Κατά το παρελθόν, αλλά κυρίως από τη μεταπολίτευση και μετά, το πρόβλημα των καταπατήσεων, παράνομων αλλαγών στη χρήση δασών και δασικών εκτάσεων, των εκχερσώσεων κλπ., αναδείχτηκε ως τεράστιο πρόβλημα παρανομίας και καταστροφής του περιβάλλοντος αλλά και πειρατείας - κλοπής της δημόσιας περιουσίας και συγκεκριμένα των δασών και δασικών εκτάσεων που, κατά τεκμήριο, ανήκουν στο δημόσιο.

Το ιδιοκτησιακό πρόβλημα ξεκινά από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, το οποίο ποτέ μέχρι σήμερα δε θέλησε ουσιαστικά να προσδιορίσει στο έδαφος ποιες εκτάσεις αναγνώριζε, παραχωρούσε, ποιες εκτάσεις ανήκουν στο δημόσιο. Η πολιτική αυτή οδήγησε στον πολυτεμαχισμό της δασικής γης, τη σκόπιμη ασάφεια των ιδιοκτησιακών όρων, κάτι που διευκολύνει την επέκταση της ιδιωτικής σε βάρος της δημόσιας δασικής γης. Ιδιαίτερα σε περιοχές που δέχονται τις επιδράσεις των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών επιλογών. Σε αυτές τις εκτάσεις τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα είναι τεράστια. Ενώ το υπάρχον νομικό και θεσμικό πλαίσιο επιτρέπει τη μεταβολή των Δ. Οικ. σε γεωργικά και στη συνέχεια για άλλες χρήσεις, που είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος για την αλλαγή και του ιδιοκτησιακού καθεστώτος κυρίως σε βάρος του δημοσίου.

Ειδικότερα, για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις πρέπει να επισημάνουμε ότι στη χώρα μας υπάγονται σε ειδικό νομικό καθεστώς. Προσδιορίζονται και προστατεύονται από τις διατάξεις του Συντάγματος (άρθρα 24 και 117) και της ισχύουσας δασικής νομοθεσίας (Δ.Ν.). Από όπου γίνεται φανερό ότι ως δασικού χαρακτήρα εκτάσεις ορίζονται, όχι μόνο αυτές που σήμερα έχουν τα απαραίτητα από το νόμο χαρακτηριστικά όσον αφορά τη βλάστηση, αλλά και αυτές που είχαν τα χαρακτηριστικά αυτά στο παρελθόν και κάηκαν ή εκχερσώθηκαν αργότερα.

Για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις ισχύει από το έτος 1836 το "μαχητό Τεκμήριο Κυριότητας υπέρ του Δημοσίου", ενώ από το έτος 1915 και μετά έπαψε να ισχύει στις εκτάσεις αυτές η δυνατότητα απόκτησης εμπράγματων δικαιωμάτων διά της έκτακτης χρησικτησίας. Ο λόγος της καθιέρωσης των παραπάνω ρυθμίσεων είναι η προστασία της περιουσίας του Δημοσίου.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, ως προκριματικό στοιχείο για την αντιμετώπιση του ιδιοκτησιακού ζητήματος μιας έκτασης, προβάλλει ο δασικός ή μη χαρακτήρας της. Νομικό αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι ότι τα βλαστητικά γνωρίσματα μιας έκτασης (σήμερα ή στο παρελθόν) την υπάγουν ή όχι σε ιδιαίτερο ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Η μέχρι σήμερα δασική πολιτική, τόσο συνολικά όσο και στο ιδιοκτησιακό πρόβλημα, κυρίως λόγω πολιτικών επιλογών, των αντιφάσεων, τον αντιδασικό και αναχρονιστικό χαρακτήρα της νομοθεσίας, αλλά και των ιδιαιτεροτήτων που προαναφέρθηκαν, έχει οδηγήσει το ιδιοκτησιακό σε αδιέξοδο, και το δημόσιο σε συνεχείς αντιπαραθέσεις με τους πολίτες. Η σημερινή κυβέρνηση, υλοποιώντας πολιτικές κατευθύνσεις και δεσμεύσεις από την ΕΕ και στα πλαίσια συστηματικής και καλά οργανωμένης μεθόδευσης, προσπαθεί και έχει ήδη υλοποιήσει διαδικασίες ιδιωτικοποίησης τομέων της δασοπονίας. Οι συγκεκριμένες καταστροφικές για τα δασικά οικοσυστήματα επιλογές, πρέπει να ιδωθούν σε συνδυασμό με τις επιλογές και ρυθμίσεις για την υλοποίηση "κατ' όνομα" του Εθνικού Κτηματολογίου, οι οποίες θα οδηγήσουν τελικά και στη νομιμοποίηση των καταπατήσεων, εκχερσώσεων, παράνομων αλλαγών στη χρήση κλπ. στα δάση και τις δασικές εκτάσεις.