Παίζοντας ένα παιχνίδι στην πλάτη του λαού, το ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να τον παραμυθιάσει και πίσω από επικοινωνιακές «παροχές» διαχείρισης της φτώχειας του, να κρύψει ότι με τις προγραμματικές του θέσεις το μόνο που διεκδικεί είναι να λάβει το χρίσμα του κεφαλαίου, για την επάνοδό του στην εξουσία. Μια σύντομη εξάλλου ανάγνωση των θέσεών του, είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι προτείνει μέτρα ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και παίρνει σαφέστατες δεσμεύσεις για την προώθηση νέων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που θα ενισχύουν την «ανταγωνιστικότητα» και την «επιχειρηματικότητα» προς όφελος της πλουτοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ, πιστό στους «νόμους της αγοράς», στην επίτευξη των στόχων της Λισαβόνας και των πολιτικών της ΕΕ, στο πρόγραμμά του προτάσσει την αντίληψη για λιγότερο κράτος ή κράτος που θα παρέχει υπηρεσίες στο κεφάλαιο, επιβεβαιώνοντας, την πρόθεσή του για ακόμα παραπέρα μετατροπή του «κοινωνικού κράτους» σε ένα φιλανθρωπικό σύστημα, το οποίο θα «βοηθά τον αδύναμο» και τα πια «εξαθλιωμένα» τμήματα της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί, αν καταλάβει την εξουσία, να δημιουργήσει ένα «αποκεντρωμένο» και «αυτοδιοικούμενο» μοντέλο «ανάπτυξης της χώρας», που τον πρώτο και τελευταίο λόγο μέσα σ' αυτό θα έχουν οι επιχειρηματίες με μοχλό την Αυτοδιοίκηση, δηλαδή τον κατεξοχήν μηχανισμό του κράτους για την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων.

Οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως αποτυπώνονται στις 94 σελίδες του προγράμματός του, μπορεί να φέρουν τον τίτλο «Δίκαιη κοινωνία, δυνατή Ελλάδα» και να ισχυρίζονται ότι «η αναδιανομή του εισοδήματος» αποτελεί «κεντρική επιλογή» του ΠΑΣΟΚ, αλλά επί της ουσίας διαιωνίζουν και μεγεθύνουν τις ταξικές ανισότητες σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ακριβώς τον ίδιο στόχο ήρθαν να εξυπηρετήσουν και οι δέκα προτάσεις (δεσμεύσεις) του Γ. Παπανδρέου, μέσα από τις οποίες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλησε να... ενισχύσει το πρόγραμμα του κόμματός του.

«Χρειάζονται μεγάλες και ριζοσπαστικές αλλαγές», οι οποίες πρέπει να προσαρμοστούν στις εργασιακές δομές, στο Ασφαλιστικό, στην Υγεία και την Παιδεία, τόνισε στις προτάσεις του ο Γ. Παπανδρέου και στα πλαίσια αυτά η έννοια και το περιεχόμενο των «δικαιωμάτων» του λαού αντικαθίστανται από τις «ευκαιρίες». Ευκαιρίες όμως, σε μια αγορά εργασίας που παράγει ανέργους, σε εμπορευματοποιημένο σύστημα Παιδείας, Υγείας, άρα καμιά ευκαιρία, και σε σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης με κυριαρχία των ομίλων των ασφαλιστικών εταιρειών.

Στην απαίτηση των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων για μόνιμη και σταθερή δουλιά, με μισθούς που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, το ΠΑΣΟΚ αντιπροτείνει στο πρόγραμμά του επέκταση της «μερικής απασχόλησης» και «ενίσχυση της κοινωνικής και εθελοντικής εργασίας» για την απόκτηση εμπειριών, συγκαλυμμένα δήθεν πίσω από την πάταξη της ανεργίας.

Το ΠΑΣΟΚ προτείνει οι εργαζόμενοι να γίνουν «ευέλικτοι στην αγορά εργασίας» και δε διστάζει να τους... χαρίσει βορά στις ορέξεις του κεφαλαίου, προσφέροντάς τους για «κατάρτιση». Με την ανασκευασμένη πρόταση «Λαυρίου», τώρα το ΠΑΣΟΚ δεν προτείνει απασχόληση «ανασφάλιστη» και «μαύρη», αλλά πληρωμένη από το κράτος και «άλλους πόρους» για τέσσερα χρόνια (κλιμακούμενη, που θα ξεκινά από 100% τον πρώτο χρόνο και θα φτάνει σε 25% τον τέταρτο), απαλλάσσοντας συγχρόνως στο τέλος της τετραετίας τους επιχειρηματίες από οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντι στους εργαζομένους... Την ίδια στιγμή, βέβαια, το ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται να παρέχει κίνητρα φορολογικά και οικονομικά στις επιχειρήσεις που θα κάνουν προσλήψεις, δίνοντας χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Το ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της «δίκαιης κοινωνίας», δεν επιχειρεί μόνο να γκρεμίσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, αλλά φροντίσει να υποθηκεύσει και το μέλλον των νέων ανθρώπων, γκρεμίζοντας και το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στις προτάσεις του για το Ασφαλιστικό το ΠΑΣΟΚ προτείνει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, περιορισμό και κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, «τζογάρισμα» στη Σοφοκλέους των αποθεματικών των ταμείων και συντάξεις ελεημοσύνης για τους χαμηλοσυνταξιούχους.

«Η παράταση του εργασιακού βίου με κίνητρα οικειοθελούς παραμονής στην εργασία» είναι επιτακτική ανάγκη, αναφέρει το ΠΑΣΟΚ. Οπως και η «αναμόρφωση του κανονισμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων», και η «ενεργή διαχείριση των αποθεματικών και της περιουσίας των ταμείων».

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που το ΠΑΣΟΚ έβαλλε ευθέως εναντίον της Κοινωνικής Ασφάλισης, ο Γ. Παπανδρέου μοίραζε ψίχουλα στα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού. Στους συνταξιούχους, δηλαδή, που έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας του και δεν έχουν εισοδήματα πάνω από 7.000 ευρώ, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε ένα «ελάχιστο αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποσχέθηκε ότι αν το ΠΑΣΟΚ γίνει κυβέρνηση, από το 2007 μέχρι το 2011, μέσω του ΟΓΑ (χωρίς να διευκρινίζει πού ο Οργανισμός θα βρει τους πόρους), θα δώσει «βασική σύνταξη για τους ανασφάλιστους στα 950 ευρώ για το ζευγάρι και 550 ευρώ για τον μεμονωμένο ανασφάλιστο». Ζήσε Μάη μου... Δηλαδή σκέτη κοροϊδία. Το ίδιο επίδομα διαχείρισης της φτώχειας έδωσε και στους συνταξιούχους αγρότες, ενώ για τους χιλιάδες απόμαχους της δουλιάς που ζουν με «ψίχουλα» δεν ανήγγειλε ούτε το ελάχιστο, παρά μόνο ισχυρίστηκε ότι θα διευρύνει «τα κριτήρια του ΕΚΑΣ, ώστε να επωφεληθούν από αυτό άλλες 300.000 συνταξιούχοι». Αν ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει με 550 ευρώ το μήνα, δεν απασχόλησε το ΠΑΣΟΚ, που θεώρησε το «πυροτέχνημά» του σαν την... ύψιστη κοινωνική προσφορά.

Συγχρόνως το ΠΑΣΟΚ κάνοντας «σημαία» το σύνθημα «αναδιανομή του εισοδήματος» και ξεχνώντας προφανώς ότι μαζί με την κυβέρνηση χειροκρότησε την αύξηση των 0,77 λεπτών τη μέρα για τους εργαζόμενους, που υπέγραψε η ΓΣΕΕ με τους βιομηχάνους... έταξε σε κάθε οικογένεια «2.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται», αλλά απέφυγε να δεσμευτεί για συγκεκριμένες αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα.

Αντίθετα, μοίρασε ανέξοδες υποσχέσεις για «δίκαιη φορολογία» και «αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των αδυνάτων, με αντικειμενική και δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας», αλλά στο πρόγραμμά του σαφή δέσμευση πήρε μόνο για τα «αδιανέμητα κέρδη» των επιχειρήσεων, που υποσχέθηκε ότι θα φορολογηθούν με «χαμηλό συντελεστή», προκείμενου να ενισχύει το κεφάλαιο και τη διαδικασία συγκεντροποίησής του.

Οσο για τις προεκλογικού τύπου υποσχέσεις για μείωση της «έμμεσης φορολογίας», αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι τις ίδιες υποσχέσεις είχαν δώσει προεκλογικά και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τόσο το 1996, όσο και το 2000. Ομως, το ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο πήρε τους έμμεσους φόρους από 11.254 εκατ.ευρώ (το 1995) και τους πήγε στα 23.870 εκατ. ευρώ (το 2004), αυξάνοντάς τους, κατά 112%!

Το μεγάλο όμως στοίχημα του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως παρουσιάζεται και μέσα από το πρόγραμμά του είναι η φιλοδοξία του να υπάρχει ακόμα λιγότερο κράτος, που μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να το... μεταφράζει σε απαλλαγή «από τη λογική ενός κρατισμού», αλλά στην ουσία σημαίνει πλήρη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών τομέων της Παιδείας και της Υγείας.

Το ΠΑΣΟΚ, στο πρόγραμμά του, σε πλήρη σύμπνοια με την κυβέρνηση, τάσσεται υπέρ της ιδιωτικοποίησης πανεπιστημίων και σχολείων, που θα είναι «ανοιχτά» και προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων. Προτείνει ένα εκπαιδευτικό μοντέλο «αυτοδιαχείρισης» και «αυτοτέλειας», που θα ξεκινάει από την πρώτη Δημοτικού μέχρι το Πανεπιστήμιο. Δηλαδή το σπάσιμο του ενιαίου της εκπαίδευσης. Επομένως προτείνει σχολείο που δε θα παρέχει ολόπλευρη μόρφωση για όλους.

Το ΠΑΣΟΚ ευνοεί την είσοδο της «επιχειρηματική πρωτοβουλίας», μέσα στα πανεπιστήμια θέλοντας ένα «εκπαιδευτικό σύστημα ως εργαλείο αναδιανομής του πλούτου», «άμεσα συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας» και συνεχόμενη «αξιολόγηση». Οραματίζεται δηλαδή ένα μοντέλο κατακερματισμένης και στείρας γνώσης, που θα παράγει ευέλικτο, φτηνό εργατικό δυναμικό και θα καλλιεργεί υποτακτική και πειθήνια συνείδηση στον αυριανό χώρο εργασίας.

Το ΠΑΣΟΚ δεν αρκείται να παραδώσει μόνο τα πανεπιστήμια και τους αυριανούς επιστήμονες στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσα από την επέκταση των συμπράξεων του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, θέλει να δώσει κάθε κερδοφόρο τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Στο χώρο της Υγείας, μπορεί να υπόσχεται «μείωση των ιδιωτικών δαπανών», αλλά την ίδια στιγμή τονίζει ότι θα «αξιοποιήσει υποδομές και υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα από την κοινωνική ασφάλιση, μέσω διμερών διαπραγματευτικών διαδικασιών»! Υπόσχεται, συγχρόνως, ότι θα παρακάμψει κάθε «περιορισμό» που μπαίνει εμπόδιο στην επέκταση των επιχειρηματικών σχεδιών και είναι έτοιμο να επιδοτήσει κάθε επιχειρηματικό σχέδιο.

Αυτές οι πολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πλήρη σύμπλευση με την κυβερνητική πολιτική και ας έχει ξεσπάσει δικομματικός... πόλεμος για το πού θα βρεθούν τα χρήματα για την υλοποίηση των δεσμεύσεων του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, μόλις την προηγούμενη Παρασκευή, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης Ευαγ. Αντώναρος σχολιάζοντας το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ το... κατηγόρησε ότι είναι «κακός αντιγραφέας της ΝΔ»(!!), επιβεβαιώνοντας το κλίμα της συναίνεσης και της ταύτισης του δικομματισμού στην προώθηση μιας πολιτικής που προασπίζεται τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Αυτή η κοινή στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας και αυταπατών για τα λαϊκά στρώματα, που είναι αναγκαίο να απεγκλωβιστούν απ' αυτή την πολιτική και να οργανώσουν, στο δικό τους λαϊκό μέτωπο, αγώνα αντίστασης, με στόχο την ανατροπή τους.