Εχει περάσει πλέον αρκετός χρόνος από τότε που η σημερινή κυβέρνηση μέσω του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ και με βασικό συμπαραστάτη τα ιδιωτικά ΜΜΕ προπαγάνδιζαν με κάθε τρόπο την έναρξη της υλοποίησης του Εθνικού Κτηματολογίου (Εθ. ΚΤ.), ενός από τα βασικά άλυτα προβλήματα της χώρας. Ετσι, όπως έλεγαν τότε κυβέρνηση και στηρίγματά της, για πρώτη φορά μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, θα καταγράφονταν οι ιδιοκτησίες φυσικών, νομικών προσώπων, δημόσιες κλπ., οπότε αφού θα υπήρχε αυτή η καταγραφή, θα μπορούσε επιτέλους το ελληνικό κράτος να σχεδιάσει, οργανώσει και προγραμματίσει την πολιτική χρήσεων γης και την ανάπτυξη της χώρας με καλύτερους όρους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από την καταγραφή των ιδιοκτησιών θα προέκυπταν και οικονομικά οφέλη από τους φόρους στην άδηλη ιδιοκτησία.

Τότε ήταν λοιπόν που προέκυψε το πρώτο νομοσχέδιο - έκτρωμα (σήμερα Νόμος 2308) και οι προδιαγραφές, που υλοποιώντας κυβερνητικές επιλογές και τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φωτογράφιζε έναν ελάχιστο αριθμό μεγάλων μελετητικών ελληνικών εταιριών, προσδιόριζε δε ουσιαστικά τη μορφή και τον τρόπο συνεργασίας τους με πολυεθνικές εταιρίες, ιδιωτικοποιώντας το Εθν. Κτ. και καθορίζοντας μέσω της ίδρυσης της ανώνυμης εταιρίας "Κτηματολόγιο Α.Ε. ", εκτός των άλλων και το "μάνατζμεντ", για το οποίο έχει ήδη επιλεγεί ξένος οίκος.

Τότε ήταν που αρκετές φωνές, διαφωνώντας με τις επιλογές αυτές, έλεγαν ότι ο ρόλος του Εθ. Κτ. δεν περιορίζεται απλά στην αντιμετώπιση κάποιων ιδιοκτησιακών προβλημάτων ή στην κατοχύρωση της κτηματικής πίστης. Είναι πολυδιάστατος και δυναμικός. Αφορά, εκτός των άλλων, τη συλλογή και επεξεργασία των απαραίτητων στοιχείων για το χωροταξικό σχεδιασμό, την καταγραφή, προστασία, αξιολόγηση και αξιοποίηση των φυσικών πόρων και των έργων υποδομής και γενικά τη χάραξη μιας σωστής και αναπτυξιακής πολιτικής γης, στρατηγικά και τακτικά. Αφορά, τέλος, και κυρίως το ρόλο του ως Βασικού Εργαλείου στην Πολιτική Προστασίας Ανάπτυξης και Σχεδιασμού.

Τότε ήταν που άρχισαν οι αμφισβητήσεις, γιατί ένα τόσο μεγάλο έργο είχε σκόπιμα αγνοήσει ότι το 65% της προς καταγραφή έκτασης είναι δάση και δασικές εκτάσεις που διέπονται από ειδικό νομικό καθεστώς προστασίας (άρθρα 24, 117 του Συντάγματος κλπ.) που για αυτές - εκτός εξαιρέσεων - ισχύει από το 1836, "το μαχητό υπέρ του Δημοσίου τεκμήριο κυριότητας".Τα δάση και οι δασικές εκτάσεις των οποίων η ένταξη στο Εθ. Κτ., μέσω του Δασικού Κτηματολογίου (ΔΚ), έπρεπε να προηγηθεί, αφού το ΔΚ, δεν αφορά χαρτογράφηση γενικά ιδιοκτησιών, αλλά την καταγραφή του βασικότερου διαθέσιμου της χώρας, των Δασικών Οικοσυστημάτων (Δ, Οικ.), που περιλαμβάνει πληθώρα βιολογικού, οικολογικού και οικονομικού - κοινωνικού χαρακτήρα στοιχείων, ευρισκόμενων σε συνεχή και δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ τους συνθέτοντας τα Δ. Οικ.

Αναδεικνύονταν έτσι, ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες το Εθ. Κτ., θα μπορούσε να εξασφαλίσει την καταγραφή και προστασία τελικά της δημόσιας περιουσίας και την πολιτική χρήσεων γης, τον έλεγχο των χρήσεων γης, την εξισορρόπηση ανάμεσα στους τομείς, να συμβάλλει στη χάραξη στόχων κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης, προστασίας των φυσικών και οικολογικών πόρων, περιφερειακής και εθνικής πολιτικής.

Ετσι ο Ν. 2308 καταργούσε ουσιαστικά το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου, ξεπουλούσε τη δημόσια περιουσία, ήταν και είναι αντισυνταγματικός. Αλλωστε, ακόμη εκκρεμεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας η προσφυγή του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου για αυτούς βασικά τους λόγους.

Κι ενώ όλα αυτά είναι γνωστά εμφανίζεται το δεύτερο (max) Νομοσχέδιο το οποίο συζητιέται ήδη σε υπηρεσιακό επίπεδο, αλλά και στο ΔΣ της "Κτηματολόγιο Α. Ε.", και το οποίο, αντί να αποτελέσει ευκαιρία για την κυβέρνηση να "διορθώσει" τα όσα αντισυνταγματικά, καταστροφικά και σε βάρος της δημόσιας περιουσίας είχε δρομολογήσει, συνεχίζει προς το χειρότερο την υλοποίηση των επιλογών της. Επιλογές, που καμιά σχέση δεν έχουν με τη ριζική, ουσιαστική και αποτελεσματική επίλυση του Εθ. Κτ., ενώ η πολιτική επιλογή κατάργησης του τεκμηρίου του δημοσίου στα δάση και τις δασικές εκτάσεις, με ολέθριες συνέπειες για αυτά και για τη δημόσια περιουσία, καθρεφτίζεται μέσα από τις διαδικασίες του νέου σχεδίου νόμου. Ενα σχέδιο νόμου που προβλέπει ότι χρειάζονται δικαιολογητικά για την κατοχύρωση της ιδιοκτησίας και για το δημόσιο, ενώ είναι γνωστό ότι δεν υπάρχουν τίτλοι για τις περισσότερες των εκτάσεων που ισχύει το τεκμήριο, εκτός ίσως αν... ψάξει η κυβέρνηση να βρει, όταν ο ελληνικός λαός απελευθέρωνε την Ελλάδα το 1826 "επαναστατικώ δικαίω", σε ποιον... αριθμό τουρκικού Πρωτοκόλλου και με ποιο συμβόλαιο οι Τούρκοι παραχώρησαν την "ιδιοκτησία" τους.

Τέλος, είναι χαρακτηριστικό της παραπάνω επιλογής ότι έγκριτοι κατά τα άλλα νομικοί στις συνεδριάσεις των επιτροπών είναι της άποψης ότι "ο αμελής ιδιοκτήτης υφίσταται τις συνέπειες της αμέλειάς του έναντι της ιδιοκτησίας του", φωτογραφίζοντας τη δημόσια περιουσία, η οποία για τόσα χρόνια ως αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών ΔΕΝ έχει καταγραφεί.

Είναι, λοιπόν, ακόμη καιρός οι συλλογικοί φορείς των εργαζομένων, των επιμελητηρίων, όλος ο ελληνικός λαός να καταδικάσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις μεθοδεύσεις αυτές σε βάρος όλων μας.

Είναι ίδιος ο ένοχος που έχει καταδικάσει τον ελληνικό λαό σε φτώχεια και ανεργία. Τους συνταξιούχους σε συνθήκες πείνας, την υγεία και την παιδεία σε διαρκή μακροχρόνιο μαρασμό, τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων σε διαρκή όξυνση, την ίδια στιγμή που τα κέρδη της ολιγαρχίας, των βιομηχανιών, του τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, του εφοπλιστικού κεφαλαίου αυξάνονται. Είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που υλοποιεί, για άλλη μια φορά, μια καταστροφική και αντιδραστική πολιτική και στο μεγάλο πρόβλημα της υλοποίησης του Εθ. Κτ., εξυπηρετώντας με τις επιλογές αυτές το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές εταιρίες.

Αν δε, οι επιλογές αυτές, συνδυαστούν και με το πρόσφατο νομοσχέδιο Τζουμάκα που αφορά "επίλυση ιδιοκτησιακών προβλημάτων στα δάση και τις δασικές εκτάσεις", σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να υλοποιήσει Εθ. Κτ., τέτοιο που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της χώρας και του λαού και με περιεχόμενο που να ανταποκρίνεται στον πραγματικό ρόλο του, όπως και παραπάνω αναφέραμε.

Τελικά και στα ζήτημα του Κτηματολογίου αποδεικνύεται ότι η αλλαγή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο προς όφελος εκείνης της πολιτικής, που θα εξασφαλίσει την υλοποίηση ενός πολυδιάστατου αποδεικτικού, δυναμικού κτηματολογίου, που εκτός των άλλων θα προστατεύει και τη δημόσια περιουσία, είναι μοναδική διέξοδος, η οποία μπορεί και πρέπει να επιβληθεί από την αντίσταση και την οργάνωση της πάλης του λαού και των φορέων του.

Αντώνης ΡΑΛΛΑΤΟΣ

Δασολόγος