Κι άλλοι αρθρογράφοι - κι όχι μόνο της "Καθημερινής" - αποφεύγουν ν' αναφερθούν στις πραγματικές αιτίες και τους υπαίτιους τέτοιων φαινομένων. Αντίθετα, έντεχνα "βάζουν πλάτη" στην πολιτική της κυβέρνησης, που άνετα υλοποιείται, αφού μια σειρά παράγοντες, μεταξύ αυτών και τα ΜΜΕ ιδιοκτησίας των ανθρώπων του χρήματος, επιθυμούν, αντί οργανωμένης ταξικής πάλης για τη λύση κάθε προβλήματος μικρού ή μεγάλου, γενικού ή ειδικού, αντί για μέτωπο δράσης και με γενικότερη προοπτική, την εκτόνωση μέσα και από τέτοια φαινόμενα.

Αλλοι εκτονώνονται στα γήπεδα ή καθοδηγούνται να εκτονώνονται εκεί, άλλοι εκτονώνονται στα "ορθάδικα - ξενυχτάδικα" και το ονομάζουν "διασκέδαση". Αλλοι σπρώχνονται στα παραισθησιογόνα και καλούνται από υπουργό να φυτέψουν και γλάστρα με χασίς. Αλλοι εκτονώνονται, σηκώνοντας χέρι ή βγάζοντας ο ένας το μάτι του άλλου - και πάει λέγοντας.

Θέλουν τέτοια φαινόμενα εκτόνωσης και αποπροσανατολισμού που κοιμίζουν συνειδήσεις και αποτρέπουν αγώνες μαζικούς - ταξικούς. Και θέλουν και αρθρογράφους, δημοσιογράφους, τηλεπαρουσιαστές που θα προβάλλουν τα γεγονότα από την ανάποδη, κι όχι απ' την ουσία τους. (Ε, τι τώρα να έχουμε μέτωπο επιβατών - οδηγών για καλύτερες συγκοινωνίες;).

Ομως, ένα οργανωμένο μέτωπο πάλης, με καθαρό προσανατολισμό, με κατεύθυνση αγωνιστική - ταξική - ενωτική, που θα πάλευε, για παράδειγμα, ενάντια στην ανεργία για κατοχύρωση και διεύρυνση των εργατικών κατακτήσεων, ένα μέτωπο που θα πάλευε για την υγεία, την παιδεία, που θα αγωνιζόταν για μια συγκοινωνιακή πολιτική υπέρ του επιβάτη, θα απέκρουε κινδύνους εις βάρος της ειρήνης μέσα απ' τα Αμερικανο - ΝΑΤΟικά σχέδια κλπ., προφανώς δεν το θέλουν ούτε καν σαν ιδέα να υπάρχει. Προτιμούν το "να τρώγεστε μεταξύ σας για να μακροζωούμε εμείς", δηλαδή οι λίγοι, οι δήθεν εκλεκτοί, οι άνθρωποι του πλούτου.

Για παράδειγμα, την αιτία των ξυλοδαρμών οδηγών, τα ΜΜΕ και οι καθοδηγητές τους δε θα την ψάξουν στην πολιτική των κυβερνήσεων, στην αδράνεια των συγκεκριμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών να παλέψουν για καλές συγκοινωνίες κλπ. Οταν βέβαια αυτά τα λένε ή τα γράφουν οι κομμουνιστές, δηλαδή λένε με τα ονόματά τους τα αίτια και τους υπεύθυνους και προτείνουν λύσεις, τότε οι λογής λογής δημοσιογράφοι καμώνονται ότι δεν ακούν ή δε βλέπουν ή δε διαβάζουν. Προτιμούν τη συσκότιση...

Βέβαια, δεν παίρνουμε το μέρος αυτών που δίνουν το δικαίωμα σε αρθρογράφους σαν της "Καθημερινής" να γράφουν τέτοια κείμενα, γιατί με μια έννοια δικά τους παιδιά είναι.

Ομως, δε θα μείνουμε και μουγκοί. Θα συνεχίζουμε την πάλη μας με τη δύναμη της ενότητας και του αγώνα κι όχι με τη "δύναμη" των συμφερόντων των μεγαλοκαναλαρχών και των αφεντικών.

Χρήστος ΣΤΑΜΟΥΛΟΣ,

Μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ