να δώσει ριζικές λύσεις, κόντρα στο μονόδρομο του κεφαλαίου.

Είναι επίσης αποτέλεσμα της επιμονής του προσανατολισμού της δράσης του Κόμματος στην εργατική τάξη και τη νεολαία και του γεγονότος ότι έδωσε και αυτή τη μάχη με ταξικά κριτήρια, διεκδικώντας ψήφο και ενίσχυση των κοινωνικών δυνάμεων που συγκροτούν τη μεγάλη κοινωνικοπολιτική λαϊκή συμμαχία που θα συγκρουστεί για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Και απ' αυτή την άποψη έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία επίσης η εκτίμηση της ΚΕ του Κόμματος ότι: «Αποτελεί συμβολή... στο αντιπάλεμα των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών σεναρίων. Τα ιδιαίτερα αυτά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την άνοδο του ΚΚΕ, δεν αθροίζονται με κάθε άλλη έκφραση αντίθεσης στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ».

Το 5,04% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ - στον οποίο συμμετέχουν ο Συνασπισμός, η ΑΚΟΑ, η ΚΕΔΑ, η ΔΕΑ, οι Ενεργοί Πολίτες, η Οικολογική Παρέμβαση, η ΚΟΕ, το ΔΗΚΚΙ - είναι μικρότερο κι απ' το ποσοστό (5,12%) που πήρε ο ΣΥΝ αυτοτελώς το 1996, το οποίο δεν κατόρθωσε να διατηρήσει στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2000 και του 2004, οπότε και απέσπασε 3,20% και 3,26% αντίστοιχα.

Είναι και αυτό ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει από μια άλλη σκοπιά - χωρίς καθόλου να τη θεωρούμε ως την κύρια ή τη σοβαρότερη - την ορθότητα της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ. Οπως σωστά εκτιμά η ΚΕ του ΚΚΕ: «Η πολιτική συμμαχιών συμβάλλει στον απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων που βρίσκονται κάτω από την επιρροή και τα εκβιαστικά διλήμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από τη λογική του μονόδρομου που όλα τα κόμματα υιοθετούν. Σ' αυτό το έδαφος θα αντιμετωπίζονται οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αυταπάτες που αναστέλλουν τη ριζοσπαστικοποίηση και εγκλωβίζουν λαϊκές μάζες σε επιζήμιες για το παρόν και το μέλλον του λαϊκού κινήματος χίμαιρες και αυταπάτες».

Αυτή η δυναμική πρέπει να εκφραστεί με τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση της εργατικής τάξης στην πολιτική του ΚΚΕ, στο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ. Δεν είναι μόνο προϋπόθεση για την παραπέρα ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για να μπουν εμπόδια στα χειρότερα, για να υπάρξουν κατακτήσεις. Είναι βασικός παράγοντας για να συνεχιστεί ο απεγκλωβισμός δυνάμεων από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για να ενισχύεται το θεμέλιο της λαϊκής συμμαχίας, που είναι η εργατική τάξη και το κίνημά της, για να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις συγκρότησης αυτής της συμμαχίας. Αλλωστε και ο συσχετισμός δυνάμεων δεν αλλάζει χωρίς τη δυναμική ανάπτυξη των ταξικών αγώνων. Δεν αλλάζει μόνο από εκλογές σε εκλογές.

Να δώσουμε με την ίδια και ακόμα μεγαλύτερη ένταση συνέχεια στη δουλιά με τη νεολαία, πρώτα απ' όλα την εργατική και την εργαζόμενη, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Και βεβαίως στο κίνημα των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων, αυτοαπασχολούμενων και φτωχής αγροτιάς. Στα άλλα μέτωπα πάλης. Να οργώσουμε τους τόπους δουλιάς, μόρφωσης, κατοικίας των λαϊκών στρωμάτων. Να αναπτύξουμε ακόμα πιο πλατιά και συστηματική συζήτηση και διάλογο με τους νέους ψηφοφόρους, να συμβάλλουμε στην ένταξή τους σε ενεργή δράση, στο κίνημα, στα συνδικάτα, στους συλλόγους, στις επιτροπές αγώνα, παντού όπου μπορεί να προσφέρει ο καθένας, η καθεμιά. Με τη σιγουριά και τη δέσμευση ότι όλοι μαζί θα δράσουμε για να γίνουν νέα βήματα μπροστά.