«Αγαπητοί σύντροφοι,

Ευχαριστούμε το Πορτογαλικό ΚΚ για τη φιλοξενία στη Λισαβόνα και χαιρετίζουμε την πραγματοποίηση μιας ακόμα Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων και όλους τους αντιπροσώπους που βρίσκονται εδώ. Η πραγματοποίηση της φετινής Συνάντησης στη Λισαβόνα σηματοδοτεί ένα παραπέρα βήμα στη διαδικασία των Διεθνών Συναντήσεων. Η απήχηση των Διεθνών αυτών Συναντήσεων ανταποκρίνεται στην αντικειμενική ανάγκη όλων των κομμάτων να συναντιούνται, να συζητούν, να συντονίζονται και να αναλαμβάνουν κοινές δράσεις πάνω στα προβλήματα που δημιουργούνται από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα που εκδηλώνονται σε όλους τους τομείς. Ανταποκρίνονται οι Συναντήσεις αυτές στην ανάγκη να επεξεργαζόμαστε όσο μπορούμε μια κοινή στρατηγική στα κοινά μας προβλήματα, στην αντιμετώπιση της εχθρικής πολιτικής απέναντι στους εργαζόμενους, στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, στην ανάπτυξη της διεθνιστικής μας δράσης και αλληλεγγύης, που αφυπνίζει, κινητοποιεί και φέρνει αποτελέσματα.

Η περσινή μεγάλη πανευρωπαϊκή καμπάνια ενάντια στο αντικομμουνιστικό ψήφισμα στο Συμβούλιο της Ευρώπης αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα, που αναδείχνει την αποτελεσματικότητα της κοινής συντονισμένης δράσης, αλλά και τη σημασία της αδιάλλακτης υπεράσπισης των παραδόσεων, της ταυτότητας και της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος.

Χωρίς να εγκαταλείπουμε ούτε στιγμή τη δράση για τα επείγοντα προβλήματα που βάζει μπροστά μας ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η επιθετικότητα, όταν μάλιστα πέφτει συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των λαών, όταν εντείνεται η κρατική καταστολή και οι περιορισμοί στις δημοκρατικές κατακτήσεις και ελευθερίες, όταν επεκτείνονται η φτώχεια και η πείνα, πρέπει ταυτόχρονα, κατά τη γνώμη μας, να διευρύνουμε τον προβληματισμό και την κοινή δράση με την ανάδειξη της κομμουνιστικής εναλλακτικής λύσης, την προοπτική του σοσιαλισμού».

«Την περίοδο που διανύουμε εγκυμονούνται ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, γίνονται πιο σύνθετες και ανταγωνιστικές, οξύνονται οι αντιθέσεις στους κόλπους της ίδιας της ΕΕ. Στην κούρσα του ανταγωνισμού, εκτός από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παίρνουν μέρος και άλλα ανερχόμενα καπιταλιστικά κράτη.

Την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα συνοδεύει η άνοδος των αγώνων, μια πιο σαφής αμφισβήτηση της πολιτικής της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αλλά και ο αντικομμουνισμός, σκληρά αντιδημοκρατικά μέτρα, αναβίωση ρευμάτων του οπορτουνισμού και της ηττοπάθειας.

Η σοσιαλδημοκρατία από τη μια περνά σε ολοένα και πιο αντιδραστικές πολιτικές θέσεις και από την άλλη παρεμβαίνει δραστήρια στην κατεύθυνση του ευνουχισμού των διεκδικήσεων στα ολοένα και στενότερα όρια που θέτουν οι ανάγκες αναπαραγωγής του συστήματος. Η εκφυλιστική πορεία μιας σειράς κινημάτων που χειραγωγούνται από το κεφάλαιο και τη σοσιαλδημοκρατία, άσχετα αν επηρεάζουν και ορισμένες αριστερές δυνάμεις, δείχνουν ότι παρά τη στήριξη από ισχυρά κέντρα και διεθνικά μονοπώλια, η ίδια η ζωή θέτει όρια στην αποτελεσματικότητα των μηχανισμών χειραγώγησης και ενσωμάτωσης.

Οσο όμως δεν αναδύεται ισχυρό και διακριτό κομμουνιστικό κίνημα, ικανό να καθοδηγήσει μια στρατηγική αντεπίθεση, τα λαϊκά κινήματα και οι ριζοσπαστικές δυνάμεις που αναδύονται θα είναι πιο ευάλωτα στη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, την ενσωμάτωση. Γι' αυτό θεωρούμε ότι είναι ζωτικής σημασίας η ιδεολογική αντεπίθεση των Κομμουνιστικών Κομμάτων που πιστεύουν στην αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα της πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, για το σοσιαλισμό.

Η ένταση των αντιθέσεων αφορά μια νέα διανομή των σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, των ενεργειακών δρόμων και των αγορών σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.

Στην Ευρώπη σημείο διαπάλης αποτελεί αυτή την περίοδο το ενεργειακό τόξο που περιλαμβάνει την περιοχή των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, που έχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο υπέδαφός τους (όπως είναι το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Κιργιστάν και οι περιοχές γενικά του Καυκάσου), και φτάνει μέχρι και τις πετρελαιοφόρες αραβικές περιοχές, καθώς και το Ιράκ και το Ιράν.

Οι ΗΠΑ θέλουν να ελέγξουν τις πηγές αυτές και τους δρόμους μεταφοράς τους, ενώ ταυτόχρονα θέλουν, με το πρόσχημα της ενεργειακής ασφάλειας, να περιορίσουν ή και να απομονώσουν τη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρώσικη Ομοσπονδία προς την ΕΕ. Σ' αυτό αντιδρούν έντονα ισχυρές χώρες της ΕΕ όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλες, που οι ενεργειακές τους ανάγκες εξαρτιώνται άμεσα από τη Ρωσία».

«Αναπτύσσεται ένας έντονος μονοπωλιακός ανταγωνισμός συμφερόντων, που αγκαλιάζει όλη την περιοχή και αφορά και τις βαλκανικές χώρες.

Στενά δεμένες μ' αυτό το γεγονός είναι και μια σειρά εξελίξεις που σημειώνονται στα Βαλκάνια αυτό το διάστημα, όπως το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου από τη Σερβία, η ένταση που παρατηρείται για τον καθορισμό του λεγόμενου τελικού καθεστώτος του Κοσσυφοπεδίου, που οι Αμερικανοί θέλουν την ανεξαρτητοποίησή του από τη Σερβία, τις έντονες αντιδράσεις που παρατηρούνται στην ίδια τη Σερβία, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που της ασκούνται για να δεχτεί την απόσχιση του ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου, τις ανησυχίες που υπάρχουν σ' όλες τις χώρες της περιοχής και ειδικά στην ΠΓΔΜ/FYROM για ένα νέο γύρο αντιπαραθέσεων και αποσταθεροποίησης. Αυτό με τη σειρά του έχει να κάνει με τη θέση της Τουρκίας και τις διαπραγματεύσεις της για την ένταξή της στην ΕΕ, τη θέση της Ελλάδας αλλά και της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία αν και μέλος τώρα της ΕΕ έχει άλυτο το ζήτημα της κατοχής από τον τουρκικό στρατό του 38% του νησιού κ.ο.κ.

Η σύντομη αυτή αναφορά, γίνεται για να δείξουμε την περίπλοκη κατάσταση που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός με τις επεμβάσεις του και τις ωμές παρεμβάσεις του στην περιοχή.

Αυξάνεται η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με στρατεύματα και βάσεις σε όλες τις βαλκανικές χώρες. Από τις μεγαλύτερες αμερικανικές - ΝΑΤΟικές βάσεις βρίσκονται στο Κοσσυφοπέδιο και στην ΠΓΔΜ, νέες βάσεις δημιουργήθηκαν στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία, οι οποίες συμπληρώνουν τις βάσεις που βρίσκονται από χρόνια στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Είναι βάσεις που πήραν ενεργό μέρος στις επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και είναι έτοιμες για τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ενάντια στο Ιράν, στη Συρία, στην περιοχή του Καυκάσου.

Και εδώ πρέπει να προσθέσουμε ότι έχει πολλαπλασιαστεί η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε στρατιωτικές αποστολές και δυνάμεις κατοχής. Δυνάμεις της βρίσκονται ήδη στα Βαλκάνια, στην Αφρική, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και τώρα, με αφορμή το απαράδεκτο ψήφισμα 1701/2006 του ΣΑ του ΟΗΕ για το Λίβανο, αποτελεί την πλειοψηφία της λεγόμενης ειρηνευτικής δύναμης στην περιοχή. Κάτω από τις "ειρηνευτικές αποστολές" υπάρχει το Γκουαντάναμο και όλα αυτά που έχουμε γνωρίσει. Το τι θα προσπαθήσει να επιβάλει στο Λίβανο αυτή η δύναμη είναι επίσης λίγο - πολύ γνωστό.

Ως ΚΚΕ έχουμε ταχθεί κατηγορηματικά κατά της συμμετοχής της χώρας μας σε τέτοιου είδους αποστολές. Εχουμε ταχθεί υπέρ της επιστροφής όλων των στρατιωτικών αποστολών στη χώρα μας και είναι ένα αίτημα πάλης γενικότερο του κινήματος».

«Παράλληλα στην ΕΕ, σ' όλη την Ευρώπη, με το πρόσχημα των μέτρων κατά της τρομοκρατίας, δυναμώνει η αντίδραση σ' όλη τη γραμμή κατά των δημοκρατικών κατακτήσεων και ελευθεριών, με την ψήφιση ενός πλέγματος αντιδημοκρατικών νόμων, που θεωρεί "ένοχο" τον κάθε πολίτη, τον παρακολουθεί παντού, ποινικοποιεί τις λαϊκές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις κλπ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αυτά τα μέτρα συνοδεύονται με μια ένταση του αντικομμουνισμού, με το "αντικομμουνιστικό μνημόνιο" και την απαίτηση για ιδεολογική και πολιτική καταδίκη του κομμουνισμού, με διώξεις και δίκες κατά κομμουνιστών, με εκτός νόμου ΚΚ, με την τελευταία απαράδεκτη ενέργεια να θέσουν εκτός νόμου την Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας (ΚΕΝ) Τσεχίας.

Η αιτιολογία για την απαγόρευση της ΚΕΝ Τσεχίας, ότι δηλαδή αμφισβητεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και προβάλλει την ανάγκη κοινωνικοποίησής τους, δείχνει πόσο επικίνδυνη είναι η μοιρολατρική αποδοχή των ορίων της αστικής νομιμότητας, αλλά και οι ιδεολογικές και πολιτικές παραχωρήσεις στον ταξικό αντίπαλο, που προβάλλουν δυνάμεις του οπορτουνισμού και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, έτσι όπως αυτό εκφράζεται από τις δυνάμεις που ηγούνται σ' αυτό το σχήμα.

Υπάρχει επίσης η εξωφρενική προσπάθεια από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, για ταύτιση του φασισμού - ναζισμού (της ανοιχτής δικτατορίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου) με τον κομμουνισμό (της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του καθενός με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο). Παρά το ότι το κατάπτυστο "μνημόνιο καταδίκης του κομμουνισμού" δεν μπόρεσε να περάσει, λόγω και της μεγάλης κινητοποίησης και του συντονισμού των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, της ευαισθητοποίησης της δημοκρατικής κοινής γνώμης, μια σειρά κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα, όπως της Τσεχίας με την απαγόρευση της ΚΕΝ Τσεχίας, ή των Βαλτικών χωρών που θεωρούν το ναζιστικό στρατό ως απελευθερωτή και υψώνουν μνημεία του. Ακόμα, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έρχονται απαράδεκτα ψηφίσματα κατά της Κούβας, της ΛΔ της Κορέας και άλλων χωρών που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, τα οποία ψηφίζονται και από εκπροσώπους αριστερών και προοδευτικών κομμάτων. Υπάρχει κατά τη γνώμη μας και μια άμεση ευθύνη σε όσους συναινούν ή δείχνουν να υποτιμούν τον αντικομμουνισμό και τις εκδηλώσεις του που προκαλεί επίσης μια άνοδο των ακροδεξιών και αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι και στην ίδια την ΕΕ δυναμώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ηγετικές της δυνάμεις, η ανισομετρία της εντείνεται και η ίδια αντιμετωπίζει μια κρίση προσανατολισμού όπως τη λένε, με τη μεγάλη ανεργία, την πτώση του βιοτικού επιπέδου και των προσδοκιών των λαϊκών στρωμάτων σ' ό,τι αυτή υποσχόταν, με το αδιέξοδό της να αποκτήσει το λεγόμενο συνταγματικό της χάρτη, λόγω ακριβώς της εντεινόμενης αντίστασης και κινητοποίησης των λαϊκών μαζικών κινημάτων, με τη δραστήρια συμβολή των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων μας.

Οι εξελίξεις αυτές υπογραμμίζουν την ανάγκη να συντονίσουμε ακόμα περισσότερο τις ενέργειές μας, τις κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις μας, τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη».

«Μπροστά μας έχουμε τη νέα σύνοδο του ΝΑΤΟ, που θα γίνει στη Ρίγα αυτόν το μήνα (Νοέμβρη), όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προωθεί την υλοποίηση ενός παγκόσμιου ΝΑΤΟ, με τη διεύρυνσή του και με άλλες χώρες όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Ιαπωνία, στα πρότυπα των συμμαχιών με χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που οδήγησαν στη συνέχεια στην ένταξή τους στο "Βόρειο-Ατλαντικό Σύμφωνο". Επιχειρείται επίσης μια παραπέρα επέκταση του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, στην Αφρική και τη Νότια Αμερική.

Δεν μπορεί παρά να ανησυχούν τους ιμπεριαλιστές οι εξελίξεις που σημειώνονται σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής. Υπάρχει για όλους τους λαούς και ιδιαίτερα για τους λαούς της περιοχής, το παράδειγμα της Σοσιαλιστικής Κούβας, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, παρά τις επίπονες προσπάθειες υπονόμευσης και ανατροπής της, απέτυχε παταγωδώς να το κάνει. Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα, με τα μέτρα του Προέδρου Τσάβες και τη δράση των κομμουνιστών και του λαϊκού κινήματος για βάθεμα των αλλαγών, αποτελούν ελπιδοφόρο παράγοντα για τους αγώνες των λαών. Οι εξελίξεις στη Βολιβία με την εκλογή Μοράλες και τα πρώτα μέτρα υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων, οι λαϊκές αντιστάσεις που αναπτύσσονται και οι μαζικές διαδηλώσεις στο Μεξικό και στη Χιλή, εκφράζουν τον πόθο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων να αποτινάξουν το ζυγό των μονοπωλίων και να διαφεντέψουν τον πλούτο των χωρών τους. Εχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της πάλης στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και πώς συνδέεται ο αγώνας ενάντια στις επεμβάσεις και την υποδούλωση με τον ταξικό αγώνα, την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τη λαϊκή εξουσία, την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό.

Η νικηφόρα λιβανέζικη ένοπλη λαϊκή αντίσταση ενάντια στο Ισραήλ και η συνεχιζόμενη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού για την ανεξαρτησία του και την απόκτηση του δικού του βιώσιμου κράτους δίπλα στο Ισραήλ, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, αποτελούν παραδείγματα αντίστασης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τον λεγόμενο εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής, που ενισχύουν, μαζί με την αντίσταση του ιρακινού λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατοχή του Ιράκ, το μέτωπο πάλης κατά της νέας τάξης που προσπαθούν να επιβάλουν με τη βία και το αίμα οι ιμπεριαλιστές.

Με αφορμή το θόρυβο που ξεσήκωσαν οι ιμπεριαλιστές για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και την πυρηνική δοκιμή της ΛΔ της Κορέας έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Η Συνθήκη του 1967 για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων, εξουσιοδοτούσε το Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ να παρέχει προστασία (πυρηνική ομπρέλα) σε χώρες που δεν κατέχουν πυρηνικά όπλα, αλλά μπορεί να απειλούνταν από πυρηνικές δυνάμεις και ακόμα ότι τα κράτη που κατέχουν πυρηνικά όπλα αναλάμβαναν τη ρητή υποχρέωση να πάρουν ουσιαστικά και συγκεκριμένα μέτρα, με απώτερο στόχο την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων και τον πυρηνικό αφοπλισμό (άρθρο VI). Και αυτό δέσμευε επίσης πολύ περισσότερο και τα 5 μόνιμα μέλη του ΣΑ, που είναι πυρηνικές δυνάμεις. Επίσης, η ίδια η συνθήκη δίνει το δικαίωμα στα άλλα μέλη που δε διαθέτουν πυρηνικά όπλα να έχουν δικό τους πυρηνικό πρόγραμμα για να αναπτύξουν, να παράγουν και να χρησιμοποιούν πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς, όπως επίσης τους επιτρέπει να αποκτήσουν πυρηνική τεχνολογία για ειρηνική χρήση, σε συνεργασία με άλλα μέλη της συνθήκης (που διαθέτουν τέτοια τεχνολογία). Μια τέτοια περίπτωση είναι η κυβέρνηση του Ιράν, η οποία διακηρύσσει ότι το πρόγραμμα αφορά σε ειρηνικούς σκοπούς αξιοποίησης της πυρηνικής ενέργειας, όπως έχει δικαίωμα ως μέλος της συνθήκης αυτής. Και ενώ οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν ότι έχει αυτό το δικαίωμα το Ιράν, επικαλούνται ότι είναι αναξιόπιστη η κυβέρνησή του!

Δε νομιμοποιείται καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη, κανένας διεθνής οργανισμός να διατυπώνει αποφάσεις κατά λαών, να επεμβαίνει, να καθορίζει ποιος επιτρέπεται να έχει και ποιος όχι πυρηνική ενέργεια. Η προετοιμασία της κοινής γνώμης θυμίζει τις προετοιμασίες επίθεσης κατά του Ιράκ. Το πυρηνικό πρόγραμμα είναι πρόσχημα, όπως πρόσχημα ήταν και τα "χημικά όπλα" που δήθεν διέθετε το Ιράκ. Δεν μπορεί να ισχύουν δυο μέτρα και δυο σταθμά, τη στιγμή μάλιστα που το Ισραήλ διαθέτει σύγχρονο πυρηνικό οπλοστάσιο και η επιθετική του πολιτική αποτελεί απειλή για όλους τους λαούς της περιοχής.

Στην περίπτωση της ΛΔ της Κορέας δεν ισχύουν οι δεσμεύσεις αυτές μια και η ΛΔ έχει αποχωρήσει και από τη συνθήκη του 1967 και από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΔΕΑΕ). Ταυτόχρονα έχει απειληθεί ανοιχτά από μια πυρηνική δύναμη, όπως οι ΗΠΑ, που την έχει εντάξει στον λεγόμενο άξονα του κακού και βρίσκεται περικυκλωμένη από στρατιωτικές αμερικανικές βάσεις, που διαθέτουν και πυρηνικά όπλα, στο έδαφος της Νότιας Κορέας.

Η ΛΔ Κορέας εφαρμόζει την υπεράσπιση του δικαιώματος κάθε χώρας να αντιστέκεται στις ιμπεριαλιστικές απειλές. Ζητά την αποχώρηση των Αμερικανών από τη Νότια Κορέα και να γίνει αποπυρηνικοποιημένη ζώνη η κορεατική χερσόνησος.

Εμείς υποστηρίζουμε την ιδέα των αποπυρηνικοποιημένων ζωνών και θεωρούμε επίκαιρο το αίτημα πάλης όλων των λαών για κατάργηση όλων των πυρηνικών όπλων».

«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Μέσα σε όλες αυτές τις σύνθετες εξελίξεις διεθνώς, νομίζουμε ότι ένα βασικό συμπέρασμα δεν πρέπει να μας διαφύγει: Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αντικειμενικά, ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Περικλείει από τη φύση του ρήξεις, οι οποίες υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Σ' αυτό το ιστορικό καθήκον τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα υποτάσσουμε τη δράση μας.

Τέλος, με αφορμή τα 90 χρόνια από την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, προτείνουμε τη διοργάνωση εκδηλώσεων, συμποσίων, την αντιπαράθεση με τις διάφορες εχθρικές απόψεις ή θεωρίες ενάντια στη χώρα των Σοβιέτ και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, που να αρχίσουν από την αρχή του 2007 και να κορυφωθούν τον Οκτώβρη ή το Νοέμβρη (με το νέο ημερολόγιο).

Δράσεις:

• Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και κοινές δράσεις απέναντι στις προεδρίες και τις συνόδους της ΕΕ το επόμενο διάστημα.
• Καμπάνια για την επικαιρότητα του Σοσιαλισμού με την αφορμή της 90ής επετείου της μεγάλης Σοσιαλιστικής Οχτωβριανής Επανάστασης το 2007.
• Αλληλεγγύη με την μπολιβαριανή διαδικασία στη Βενεζουέλα (εκλογές 3 Δεκέμβρη).
• Δράση ενάντια στον αντικομμουνισμό. Στήριξη της πρωτοβουλίας του ΚΚ Βοημίας - Μοραβίας στις 25-26 Νοέμβρη 2006 στην Πράγα. Συστηματική παρακολούθηση των ζητημάτων που σχετίζονται με τις διώξεις των ΚΚ και άλλων αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δημιουργία ομάδας εργασίας για τα ζητήματα αυτά. Καμπάνια ενάντια στην απαγόρευση της ΚΕΝ Τσεχίας.
• Καμπάνιες για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Πρωτοβουλίες για τα δικαιώματα των μεταναστών.
• Καμπάνιες για την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων κατοχής από το Ιράκ, ενάντια στο ΝΑΤΟ, τις αποφάσεις της Συνόδου στη Ρίγα και τις ξένες στρατιωτικές βάσεις. Αντι-ΝΑΤΟική συνάντηση κομμάτων και κινημάτων των Βαλκανίων το Μάη του 2007 στη Θεσσαλονίκη.
• Συνέχιση της δράσης για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών πατριωτών που βρίσκονται φυλακισμένοι στις ΗΠΑ.
• Ενεργητική στήριξη περιφερειακών και υποπεριφερειακών συναντήσεων και πρωτοβουλιών των ΚΚ.
• Δράση ενάντια στο σχέδιο για την "Ευρύτερη Μέση Ανατολή". Αποστολές αλληλεγγύης από εκπροσώπους των Κομμουνιστικών Κομμάτων στο Λίβανο, τη Συρία, την Παλαιστίνη και το Ισραήλ.
• Να υποστηρίξουμε δραστήρια πρωτοβουλίες διεθνών οργανώσεων του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, του αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού, φιλειρηνικού κινήματος, των γυναικών και της νεολαίας, που προγραμματίζονται το επόμενο διάστημα».