Αγώνας για το μέλλον | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Αγώνας για το μέλλον

"Ο αντικομμουνισμός έπαψε να 'ναι μια επικερδής επιχείρηση". Αυτή είναι μια σημαντική διαπίστωση του Κ. Καραμανλή, απ' τη δεκαετία ακόμη του '50. Κι είναι ευκαιρία να τη θυμίσουμε στον Κ. Σημίτη και τους υπουργούς του... Αυτή η λυσσασμένη αντικομμουνιστική υστερία που θυμίζει άλλες - κύρια την εμφυλιοπολεμική - περιόδους, αποκαλύπτει το πραγματικό πολιτικό πρόσωπο της κυβέρνησης, τον αυταρχισμό, την προκλητικότητα, τον ταξικό χαρακτήρα της.

Κι όλα αυτά γιατί η αντιλαϊκή και ανθελληνική πολιτική των πολυεθνικών, του ΔΝΤ, της ΕΕ, που εφαρμόζει δουλικά η κυβέρνηση, συναντά όλο και μεγαλύτερη αντίσταση απ' τους εργαζόμενους.

Και βέβαια το ΚΚΕ είχε διακηρύξει, και δεν έπαψε να υπογραμμίζει - μέσα και έξω από τη Βουλή - ότι η πολιτική αυτή της "νέας τάξης πραγμάτων" του Μάαστριχτ και των όποιων παραλλαγών του δε θα περάσει.

Οποιοι ξέρουν λίγο από ιστορία, γενικά, που δεν είναι παρά η πάλη των τάξεων στις όποιες ταξικές κοινωνίες, όχι μόνο στον καπιταλισμό. Οποιοι ξέρουν την ιστορία αυτού του τόπου και του λαού με το ιστορικό του ΟΧΙ στις 28.10.1940 και την εποποιία της τρισένδοξης Εθνικής Αντίστασης, κατανοούν την ορθότητα αυτής της τοποθέτησης του ΚΚΕ που επιβεβαιώνεται στην πράξη. Ο κόσμος ξεσηκώνεται όλο και πιο αποφασιστικά και πιο μαζικά. Δεν μπορεί να μένει με σταυρωμένα τα χέρια, μπροστά στην απάνθρωπη και βάρβαρη πολιτική των πολυεθνικών που εφαρμόζεται απ' την κυβέρνηση.

Οταν βγαίνουν όλα στο σφυρί. Οταν ξεπουλιούνται όλα. Ακόμη και σιδηρόδρομοι και λιμάνια, αεροδρόμια, οι εργαζόμενοι, η νεολαία δεν μπορούν να μείνουν αδιάφοροι.

Με τους εκπαιδευτικούς τρεις και τέσσερις μέρες συνεχώς - ένα απ' τα κύρια θέματα αν όχι το κύριο ήταν: "ποιος χτύπησε πρώτος", οι καθηγητές ή τα ΜΑΤ;

Αλήθεια, "ποιος ήρξατο πρώτος χειρών αδίκων"; Η κυβέρνηση είναι εκείνη που άρχισε την ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο εκπαιδευτικό σύστημα: Σε θεσμούς, κατακτήσεις και την επετηρίδα. Με τον αντιεκπαιδευτικό νόμο της η κυβέρνηση υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο την τόσο χαμηλού επιπέδου εκπαίδευσή μας. Και βέβαια αυτό δεν είναι φαινόμενο μόνο ελληνικό. Το ίδιο γίνεται και σ' άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και στις ΗΠΑ. Εχω υπόψη μου τι είπε σχετικά στο "Ριζοσπάστη" (7.6.98) ο Σκοτ Μάρσαλ, Εθνικός Γραμματέας του ΚΚ ΗΠΑ: "Η εκπαίδευση έχει εγκαταλειφθεί ολοσχερώς και προωθείται ένας νέος τύπος σχολείου, που θα είναι όμως ιδιωτικός".

Οι πολυεθνικές επιτίθενται λυσσασμένα και ενάντια στην εκπαίδευση των λαών. Εβαλαν σαν κύριο στόχο τους την ιδιωτικοποίησή της. Και μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Αυτό επιδιώκει η κυβέρνηση και ο κ. Αρσένης. Πολλαπλούς στόχους...

Ας σταθώ, όμως, τώρα στο θέμα του Διαγωνισμού. Ακουσα στην τηλεόραση κάποιον απεργό καθηγητή να λέει σε κυρία συνάδελφό του, που πήγαινε να πάρει μέρος στο διαγωνισμό.: "Μα δεν καταλαβαίνεις ότι πέφτεις έτσι στην παγίδα που μας έστησε ο Αρσένης;"...

Ναι αυτή είναι η σωστή λέξη, ο σωστός χαρακτηρισμός. "Παγίδα" και μάλιστα "καραμπινάτη" και δόλια. Μέσα απ' τους διαγωνισμούς θα επιλέξουν αυτούς που θέλουν. Οσους σκύψουν για πάντα το κεφάλι και θα χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Αυτό, πέρα από το γεγονός ότι με τους διαγωνισμούς δυναμιτίζεται η επετηρίδα, που κατακτήθηκε με αγώνες. Και η κατάργηση της επετηρίδας, είναι ένα απ' τα πολλά που προβλέπει ο αντιεκπαιδευτικός νόμος, που όσοι τον ψήφισαν διαπράξανε έγκλημα σε βάρος του λαού, της μόρφωσης των παιδιών που είναι το μέλλον του λαού, το μέλλον της Ελλάδας.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών μ' αυτή την ευρύτερη έννοιά του είναι αγώνας πατριωτικός κι αξίζουν συγχαρητήρια γιατί βρίσκονται στην πρωτοπορία του. Παράλληλα ο αγώνας αυτός βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με όλων των άλλων εργαζομένων, της αγροτιάς, της νεολαίας, ενάντια στις επιδιώξεις του ιμπεριαλιστών και του Μάαστριχτ.

Νίκανδρος ΚΕΠΕΣΗΣ