Οπως και η ΝΑΤΟική επέκταση έχει τους λόγους της, έτσι και η σθεναρή στάση της Ρωσίας έχει κι αυτή τους λόγους της. Δείχνει πως υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι, οικονομικοί και πολιτικοί. Ο κυριότερος λόγος είναι πως η κυρίαρχη σήμερα οικονομικο - κοινωνική κάστα, η νεοαστική τάξη της Ρωσίας, που διαρκώς ισχυροποιείται και σταθεροποιεί τη θέση της στο εσωτερικό της χώρας,βλέπει πως δε γίνεται "ισότιμα", σε σχέση πάντα με τις άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αποδεκτή στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό.
Η εμφάνιση αυτών των ισχυρών οικονομικο - κοινωνικών συμφερόντων στη Ρωσία και η συνειδητοποίηση από μέρους τους της καθόλου "ισότιμης" αντιμετώπισής τους στο διεθνές πεδίο από τα αντίστοιχα ξένα μονοπώλια, οδηγεί στην επανεξέταση των σχέσεων της Ρωσίας με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Να πώς αυτό καυτηριάζεται, το συγκεκριμένο γεγονός στο ρωσικό Τύπο: "Η Δύση καθόρισε τη γεωπολιτική στρατηγική της απέναντι στη Ρωσία, εντελώς διαφορετικά απ' ό,τι νόμιζαν ο Κόζιρεφ, ο Μπαραβόι και οι άλλοι "δημοκράτες": (η Δύση) άρχισε, όπως και το 1919 - 1939 να φτιάχνει γύρω από τη δημοκρατική Ρωσία "μια ζώνη καραντίνας" από πρώην φίλους του σοσιαλιστικού στρατοπέδου ή από πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες. Ταυτόχρονα σε τέτοιες δικές της (δηλ. της Δύσης) διεθνείς "συνεταιριστικές" οργανώσεις, τη Ρωσία είτε δεν τη δέχονται, όπως είναι στο ΝΑΤΟ, στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, στις Λέσχες του Παρισιού και του Λονδίνου,είτε τη δέχτηκαν με μεγάλη φασαρία και μάλιστα συμβατικά, όπως στο Συμβούλιο της Ευρώπης" (6).
Οι σημερινοί κυρίαρχοι κοινωνικο - οικονομικοί κύκλοι στη Ρωσία κατάλαβαν πως "ελάχιστοι είναι αυτοί στη Δύση, μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών, που τους αρέσει όταν εμφανίζεται ένας νέος διεκδικητής στη συμμετοχή των παγκόσμιων υποθέσεων" (7). Απώτερος στόχος των κυρίαρχων καπιταλιστικών κύκλων της Ρωσίας, και αυτό πρέπει καλά να το συγκρατήσουμε στο μυαλό μας, είναι, όχι να διαλύσουν τους διάφορους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά να γίνουν "ισότιμα", ως ένα βαθμό τουλάχιστον,αποδεκτοί σ' αυτούς. Ν' αναλάβουν κι αυτοί, στο πρόσωπο της Ρωσίας, ένα κομμάτι της διεθνούς πίτας από την εκμετάλλευση χωρών και λαών. Κι αυτό άλλωστε παζαρεύουν στις διάφορες συναντήσεις και φραστικά οξυμένες αντιπαραθέσεις τους με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Η Ρωσία έχει κατανοήσει πως δεν μπορεί να σταματήσει την επέκταση του ΝΑΤΟ, παζαρεύει όμως τους όρους με τους οποίους θα γίνει, ζητώντας την υπογραφή μιας συμφωνίας με δεσμευτικό περιεχόμενο μεταξύ ΝΑΤΟ - Ρωσίας, ενώ αντίθετα οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες παρά να υπογράψουν μια απλή διακήρυξη, τύπου "Χάρτας". Εκτός των άλλων, στο παζάρι γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα μπαίνουν και συνολικότερα ζητήματα που αφορούν τη συμμετοχή της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και στην ομάδα των 7 αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, κλπ.