Η αναβάθμιση του ρόλου της χώρας στην περιοχή των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου με εμβέλεια ως τον Εύξεινο Πόντο και τη Μέση Ανατολή, έχει γίνει ο διακαής πόθος της ελληνικής κυβέρνησης. Στα πλαίσια της συμμετοχής της στους διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, (ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση κλπ.), επιδιώκει, με την πολιτική που ασκεί, να αποδεικνύει ολοένα και πιο πολύ ότι πρέπει να της ανατεθεί αυτός ο ρόλος. Η συγκυρία των γεγονότων που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης επιβεβαιώνει με τον πιο παραστατικό τρόπο αυτή τη συγκεκριμένη επιδίωξη και μάλιστα με δεδομένα τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην ολιγαρχία της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και την επιβολή της στρατηγικής της "νέας τάξης πραγμάτων" από τους Αμερικανούς στην περιοχή που γεωγραφικό κέντρο της αποτελεί η χώρα μας.

Η πρόσφατη "αποτυχία" των συνομιλιών ανάμεσα στον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών και τον Τούρκο ομόλογό του συνοδεύτηκε από τις δηλώσεις του εκπρόσώπου Τύπου της Μ. Ολμπράιτ για διευθέτηση όλων των εδαφικών διαφορών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και όχι μόνο των Ιμίων, γεγονός που αποκαλύπτει ότι οι λεγόμενες γκρίζες ζώνες ενδιαφέρουν πρωτίστως τα αμερικανο - ΝΑΤΟικά γεράκια. Αλλωστε, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που οι ΗΠΑ απαιτούν και θέλουν να ενισχύσουν στην περιοχή τη δική τους πολιτικοστρατιωτική παρουσία. Οι γκρίζες ζώνες μπορούν εύκολα να αποτελέσουν τις αμερικανο - ΝΑΤΟικές ζώνες κυριαρχίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Ετσι κι αλλιώς, τα συμφέροντα της "συμμαχίας" πρέπει να ικανοποιηθούν πάση θυσία και βρίσκονται υπεράνω των "εθνικών" κυριαρχικών δικαιωμάτων. Βεβαίως, η προοπτική λύσης στο Αιγαίο, (μετατροπή του σε αμερικανο - ΝΑΤΟική στρατιωτική ζώνη), σε συνδυασμό με τη δρομολογούμενη λύση στο Κυπριακό, (μετατροπή του νησιού σε ακίνητο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ), την οποία ανακοίνωσε η ίδια η Μ. Ολμπράιτ κατά το πρόσφατο ταξίδι της στη Μέση Ανατολή, απαιτούν "θυσίες". Ετσι και η "ηρωική έξοδος" του Θ. Πάγκαλου, μάλλον ανοίγει το δρόμο προς το "θυσιαστήριο".

Αλλά η υποτιθέμενη υπεράσπιση από την κυβέρνηση και την πολιτική της των λεγόμενων "εθνικών" συμφερόντων, κόντρα στην επιθετικότητα της τουρκικής ολιγαρχίας, αποτελεί το προπέτασμα καπνού για αυτά που πρόκειται να επακολουθήσουν, αφού η επιδίωξη της άρχουσας τάξης της Ελλάδας να αναβαθμίσει τη δράση της και τα συμφέροντά της στην περιοχή προσκρούει στην ίδια ακριβώς επιδίωξη της τούρκικης ολιγαρχίας, αλλά πραγματοποιείται και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, στα πλαίσια της συμμετοχής της στο ιμπεριαλιστικό άρμα από υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση. Επομένως, οι "θυσίες" είναι όχι απλά αποδεκτές, αλλά ίσως και εκούσιες, γιατί βολεύουν. Αυτό ακριβώς έρχεται να αναδείξει η μεγάλης έκτασης ΝΑΤΟική άσκηση που διεξάγεται στη Δυτική Πελοπόννησο και για την οποία ομολογείται απροκάλυπτα ότι εξυπηρετεί τους επιθετικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της Ελλάδας για τη διεξαγωγή της, ούτε τυχαία, επίσης, η άνεση που η κυβέρνηση αποδέχεται την ενεργητική συμμετοχή της χώρας σ' αυτούς τους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς. Αλλωστε, η συμμετοχή στη νέα επιθετική στρατηγική του ΝΑΤΟ με δυνάμεις ταχείας επέμβασης απαιτεί και εξάσκηση. Απαιτεί, ταυτόχρονα την εκούσια κυβερνητική επιβεβαίωση για ετοιμότητα ανάληψης επιθετικού ρόλου του ελληνικού κράτους στα πλαίσια της "νέας τάξης", πράγμα που θα συμβάλλει και στην αναβάθμιση, κατά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή. Οι Αμερικανοί, βεβαίως, ενδιαφέρονται να έχουν ένα τέτοιο "σύμμαχο" έτοιμο να πέσει ακόμη και στη φωτιά για τα συμφέροντά τους. Και η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, γιατί μόνον έτσι διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους και την ταξική τους κυριαρχία.

Η συγκυρία της αλλαγής του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα και της τοποθέτησης του εκπροσώπου Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ίσως αποδειχτεί σημαδιακή, σύμφωνα με τις επικείμενες εξελίξεις και το ρόλο της ελληνικής κυβέρνησης στη "φωτιά" που σιγοψήνει τις προαποφασισμένες λύσεις στα οξύτατα προβλήματα στην περιοχή με βάση τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Από δω, όμως, αρχίζει όχι μόνο το μαρτύριο των λαών της περιοχής, αλλά και οι απρόβλεπτα επικίνδυνες προοπτικές για τον ελληνικό λαό, αφού η δική του θυσία για άλλη μια φορά, (η ιστορία έχει αναδείξει πολλές στο παρελθόν), γίνεται το βάθρο την υπερήφανης "εθνικής" υποτέλειας της άρχουσας τάξης από τον αναβαθμισμένο ρόλο της, στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών, στην περιοχή. Γι' αυτό και το λαϊκό κίνημα δεν αρκεί να επαγρυπνεί αλλά να οργανώνει τη δική του αντιιμπεριαλιστική επίθεση.