Ισως ο Καρουάν είναι ένα πουλί/

που προσπαθεί να πετάξει από τη μια

πόλη στην άλλη/ από το ένα κράτος στο άλλο/

για να βρει τη ζωή του...

Μ' αυτόν τον τρόπο, ο Κούρδος ποιητής Καρουάν Ραφίκ Μουστάφα περιγράφει τη δική του "Οδύσσεια", το δικό του προσωπικό "ταξίδι" προς την ελπίδα και την αξιοπρέπεια. Ενα "ταξίδι", που εξακολουθεί να γίνεται από χιλιάδες Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες, οι οποίοι ψάχνουν - χρόνια τώρα - τη δική τους "Ιθάκη". Σ' αυτό το "ταξίδι", όμως, οι άδειοι προσφυγικοί μπόγοι τους είναι πάντα φορτωμένοι με όνειρα, χρώματα και ψυχή...

Η έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής με έργα Κούρδων προσφύγων καλλιτεχνών από το Ιράκ - που εγκαινιάστηκε προχτές στην αίθουσα "Πολυθέαμα" (Χαλκοκονδύλη 28) και διοργανώθηκε με τη βοήθεια της Εθελοντικής Εργασίας Αθήνας και του Πολιτιστικού και Φυσιολατρικού Συλλόγου Εργαζομένων ΔΕΗ - είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη των παραπάνω.

Δεκάδες Κούρδοι καλλιτέχνες, που ζουν σήμερα κάτω από απαράδεκτες συνθήκες στους καταυλισμούς της Παλιάς Πεντέλης, απέδειξαν με τα εκθέματά τους πως η λάσπη δεν μπορεί να πνίξει τη διάθεση για δημιουργία. Μέσα απ' τα παγωμένα αντίσκηνα των καταυλισμών, η ελπίδα δείχνει να ανασταίνεται, κάθε φορά που τα πινέλα αυτών των ανθρώπων μετατρέπουν τη σκληρή πραγματικότητα σε Τέχνη. Κάθε πρωί που τα έργα τους κρεμιούνται με μανταλάκια στον ήλιο για να στεγνώσουν, ο δρόμος προς την ελευθερία μοιάζει πιο κοντινός...

Πριν έρθουν στην Ελλάδα, οι Κούρδοι πίστευαν ότι εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. "Μόλις περάσαμε, όμως, τα σύνορα τα πάντα κατέρρευσαν, αφού το ελληνικό κράτος δε μας δίνει καμία απολύτως σημασία", μας είπε προχτές, στα εγκαίνια της έκθεσης, ο Ισμαϊλ Κορμαλί.

Ο Ισμαϊλ είναι ποιητής, βρίσκεται στην Ελλάδα δύο μήνες τώρα και με τη βοήθεια της "Εθελοντικής Εργασίας" έχει, ήδη, εκδώσει ένα βιβλίο με ποιήματά του στα αγγλικά. "Μέσα από τα ποιήματά μου, θέλω να δείξω ότι οι Κούρδοι, παρότι ζουν μέσα σε σκηνές, μέσα στη λάσπη, στα σκουπίδια και την αθλιότητα, έχουν κουλτούρα. Ευτυχώς, η δυστυχία δεν έχει σκοτώσει την Τέχνη...", υπογραμμίζει ο Ισμαϊλ και δείχνει περήφανος γιατί ανέλπιστα πραγματοποιείται αυτή η έκθεση Τέχνης των Κούρδων καλλιτεχνών στην Ελλάδα, η οποία θα διαρκέσει έως τις 18 Γενάρη.

Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι δηλώσεις του Αλί Χουσεϊν,που ζει εδώ και ένα χρόνο στον καταυλισμό των "Γιατρών του Κόσμου" στην Παλιά Πεντέλη. "Το ελληνικό κράτος αδιαφορεί για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής μας. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται αυτό", υπογραμμίζει. Στην πατρίδα του, ο Αλί ήταν καθηγητής Χημείας και στον ελεύθερο χρόνο του ζωγράφιζε. Στη χώρα μας, μόνο η ζωγραφική τού έχει απομείνει, ως διέξοδος απ' τη σκληρή πραγματικότητα.

Τα χρώματα που κυριαρχούν στα γλυπτά του Σιρουάν Σάιτ είναι το μαύρο και το άσπρο. Το μαύρο για τον πόνο, το άσπρο για την ελπίδα. Ο Σιρουάν βρίσκεται ίσως σε καλύτερη "μοίρα" από τους άλλους καλλιτέχνες συμπατριώτες του, αφού δε ζει σε καταυλισμό. Ηρθε στη χώρα μας πριν ενάμισι χρόνο, περπατώντας 56 ολόκληρες μέρες! "Για τους καλλιτέχνες πολιτικούς πρόσφυγες το βάρος είναι μεγάλο, καθώς πρέπει μέσα από τα έργα τους να δείξουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί τους",επισήμανε ο Σιρουάν. Για να καταλήξει, λέγοντας: "Εχω βαρεθεί πια να βλέπω θάνατο και αίμα. Πρέπει κάτι να γίνει. Οι Κούρδοι έχουν σοβαρά προβλήματα, είναι μοιρασμένοι σε 4 - 5 κράτη στην Ευρώπη. Η πατρίδα μας βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο και οι "δυνατοί" της Ευρώπης μάς χρησιμοποιούν προς όφελός τους. Μας σκοτώνουν και δε μιλάει κανείς"...

Στην έξοδο της έκθεσης, ένας Κούρδος προχτές, βουρκωμένος, αγόραζε ένα έργο τέχνης. Ο διάλογός του με μια εκπρόσωπο της "Εθελοντικής Εργασίας" είναι ίσως ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορεί να γραφεί. "Γιατί είσαι στεναχωρημένος;", τον ρώτησε η Ελληνίδα γυναίκα. "Γιατί τόσα χρόνια αγωνίζομαι και δεν έχω τίποτα", της απάντησε με άψογα ελληνικά. "Ούτε εγώ έχω τίποτα...", προσπάθησε να τον παρηγορήσει η γυναίκα. "Εχεις! Εχεις μια σημαία να κυματίζει στην Ακρόπολη"...