Του Τάσου Αναστασίου από τα ΝΕΑ

Ωραία πράγματα. Αξια να επιβιώνουν.

Δεν παρηγοριέται, βέβαια, μ' αυτά ο πατέρας, η μάνα, τ' αδέρφια, οι φίλοι.

Εμείς, όμως, πρέπει να τις κρατήσουμε αυτές τις αξίες. Ειδικά σήμερα που στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης αλληλεγγύης στήνουν ως και επιχειρήσεις θανατηφόρες οι κατέχοντες που παριστάνουν τους ευεργέτες.

Αλήθεια, γιατί, δηλαδή, είναι κακό τα παιδιά που δεν έχουν, τα παιδιά που η αστική τάξη κρατάει στο περιθώριο, να οργίζονται;

Μακάρι να ποτίσει βαθιά μέσα τους η εκδίκηση. Σαν τάξη απέναντι σε τάξη. Αρκετά με τον πολιτισμό της ανοχής στο έγκλημα. Η κομπίνα στο παραδίπλα απόσπασμα του άρθρου για τη φτώχεια είναι πως βάζει τα παιδιά απέναντι στην κοινωνία. Τα παιδιά όμως είναι η κοινωνία. Αυτός που είναι απέναντι είναι η αστική τάξη. Κι εδώ το καθήκον: Να μην είναι τυφλή ο οργή, να έχει στόχο η εκδίκηση.

Κάτι κακές λέξεις που κυκλοφορούν εκεί που δεν τις περιμένεις. Εκεί που τις ξορκίζει ο ένας μετά τον άλλο οι εκσυγχρονιστές, να κι έρχεται ο ανύποπτος και σου λέει «κύριοι είμαστε απέναντι σε μια δικτατορία του κεφαλαίου και των πολυεθνικών!». Και να 'τανε εργάτης; Της Τέχνης είναι ο άνθρωπος. Που γράφει απλά αυτό που ο κόσμος το 'χει τούμπανο και οι κοσμοπολίτες φανερό καμάρι.

Σαν το κόμμα «οδοντόκρεμα» που το καμαρώνουν οι μετέχοντες, αλλά ήδη το φτύνουν όσοι διατήρησαν το δικαίωμα...

Οι φυλακές στο Μαλανδρίνο, αν καλά θυμόμαστε, ήταν το καμάρι του Β. Γιαννόπουλου που το παρουσίαζε περίπου σαν μια βίλα στη μέση του πουθενά κι είχε γίνει και το σχετικό πανηγύρι για τις θέσεις εργασίας και τα οφέλη στην τοπική οικονομία. Ε, τώρα προκύπτει πως ούτε νερό δεν έχει. Και πως περιέχει μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Κι όμως οι κρατούμενοι έχουν ανθρώπινα δικαιώματα που προβλέπονται από αυτό εδώ το αστικό νομικό σύστημα.

Ασε που πρέπει να το δεις κι αλλιώς: Στις πλάτες των ποινικών δοκιμάζονται διάφοροι «σωφρονισμοί», όπως επίσης, είναι αλήθεια, πως μέσα στις φυλακές επιχειρούνται και διάφορες παράξενες στρατολογίες...