Η καραμέλα της "κακοδαιμονίας" του δημόσιου τομέα συνολικά, και των ΔΕΚΟ ειδικότερα - μία από τις πλέον αγοραίες προσεγγίσεις του όλου θέματος για να διευκολυνθεί η διαδικασία ιδιωτικοποίησής τους - περιφέρεται στη σφαίρα των συνειδήσεών μας, από τις αρχές σχεδόν της προηγούμενης δεκαετίας. Από τότε, δηλαδή, που με τη μέθοδο των "κρατικοποιήσεων" είχε ολοκληρωθεί το "ξελάσπωμα" εκπροσώπων της αφρόκρεμας της μεταπολεμικής αστικής τάξης (Ανδρεάδηδες, Ωνάσηδες, Τσάτσοι, Μποδοσάκηδες κ. ο. κ.), που αφού είχαν κατακλέψει τις επιχειρήσεις τους, τις παρέδωσαν στο δημόσιο. Από τότε, δηλαδή, που και στην Ελλάδα καταστρώνονταν "επί χάρτου" τα επόμενα βήματα για την ανασυγκρότηση του καπιταλισμού....