Τα περί "ακομμάτιστου" συνδικαλισμού | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Τα περί "ακομμάτιστου" συνδικαλισμού

Οι νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές αποκάλυψαν άλλη μια φορά το υποκριτικό και καιροσκοπικό πρόσωπο της παράταξης της "Παρέμβασης", που δρα στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών. Συνδικαλιστές αυτής της παράταξης είναι μέλη και στελέχη των κομμάτων του ΝΑΡ, του Μ - Λ ΚΚΕ και άλλων εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα, τίποτα το κατακριτέο δεν υπάρχει. Συχνά, όμως, εμφανίζονται (και άλλες δυνάμεις το κάνουν αυτό) με ανακοινώσεις τους και διεκδικούν την ψήφο των εκπαιδευτικών με το μανδύα του δήθεν ακομμάτιστου, που δε δεσμεύονται από κανένα κόμμα. Τη δήθεν ακομμάτιστη ιδιότητά τους την προβάλλουν ως πλεονέκτημα απέναντι στις άλλες (κομματικοποιημένες τις χαρακτηρίζουν) παρατάξεις. Κατά διαστήματα, μάλιστα, για να στηλιτεύσουν συλλήβδην τους συνδικαλιστές απαριθμούν (στα αντιτετράδια και σε άλλα έντυπα) συνδικαλιστές οι οποίοι πολιτεύτηκαν ή κατέλαβαν άλλες "καρέκλες".

Ενώ στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών παραμερίζουν τις διαφορές τους και συγκροτούν ενιαία παράταξη για να καταλάβουν την έδρα στο ΔΣ της ΟΛΜΕ (ένα χρόνο ο ένας, ένα χρόνο ο άλλος), στις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές προέχει γι' αυτούς η κομματική καταγραφή, η μέτρηση των κομματικών δυνάμεών τους, γι' αυτό και κατέρχονται χωριστά ως υποψήφιοι δήμαρχοι (δικαίωμά τους είναι) του ΝΑΡ, του Μ - Λ ΚΚΕ σε Αθήνα, Βύρωνα, Ηλιούπολη. Και δεν πάει πολύς καιρός, που, εκδηλώνοντας τον αντικομμουνισμό τους, κατηγορούσαν το ΚΚΕ ότι επιδιώκει να εξαργυρώσει τα "μπλόκα" του Ιούνη στις δημοτικές εκλογές. Δηλαδή, προτιμούσαν την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ ή του ΣΥΝ, που ομοφωνούν στην αντιλαϊκή πολιτική και όχι του ΚΚΕ, που στηρίζει, προωθεί και ταυτίζεται με τους αγώνες των εργαζομένων. Οι υποψηφιότητες στο Δήμο της Αθήνας ενός πρώην και ενός νυν μέλους του ΔΣ της ΟΛΜΕ, καθώς και η προβολή του ενός ("Λαϊκού Δρόμου") από τα "ΝΕΑ" (2 Οκτώβρη) ως συνδυασμού των εκπαιδευτικών, αποσκοπούσαν (εκτός των άλλων) και στην οικειοποίηση των αγώνων των εκπαιδευτικών (άλλωστε, συχνά προβάλλονται ως οι αποκλειστικοί εκπρόσωποι των αγώνων).

Ας έρθουμε όμως στην ουσία της άποψης, της θεωρίας περί ακομμάτιστων παρατάξεων και συνδικαλισμού. Πρόκειται για μια επικίνδυνη λογική για τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων και την ανάγκη πολιτικής και ταξικής συνειδητοποίησής τους. Η "ιδεολογία" της αποϊδεολογικοποίησης των πάντων, περί "απολίτικης" πολιτικής, περί "ακομμάτιστων" κομμάτων ή του "όλοι ίδιοι είναι" καλλιεργείται από το σύστημα, από την εξουσία, από τις κυρίαρχες δυνάμεις, για να συγκαλύψουν τη δική τους αντιλαϊκή πολιτική και να εμποδίσουν την πολιτική διαφοροποίηση των εργαζομένων από την κυρίαρχη πολιτική. Η άποψη που θέλει το συνδικαλιστικό κίνημα χωρίς πολιτικές ή κομματικές αναφορές, εκτός του ότι είναι ψέμα, υποκρισία, είναι αποπροσανατολιστική, είναι η συνδικαλιστική εκδοχή του "μπερλουσκονισμού" και συσκοτίζει το πραγματικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Και το πρόβλημα έχει να κάνει με τον προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, με την υπεράσπιση ή όχι από κάθε δύναμη των ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων.

Για τη ΔΕΕ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και τα ζητήματα της παιδείας έχουν άμεση σχέση με τις βουλευτικές, νομαρχιακές - δημοτικές εκλογές και με τους συσχετισμούς που αναδεικνύονται από αυτές. Οι συσχετισμοί, που κάθε φορά προκύπτουν, επηρεάζουν άμεσα την κατάσταση στην παιδεία, τα εργασιακά και άλλα δικαιώματα των εργαζομένων και την προοπτική των αγώνων. Με δεδομένο την ταξικότητα της παιδείας, κάθε συνδικαλιστική και πολιτική δύναμη δίνει τη δική της μάχη στο χώρο της εκπαίδευσης, και ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί (της ολιγαρχίας ή των εργαζομένων) καθορίζει τις θέσεις και τη δράση της. Ετσι, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις με τα στελέχη τους θα ήταν παράδοξο να μη συμμετέχουν και στις γενικότερες εκλογικές πολιτικές μάχες. Ασφαλώς η διεκδίκηση της ψήφου είναι θεμιτή και δικαίωμα της κάθε δύναμης.

Αποτελεί πραγματικότητα ότι οι συνδικαλιστές του δικομματισμού και της συναίνεσης εξαργυρώνουν τη στήριξή τους στην αντιλαϊκή πολιτική, στην ΟΝΕ, στην ΕΕ, με κάθε είδους "καρέκλα" του δημόσιου βίου. Δηλαδή, η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο τι πολιτική εκφράζει κάθε δύναμη και τι θα προωθήσει από τα "πόστα" που διεκδικεί. Θα διεκδικήσει, θα οργανώσει συντονισμένους αγώνες για την αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων των εργαζομένων, ή, όπως κάνουν οι συναινετικές δυνάμεις, θα υποταχθεί στο "μονόδρομο" της ΟΝΕ, θα συναινέσει στην αντιλαϊκή πολιτική, φρενάροντας τους αγώνες, αδρανοποιώντας και εκτροχιάζοντας το συνδικαλιστικό κίνημα από την ταξική του πορεία. Αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο με το οποίο ο εργαζόμενος θα κρίνει κάθε δύναμη.

Κ.