Τον τελευταίο καιρό, τίποτα δεν πήγαινε καλά. Με εξαίρεση την εκλογή Προέδρου, όλα όσα έγιναν το 1995 ήταν μαύρα κι άραχνα. Ο πρωθυπουργικός αστρολόγος είχε έγκαιρα διαμηνύσει ότι ο Ομφιούχος θα δημιουργούσε προβλήματα στο Κίνημα. Τότε δεν είχε δώσει μεγάλη σημασία. Τώρα άρχισε να προβληματίζεται και είχε κλείσει ραντεβού με το συγκεκριμένο επιστήμονα στις διακοπές του Πάσχα που θα ήταν πιο χαλαρός. Ο αρχηγός του ήταν απορροφημένος με τη μετακόμιση στη ροζ βίλα και τα καθημερινά δεν τον απασχολούσαν πια. Η "συμμορία των τεσσάρων" (εκσυγχρονιστών) είχε μια διαβολεμένη προβολή από τα ΜΜΕ και ήταν σίγουρος ότι ξένες υπηρεσίες είχαν βάλει το χεράκι τους. Δεν ήταν δυνατό ο Τύπος να ασχολείται περισσότερο με τις δηλώσεις του αποτυχόντος δημάρχου και της τέως επιτρόπου, αντί με το τιτάνιο έργο που επιτελούσε η κυβέρνησή του. Ηταν και η ξαφνική ρήξη με το αντικειμενικό συγκρότημα του Ταύρου και τα πράγματα όλο και χειροτέρευαν. Κι ο γραμματέας τα είχε κάνει κοινώς μπάχαλο με τους συσχετισμούς και τις ομαδοποιήσεις που επιχειρούσε, πιστεύοντας αφελώς ότι μπορούσε να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στην αρχηγία του Κινήματος. Ασε, που ξαφνικά τους προέκυψε κι ο εκ Θεσσαλονίκης πανεπιστημιακός, που, λόγω της θέσης και της σχέσης του με τα ΜΜΕ, είχε αποχτήσει πολλούς πόντους και εν δυνάμει γινόταν επικίνδυνος. Οσο για τον Μάκη, είχε εγκαταλείψει τα οικονομικά και είχε δοθεί ψυχή τε και σώματι στην εκμάθηση πολεμικών παιγνίων με τη χρήση Η/Υ και ταυτόχρονα έπαιρνε μαθήματα αυτοάμυνας μ' έναν Κορεάτη ειδικό του καράτε.

Και δεν έφταναν όλα αυτά, είχαμε και τις απεργίες των αγροτών και των μικρομεσαίων, που ξεφτέλισαν το σοσιαλισμό και διέσυραν ολάκερη κυβέρνηση. Πίσω από τις κινητοποιήσεις, βρίσκονταν φυσικά οι κομμουνιστές με τις ανίερες, όπως πάντα, συμμαχίες τους. Τι ήθελαν, δηλαδή, αναρωτιόταν ξαπλωμένος στην αναπαυτική υπουργική του πολυθρόνα πίνοντας φυσικούς χυμούς κι ακούγοντας μουσική του συναδέλφου του υπουργού Πολιτισμού. Να φορολογηθούν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές ή μήπως οι δικαστικοί; Μα, αν γινόταν κάτι τέτοιο, οι πρώτοι θα έβαζαν λουκέτο στις φάμπρικες κι η ανεργία θα έκανε καινούργια άλματα. Ποιος, όμως, θ' άκουγε τους ευρωεπιτρόπους και τον καπετάν - Βαγγέλη; Οι δεύτεροι είναι οι πρεσβευτές του έθνους σ' όλο τον κόσμο. Ασε, που τους έχει πάρει (υπό την προστασία του) εργολαβικά ο συναγωνιστής Ατσιφάρας, γνωστός από την πραγματεία του "περί θυρωρών" και με πάρα πολλές μετοχές στον αρχηγικό κύκλο. Οσο για τους δικαστικούς, κουβέντα. Είναι οι στυλοβάτες του συστήματος. Με τους θεσμούς θα παίζουμε τώρα;

Ομως, εκείνο που τον πόναγε πιότερο ήταν το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών. Τι κατάντια κι αυτή. Μόλις και μετά βίας 20%. Ασε που αν συνυπολογίσουμε την αποχή φτάνει δε φτάνει το 10%. Δηλαδή, μόνο ένας στους δέκα εμφορούνταν με σοσιαλιστικά ιδεώδη ύστερα από τόσες κατακτήσεις; Αίσχος. Και τόσα χρόνια με τόση προσπάθεια από αυτόν και τους συντρόφους του πού πήγαν; Βαριανάσανε και παρήγγειλε στην ιδιαιτέρα του άλλον ένα χυμό. Τώρα τελευταία είχε κόψει το τσιγάρο και απέφευγε το αλκοόλ και τον καφέ. Είχε γίνει και χορτοφάγος στα πλαίσια του καλλιεργούμενου οικολογικού του image από την επιτροπή προβολής του. Το αν μπέρδευε τη χορτοφαγία και την οικολογία είναι μικρή λεπτομέρεια. Επρεπε να σκεφτεί και να δράσει αποτελεσματικά. Η αδράνεια και οι λανθασμένες επιλογές της ηγεσίας αυτόν δε θα τον συμπαρέσυραν στον κατήφορο. Είχε ξεπεράσει πιο δύσκολες καταστάσεις. Οι υπόλοιποι ας έκαναν ό,τι ήθελαν. Πρόβλημά τους. Δεν ήταν καιρός για συλλογικότητες. Εξάλλου, οι περισσότεροι πρωτοκλασάτοι ήταν νέες μεταγραφές. Οι παλιοί του φίλοι είχαν απομακρυνθεί. Βέβαια, είχε φροντίσει να τους βολέψει κάπου, αλλά τώρα που τους χρειαζόταν αυτοί ήταν εκτός μηχανισμών. Δυο τρεις στρατολογήσεις που είχε κάνει πρόσφατα ήταν μη αξιοποιήσιμες ακόμα. Πούραρης και Λέτσος καλοί, αλλά μόνο για τις συγκεντρώσεις της ΠΑΣΠ. Ο Γιάννης έγινε δήμαρχος στον Πειραιά, αλλά είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με την εκεί τοπική οργάνωση, όσο για τον δρ. Μίμη ανακάλυψε μεγάλος το ποδόσφαιρο και είχε παθιαστεί, τόσο, που έχασε το στόχο. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι θα αναλάμβανε το γραφείο Τύπου του Ολυμπιακού μια και ήταν άνεργος. Ας όψεται ο παρά τω πρωθυπουργώ υπουργός (τ. εκδότης) που τον έκοψε από νομάρχη, λόγω των αγορεύσεών του το '89.

Εκεί που πήγε να χαλαρώσει, ο διαολεμένος θόρυβος του FAX τον επανέφερε στην γκρίζα πραγματικότητα. Οχι, δεν ήταν οι χιλιάδες υπογραφές που είχε στείλει πριν από μέρες η "Greenpeace" για το τραμ της Θεσσαλονίκης και τον είχαν κάνει έξω φρενών. Το μήνυμα ερχόταν από τις Βρυξέλλες από τον σ. επίτροπο Χρήστο. Πώς έμπλεξε κι αυτός με τους χαρτογιακάδες, σκέφτηκε και κούνησε λυπημένος το κεφάλι του. Αλλη μια περίπτωση που πήγε στράφι. Με ποιους θα έκανε σοσιαλισμό; Εριξε μια ματιά στο περιεχόμενο του κειμένου. Ηταν γραμμένο με ειδικό κώδικα, αλλά τον θυμόταν καλά, αφού αυτός τον είχε εκπονήσει. Το πρόσωπό του έλαμψε από ενθουσιασμό. Ο Χρήστος τού διαμηνούσε ότι οι Γερμανοί πίεσαν και πέτυχαν να ξεμπλοκάρουν τα μεγάλα έργα, αρχής γενομένης με το αεροδρόμιο στα Σπάτα. Κι όλα αυτά, έναντι ευτελούς τιμήματος. Ζήτησαν και πήραν την εργολαβία του έργου στα Σπάτα. Ψιλοπράγματα. Η πλούσια μαρξιστική του παιδεία τού είχε διδάξει ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Τι Γάλλοι, τι Γερμανοί. Εξάλλου οι άνθρωποι από μόνοι τους είπαν να πάρουν το Ρίο οι πρώτοι για να μη κακοκαρδιστεί στα τελευταία του κι ο Μιτεράν.

Ανοιξε ένα δερματόδετο φάκελο κι έριξε μια γρήγορη ματιά στο περιεχόμενό του. Το ξεμπλοκάρισμα των μεγάλων έργων του άνοιγε τα χέρια για άλλες παρεμβάσεις. Σχημάτισε έναν αριθμό τηλεφώνου. Από την άλλη μεριά, ακούστηκε η λάγνα φωνή μιας γνωστής του δημοσιογράφου, που ήταν η μόνη που εμπιστευόταν στον άγριο κόσμο των ΜΜΕ. Της έδινε για άλλη μια φορά αποκλειστικό ρεπορτάζ. Το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας θα έκλεινε για τα ΙΧ, τα ταξί και τα δίκυκλα. Οταν πρόφερε τα τελευταία, υπήρξε μια δόση ειρωνείας. Σε ερώτηση της φίλης του, απάντησε ότι τα δίκυκλα ευθύνονταν για θορύβους, αλλά κυρίως ήταν τα μέσα διαφυγής των ληστών, όταν χτυπούσαν τράπεζες και των τρομοκρατών. Ηταν μια ευκαιρία για ένα μάθημα στους αναβάτες τους. Το σχέδιο για το εμπορικό κέντρο θα προχωρούσε, επιτέλους. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, όμως, τι έκρυβαν τα μέτρα αυτά. Κάποιοι εκσυγχρονιστές τα χειροκρότησαν. Οι ταξιτζήδες (ξανα)έγιναν πυρ και μανία. Οι μικρομεσαίοι τα είδαν με επιφύλαξη. Κι όμως, τα μέτρα ήταν η αρχή για την οριστική απαγόρευση των δίκυκλων. Η αποστροφή του υπουργού ερχόταν από παλιά. Ο μόνος που ήξερε την αιτία ήταν ο ψυχίατρος του κινήματος Αφανής. Μέγα τραύμα αθεράπευτο είχε ο οικολόγος υπουργός από την εφηβική του ηλικία. Πάνω από 600 ώρες ψυχανάλυσης δεν είχαν φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα. Ο υπουργός, όταν ήταν έφηβος, είχε αποπειραθεί να μάθει στο χωριό του μηχανάκι. Η προσπάθεια τού είχε στοιχίσει ένα κάταγμα και πολύ δούλεμα από τους φίλους του, που τον κατηγορούσαν ότι δεν μπορούσε να μάθει ισορροπία. Εκτοτε, δεν επιχείρησε να ξαναανέβει σε δίκυκλο. Ομως του έμεινε το κουσούρι με τις ισορροπίες. Στο Κίνημα (και όχι μόνο) τον θεωρούσαν μετρ. Μπορούσε να συμβιβάσει μεγάλους με μεσαίους, τροτσκιστές με σοσιαλδημοκράτες, μεγαλογιατρούς με ασθενείς, εργολάβους με αρχιτέκτονες, καθηγητές με μαθητές, δικαστικούς με μελλοθάνατους, θυρωρούς με ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, αγρότες με μεσάζοντες, ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές κ.ά. Τώρα ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκησή του για το μέσο που τον είχε κάνει περίγελο στους φίλους του.