Η Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά τις προσδοκίες της κυβέρνησης, δεν παρέχει καμιά εγγύηση για τα ελληνικά σύνορα. Αυτό αποτυπώθηκε και στη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Αντίθετα, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα, με αφορμή την κοινοτική χρηματοδότηση της Τουρκίας, οι ιθύνουσες δυνάμεις της ΕΕ ρίχνουν το βάρος τους υπέρ της Αγκυρας, την οποία θεωρούν προνομιακό εταίρο για τα στρατηγικά τους σχέδια.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί και δε θέλει να εγγυηθεί τα σύνορα. Το απέδειξε περίτρανα στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, αφού οι Ευρωπαίοι "εταίροι" πρωτοστάτησαν στο διαμελισμό της. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με το Κοσσυφοπέδιο.

Η ωμή καταπάτηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η γιουγκοσλαβική τραγωδία που συνεχίζεται, η πρόσφατη επιδρομή κατά του Ιράκ, αλλά και η προωθούμενη διχοτομική "λύση" του Κυπριακού, είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα για το πόσο σέβονται οι ισχυροί "εταίροι" μας το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο κατά τα άλλα μονίμως επικαλείται και η κυβέρνηση για τις διαφορές με την Τουρκία.

Ομως και η αμυντική θωράκιση της χώρας, σημαντικός παράγοντας για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, γίνεται αποκλειστικά με γνώμονα τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και ελάχιστη σχέση έχει με τις πραγματικές ανάγκες του τόπου.

Το ερώτημα λοιπόν θα μπορούσε να τεθεί και ως εξής: Τι περισσότερο μπορεί να πάθει η Ελλάδα και ο λαός της εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Βέβαια, η πρόταση για την αποδέσμευση της χώρας δε γίνεται μόνο γιατί δε συμφέρει η συμμετοχή της στην ΕΕ, αλλά κυρίως γιατί έτσι θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα. Και, βέβαια, η πρόταση αυτή γίνεται με τη συνεκτίμηση όλων των παραγόντων και μεταξύ αυτών και τις γενικότερες ανακατατάξεις που θα επιφέρει η πάλη των λαών.

Δ. Π.