Δηλαδή, θα διοριστεί ο ένας στους 33 διαγωνιζόμενους!

Θα υπάρξουν, βέβαια, οι αιώνιοι μικρόψυχοι, οι οποίοι, αστόχαστα και επιπόλαια, θα πουν ότι... "οι νέοι επιδιώκουν το διορισμό τους στο δημόσιο επειδή είναι... φυγόπονοι"!

Θα υπάρξουν, ακόμη, οι αιώνιοι αντιπολιτευόμενοι, που θα υπογραμμίσουν με έμφαση ότι, "ναι μεν θα διοριστούν με διαγωνισμό μόνο οι 3.000 στις 100.000, αλλά χωρίς διαγωνισμό θα διοριστούν και δεκάδες χιλιάδες άλλοι".

Θα υπάρξουν, φυσικά, και οι εμπαθείς που θα φορτώσουν τις ευθύνες για το θλιβερό αυτό φαινόμενο στο νέο υπουργό Προεδρίας κ. Ποττάκη.

Πρώτη αλήθεια, η συνεχιζόμενη αποβιομηχάνιση της χώρας, η οποία αφήνει χωρίς εργασία όχι μόνο εργάτες, αλλά και υπαλλήλους.

Δεύτερη αλήθεια, η άρνηση της ελληνικής ολιγαρχίας να προχωρήσει σε παραγωγικές επενδύσεις, γεγονός το οποίο στερεί και εργάτες και υπαλλήλους από νέες θέσεις εργασίας.

Τρίτη αλήθεια, η παντελής αδυναμία του εκπαιδευτικού μας συστήματος να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Ας δούμε, όμως, έστω και επί τροχάδην, τα δεδομένα:

• Κάθε χρόνο, περίπου 50.000 απόφοιτοι Λυκείου, οι οποίοι δεν εισάγονται στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, ψάχνουν να βρουν εργασία. Και επειδή οι απόφοιτοι του Λυκείου δεν έχουν, κατά κανόνα, κανέναν επαγγελματικό προσανατολισμό και καμιά - ούτε την πιο στοιχειώδη - ειδίκευση, εξαναγκάζονται να αναζητούν εναγωνίως μια υπαλληλική, και μάλιστα διοικητική, θέση.
• Οι πτυχιούχοι των πανεπιστημιακών σχολών, εξάλλου, αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα εργασίας, διότι τα πτυχία που παίρνουν δεν ανταποκρίνονται στις ετήσιες πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και κάθε χρόνο προστίθενται στους ανέργους 5.000 τουλάχιστον πτυχιούχοι.
• Το πρόβλημα αυτό - του επιστημονικού προλεταριάτου - επιτείνεται με τους πτυχιούχους ξένων πανεπιστημίωv, οι οποίοι συρρέουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο στην Ελλάδα, - με τραγικό αποτέλεσμα να παραμένουν σήμερα άνεργοι ή να υποαπασχολούνται περισσότεροι από 150.000 νέοι επιστήμονες!

Ας είμαστε ειλικρινείς.

Προς αυτή την κατεύθυνση παρέλειψαν τα πάντα. Και οι παραλείψεις τους, βέβαια, δεν αναφέρονται στο "σοσιαλιστικό μετασχηματισμό" της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ούτε στον κεντρικό ή συγκεντρωτικό σχεδιασμό.

Οι παραλείψεις τους αναφέρονται στην αστική και καπιταλιστική ολοκλήρωση της χώρας, τουλάχιστον στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Δηλαδή:

• Δεν προχώρησαν σε εθνικό σχεδιασμό - κεντρικό και περιφερειακό, ώστε η μια κυβέρνηση να μην ξηλώνει ό,τι κάνει η άλλη.
• Δεν κατέστησαν την παιδεία βασική παράμετρο του σχεδιασμού αυτού, ώστε τα πανεπιστήμια να παράγουν ό,τι χρειάζεται η αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας. Και,
• Δεν κατέστησαν την περιφέρεια αυτόνομο διοικητικό και οικονομικό κέντρο, ώστε να εξισορροπηθεί η εσωτερική αγορά ζήτησης και προσφοράς εργασίας.

Και, φυσικά, πόσο εγκληματικές είναι αυτές οι παραλείψεις, δε χρειάζεται να είναι κάποιος κομμουνιστής για να το αντιληφθεί.