Η κυβέρνηση οξύνει την αντιπαράθεση στην Παιδεία καταθέτοντας στη Βουλή ένα νόμο - πλαίσιο, που το περιεχόμενό του βρίσκει αντίθετο το λαό και τη νεολαία εδώ και δέκα μήνες. Με το νομοσχέδιο αυτό στην ουσία δεν υπάρχουν αλλαγές από το προσχέδιο του Ιούνη του 2006. Δεν αλλάζει τίποτα ως προς το βασικό στόχο του νόμου, που είναι να σπρώξει τα ιδρύματα να λειτουργούν ανταγωνιστικά και ανταποδοτικά, να συνδέονται όλο και πιο στενά με τις επιχειρήσεις. Κι αυτό το πνεύμα της ιδιωτικοποίησης, που θα φέρει μαζί του υποβάθμιση των σπουδών και περισσότερα βάρη στις πλάτες των λαϊκών οικογενειών, η κυβέρνηση προσπάθησε να το παρουσιάσει ως κοινωνικό αίτημα. Δηλαδή, την απαίτηση του κεφαλαίου να την παρουσιάσει ως λαϊκή απαίτηση.

Με τα «τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα», τα συμβόλαια μεταξύ ιδρυμάτων και κυβέρνησης, επιτυγχάνεται ο ασφυκτικότερος έλεγχος Πανεπιστημίων και ΤΕΙ από τους εκάστοτε κυβερνητικούς σχεδιασμούς, ο εκβιασμός τους προκειμένου να υποταχθούν στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, αλλά και ο μεγαλύτερος έλεγχος των ιδρυμάτων από τις επιχειρήσεις, οι οποίες αναλαμβάνουν και ρόλο χρηματοδότη, αλλά θα ωφελούνται και από την κρατική χρηματοδότηση στα ιδιωτικοποιημένα ιδρύματα. Οι ίδιοι στόχοι διευκολύνονται με την ίδρυση θέσης «μάνατζερ» μέσα στα ιδρύματα. Τα ΑΕΙ δεν είχαν έλλειψη διοικητικών στελεχών. Η «ανάγκη» που θα εξυπηρετήσει ο μάνατζερ είναι να κλείνει συμφωνίες για το ίδρυμα με τις επιχειρήσεις, να επιτυγχάνει το μέγιστο δυνατό κέρδος με το μικρότερο δυνατό κόστος, να φέρει μέσα στο ίδρυμα την κουλτούρα της αγοράς.

Στόχος των ιδρυμάτων θα είναι να βγάζουν όσο το δυνατόν περισσότερους αποφοίτους με υποβαθμισμένες σπουδές, φτηνούς για τις επιχειρήσεις και μελέτες προσανατολισμένες στο αντικείμενο των επιχειρήσεων για να αυξάνεται το κέρδος τους. Με όσο το δυνατό μικρότερο κόστος, δηλαδή με ταχύρυθμες και φτηνιάρικες σπουδές. Και φυσικά, όποιος πληρώνει, ελέγχει κιόλας.

Και για να νομιμοποιηθεί αυτή η ιδεολογική επίθεση των επιχειρήσεων μέσα στα ιδρύματα, θεσμοθετούν και τον περιορισμό του ακαδημαϊκού ασύλου. Γιατί δε χωράει η ελεύθερη διακίνηση ιδεών σε ένα ιδιωτικοποιημένο ίδρυμα όπως αυτά που ετοιμάζουν. Ετσι, δίνεται η δυνατότητα να χαρακτηρίζονται από άσυλο μόνο κάποιοι κι όχι όλοι οι χώροι των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Επίσης, με μέτρα όπως ο περιορισμός του ασύλου ή η αλλαγή στον τρόπο εκλογής των πρυτάνεων επιχειρείται ο αφοπλισμός του κινήματος φοιτητών, πανεπιστημιακών κλπ. που οφείλει να υψώσει φραγμό στην εφαρμογή αυτών των μέτρων μέσα στις σχολές.

Επιπλέον, ο περιορισμός της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων και το άνοιγμα της πόρτας για επιβολή ακόμα και διδάκτρων στις προπτυχιακές σπουδές θα φέρουν νέα βάρη για τις λαϊκές οικογένειες. Γι' αυτό και η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεγελάσει τις λαϊκές οικογένειες με φοιτητικά δάνεια και με το... «δικαίωμα» μαύρης εργασίας για τους φτωχότερους φοιτητές, μέσα στα ιδρύματα. Τίποτα από τα παραπάνω, όμως, δεν ήταν ποτέ απαίτηση του λαϊκού κινήματος. Μόνη απαίτηση, που πρέπει να εκφραστεί ακόμα πιο μαζικά και δυναμικά τώρα, ώστε να ακυρώσει το νόμο - πλαίσιο, είναι η απαίτηση για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση.