Αποφασισμένη να "συμμορφώσει" διά της στρατιωτικής οδού τον "ανυπάκουο" Ιρακινό Πρόεδρο με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εμφανίζεται η Ουάσιγκτον, της οποίας οι διπλωμάτες έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη δυνατή διεθνή υποστήριξη ή τουλάχιστον σιωπή. Αποφασισμένη, όμως, να υπερασπίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή του Περσικού Κόλπου εμφανίζεται και η Μόσχα, η οποία διαχώρισε σαφώς τη θέση της επιμένοντας στην εξεύρεση πολιτικής λύσης και θέτοντας εαυτόν εκτός της οποιασδήποτε ανάληψης στρατιωτικής δράσης.Σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή περιοδεύει η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ με στόχο να κερδίσει δηλώσεις υποστήριξης σε μια επικείμενη αεροπορική επιδρομή κατά του Ιράκ. "Η διπλωματία έχει αποτύχει" αποφάνθηκε η Μαντλίν Ολμπράιτ συμπληρώνοντας ότι "η υπομονή της διεθνούς κοινότητας - δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών - έχει εξαντληθεί". Φαίνεται, μάλιστα, ότι οι ασφυκτικές πιέσεις της Ουάσιγκτον έκαμψαν τις ενστάσεις και της γαλλικής διπλωματίας, η οποία, αν και τον Νοέμβριο είχε διαφωνήσει με την πρόταση της στρατιωτικής επέμβασης, τώρα δηλώνει "ανοιχτή σε όλες τις προτάσεις προκειμένου να συμμορφωθεί η Βαγδάτη με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας".

Ανάλογη "ευελιξία απόψεων" επέλεξαν να τηρήσουν τόσο η Γερμανία όσο και η Σουηδία, οι οποίες διά στόματος των υπουργών Εξωτερικών τους, εξήραν την προοπτική της διπλωματικής λύσης, όμως προτίμησαν να "νίψουν τας χείρας τους" σε περίπτωση που "η διπλωματία αποτύχει". Παρά την υποστήριξη που φαίνεται ότι εξασφαλίζει η αμερικανική πρόταση, η Μόσχα επιμένει στη διπλωματική οδό καταβάλλοντας αλλεπάλληλες προσπάθειες να πετύχει, όπως και τον Νοέμβριο, την αποκλιμάκωση της κρίσης. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι τόσο αυτή όσο και το Παρίσι έχουν, ήδη, υπογράψει συμβόλαια, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων, για την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Ιράκ και θα έχουν, σαφώς, μεγάλο όφελος από την όσο το δυνατόν γρηγορότερη άρση των οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Βαγδάτης. Στη διπλωματική οδό επιμένει και η Τουρκία, φυσικά και αυτή με γνώμονα τα προσωπικά της συμφέροντα.

Το χάσμα απόψεων ανάμεσα στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν μπορεί, πλέον, να καλυφθεί πίσω από τις γενικόλογες ευχές του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Ρόμπιν Κουκ περί "ενότητας στην εξεύρεση αποφασιστικής λύσης". Η Ουάσιγκτον δεν έπαψε ούτε στιγμή να εκτοξεύει βολές κατά της Μόσχας, κυρίως, του Παρισιού και του Πεκίνου ότι ευθύνονται για "το θράσος του Ιρακινού Προέδρου" αφού διασπούν τη, μέχρι πρότινος, ομοφωνία του Συμβουλίου. Με δεδομένες τις διαφωνίες στους κόλπους του ΣΑ, η Ουάσιγκτον, όπως υποστήριζαν πολιτικοί αναλυτές, θα προσπαθούσε να κερδίσει τη μεγαλύτερη δυνατή διεθνή υποστήριξη έξω από τον ΟΗΕ και τα θεσμικά του όργανα έτσι ώστε να νομιμοποιήσει στα μάτια της κοινής γνώμης μια στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ. Ο στόχος αυτός φαίνεται ότι βρίσκεται κοντά στην επίτευξή του καθώς όλοι (Γερμανία, Σουηδία, Γαλλία, ΓΓ του ΟΗΕ) έσπευσαν να μνημονεύσουν την "τραγική μοίρα του ιρακινού λαού" αλλά προτίμησαν να αποστασιοποιηθούν της κατάστασης και να αφήσουν ελεύθερο το πεδίο δράσης στις αμερικανικές δυνάμεις, να φέρουν, για άλλη μια φορά, σε πέρας το ρόλο που έχουν αναλάβει αυτοβούλως ως "απανταχού σωτήρες" και ρυθμιστές της τύχης των λαών.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ