«Με ρεφενέ από τους συμμαθητές του είχε πληρωθεί η συμμετοχή του άτυχου 19χρονου στη μοιραία για εκείνον εκδρομή στην Κέρκυρα (...) είχαν φάει σάντουιτς και είχαν πιει μπίρες, ένα από τα παιδιά έπεσε στην πισίνα για να κολυμπήσει, αλλά λίγα λεπτά αργότερα κάλεσε σε βοήθεια. Ο 19χρονος προσπάθησε να τον βοηθήσει αλλά τελικά πνίγηκε» (το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).

«Τι συμβαίνει όταν σ' ένα περιβάλλον που ευημερεί, μισό εκατομμύριο παιδιά δεν έχουν δικαιώματα και τρόπους να απολαύσουν τα υλικά στοιχεία αυτής της ευημερίας; Πώς ακριβώς διαμορφώνεται ο εσωτερικός κόσμος τους, όταν γύρω τους οι άλλοι απολαμβάνουν με προκλητικό τρόπο όσα δε φτάνουν στα δικά τους χέρια; Η απάντηση μπορεί να αποδειχθεί δραματική. Ισως διαμορφώνεται μια γενιά οργής και αγανάκτησης. Η στέρηση και η ανέχεια στην τρυφερή ηλικία μπορεί να είναι το υπόβαθρο για πλήρη άρνηση και διάθεση εκδίκησης μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να εγγυηθεί στην παιδική ηλικία τις βασικές προϋποθέσεις επιβίωσης» (με αφορμή έρευνα του ΕΚΚΕ για τις επιπτώσεις της φτώχειας στα παιδιά, το κύριο άρθρο στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

«Στις περισσότερες χώρες της Δύσης - και στην Ευρώπη, πλην της Γαλλίας - σπάνια πια μπαίνουν στο TOP 10 πολιτιστικά προϊόντα εθνικής προέλευσης (...) άσε που σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει σβήσει το τραγούδι με εθνικούς στίχους και όλα τραγουδιούνται στα αγγλικά... Παλιά λέγαμε: όσο πιο αυθεντικά εθνικό ένα καλλιτεχνικό προϊόν τόσο περισσότερες πιθανότητες απήχησης έχει. Μα σήμερα κάτι τέτοιο μοιάζει λίγο γραφικό (...) τώρα έχουμε μπει στον αστερισμό της παγκοσμιοποίησης, που μας έχει κάνει τόσο... παγκόσμιους ώστε να προτιμούν όλοι τα ίδια προϊόντα. Αυτά που μιλούν και εκφράζονται αμερικάνικα. Και ούτε λίγο ούτε πολύ εφαρμόζουν τον... πλουραλισμό μιας δικτατορίας του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, που εξουσιάζουν τα πάντα και στον τομέα της τέχνης - διασκέδασης» (ο Παύλος Θ. Κάγιος στα «ΝΕΑ»).