"Καλύτερα να τελειώνουμε με τη λέξη "επανάσταση", καλύτερα να τη βάλουμε στο ντουλάπι της ιστορίας και της λογοτεχνίας". Αν και είναι ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το μακροσκελέστατο σχόλιο της "Αυγής" (9/3/97), με τίτλο "Η επανάσταση χωρίς τον Μαρξ", περικλείει όλη την ουσία της θεωρητικής βάσης, του φιλοσοφικού συστήματος αντιλήψεων των αυτοαποκαλούμενων "νεοαριστερών", της ηγεσίας του ΣΥΝ, απ' όπου απορρέουν και οι ιδεολογικοπολιτικές τους τοποθετήσεις για την προοπτική του σύγχρονου καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Δεν το ανακαλύψαμε ξαφνικά. Ούτε οι ίδιοι οι ηγέτες του ΣΥΝ το ομολογούν τόσο ξεκάθαρα για πρώτη φορά. Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος έγινε αφορμή για να αυτοαναγορευτούν ως "προφήτες" του "τέλους της ιστορίας". Ηταν η περίοδος που στο προπαγανδιστικό τους οπλοστάσιο ενάντια στους "οπισθοδρομικούς" και "δογματικούς" κομμουνιστές χρησιμοποιούσαν κατά κόρον το πολύ "έξυπνο" επιχείρημα, για νεοφώτιστους ινστρούκτορες της "νέας εποχής" που άρχισε να ανατέλλει μετά τις - κατά την εκτίμηση τους - "κοσμογονικές" αλλαγές, ότι βρίσκονται στην εποχή της "επίθεσης στα Χειμερινά Ανάκτορα". Ηταν τόσο σίγουροι ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η περίοδος των επαναστάσεων και των λαϊκών εξεγέρσεων που βάλθηκαν μετά μανίας να συνδράμουν στο επιχειρούμενο έργο της επιβολής στη συνείδηση των λαϊκών μαζών της "νέας τάξης πραγμάτων", της αποδοχής της και της υποταγής στο αναλλοίωτο του καπιταλισμού.

Η λαϊκή εξέγερση στην Αλβανία ήρθε πολύ γρήγορα μετά τις ανατροπές και μάλιστα σε μια πρώην σοσιαλιστική χώρα ακριβώς να επιβεβαιώσει ότι και ο Μαρξ και ο Λένιν δεν είναι φαντάσματα του παρελθόντος της ιστορίας, το "τέλος" της οποίας προέβλεψαν. Η κοσμοθεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού είναι ολοζώντανη και επιβεβαιώνεται όχι μόνο ως προς την ερμηνεία και την ανάλυση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας, αλλά και την απόδειξη ότι η επανάσταση σαν έργο των λαϊκών μαζών είναι νομοτέλεια. Αυτή η εξέγερση ανατρέπει ολόκληρο το θεωρητικό οικοδόμημα της ηγεσίας του ΣΥΝ, που δεν μπορεί και δε θέλει να "χωνέψει" το αναπόφευκτο αυτής της "οπισθοδρομικής" και "δογματικής" - κατά τη γνώμη της - προοπτικής. Αυτής που θεωρούν "καθυστερημένη", "απολίτιστη" μπροστά στην "πολιτισμένη" τακτική υποταγής των λαϊκών μαζών στον "εκσυγχρονισμό" του καπιταλισμού, που προωθεί η πολιτική τους.

Η εξέγερση του αλβανικού λαού, σε πείσμα όλων των αστών και "νεοαριστερών" ιδεολόγων και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, είναι φωτεινό σημάδι στο σύγχρονο κόσμο, που άνοιξε ρωγμή για την έφοδο των μαζών στο δικό τους μέλλον. Αυτό το αντικειμενικό γεγονός, από την πρώτη στιγμή της εξέλιξής του, χαρακτηρίστηκε απ' όλους αυτούς σαν χάος, αναρχία, κίνδυνος εμφυλίου και συνοδεύτηκε από τη φαρισαϊκή προτροπή για τη σωτηρία του αλβανικού λαού. Σ' αυτή τη λογική, και μάλιστα με απόλυτη συνέπεια, πρωτοστάτησαν οι ηγέτες του ΣΥΝ, προβάλλοντας κάθε λογής υποδείξεις για ανάμειξη και σχέδια για παρέμβαση της Διεθνούς Κοινότητας, κυρίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή των ιμπεριαλιστών, ώστε να δοθεί πολιτική λύση στην κρίση. Βέβαια, η εξέγερση είναι γεγονός. Αφού λοιπόν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, η ηγεσία του ΣΥΝ, με ανακοίνωση της, "χαιρετίζει την εξέγερση του αλβανικού λαού..." και προτείνει: "Η Διεθνής Κοινότητα πρέπει να δώσει πολιτικές εγγυήσεις για την ομαλή δημοκρατική διέξοδο, μέσω της παρουσίας του ΟΑΣΕ και της αποστολής παρατηρητών στις εκλογές. Προς αυτές τις κατευθύνσεις οφείλει να κινηθεί με ταχύτητα και αποφασιστικότητα η ελληνική κυβέρνηση, τόσο μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, αυτοτελώς". Τέτοια και τόση είναι η πίστη τους στο δίκιο των λαών, τόσο καλοί εκφραστές των συμφερόντων τους είναι, που την απαίτηση των ένοπλων εξεγερμένων στην Αλβανία να καθορίσουν οι ίδιοι τις τύχες και το μέλλον τους, επιδιώκουν εναγωνίως την παρέμβαση των "πολιτισμένων εθνών", για να επιβάλουν "προστάτες" στους "απολίτιστους" εξεγερμένους Αλβανούς. Και ταυτόχρονα ξορκίζουν την επανάσταση σαν το έσχατο κακό για τους λαούς, σαν το αντίθετο της "Δημοκρατίας", γι' αυτό πρέπει "να τη βάλουμε στο ντουλάπι της ιστορίας και της λογοτεχνίας". Τέτοια είναι η απέχθεια των πολιτισμένων εκσυγχρονιστών για την επανάσταση, που τη θέλουν και στο ντουλάπι της λογοτεχνίας. Να εξαφανιστεί και ως λέξη ακόμη από το λεξιλόγιο. Να περάσει στη λήθη, για να μην επιδρά στις συνειδήσεις των λαϊκών μαζών σαν δικό τους έργο και πεδίο συμμετοχής και άσκησης της δικής τους πολιτικής ενάντια στη σύγχρονη "πολιτισμένη" καπιταλιστική κοινωνία. Αντί γι' αυτό οι "καλοί μας νεοαριστεροί" επιμένουν δογματικά στη διατήρηση και ενίσχυση της πολιτισμένης βαρβαρότητας της δικτατορίας των πολυεθνικών - της αστικής δημοκρατίας - που την αποκαλούν ουδέτερα "Δημοκρατία". Η πολιτική αυτών των ηγετών του ΣΥΝ, που προβάλλεται στο όνομα των λαών, είναι η πιο επικίνδυνη, ακριβώς γιατί προβάλλεται σαν η πιο ρεαλιστική για τους λαούς, δίνει άλλοθι στο σύστημα και ενισχύει την υποταγή των μαζών στην εξουσία των ιμπεριαλιστών σαν αντικειμενική διαδικασία. Ετσι αφοπλίζει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της από το όπλο της ταξικής πάλης. Αυτός είναι και ο σκοπός τους, γι' αυτό ξορκίζουν την επανάσταση.

Ουσιαστικά αυτή η τακτική οδηγεί στην ανακοπή αυτής της απόλυτα προοδευτικής εξέλιξης στην Αλβανία, που επιβεβαιώνει ότι οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις δεν μπαίνουν στο ντουλάπι της ιστορίας κατά βούληση, όπως θέλουν οι ηγέτες του ΣΥΝ. Οι λαοί μπορούν να βρίσκονται στο προσκήνιο της πολιτικής, να διαμορφώνουν τις εξελίξεις προς όφελός τους, να κινούν την ιστορία προς τα μπρος, με την ταξική πάλη που αντικειμενικά θα οδηγεί σε εξεγέρσεις και επαναστάσεις.

Η ένοπλη λαϊκή εξέγερση στην Αλβανία είναι πλήγμα για τους "αριστερούς" πολέμιους της Μαρξιστικής - Λενινιστικής κοσμοθεωρίας. Οχι μόνο γιατί απέδειξε περίτρανα τη δυνατότητα ξεσπάσματος οργανωμένων λαϊκών εξεγέρσεων, αλλά και την αντικειμενική τους βάση. Ο λαός της Αλβανίας εξεγέρθηκε ενάντια σ' ένα αντιδραστικό δικτατορικό καθεστώς που τον οδήγησε στην εξαθλίωση. Αντικειμενικά δεν είχε άλλη διέξοδο απ' αυτήν που ακολούθησε. Η ίδια η κατάστασή του τον οδήγησε στη συνειδητοποίηση της προοπτικής να επιβάλει άλλη πολιτική λύση και γι' αυτήν παλεύει. Η εξέγερση αναδείχνει τη δύναμη και τη δυνατότητα συμμετοχής των λαϊκών μαζών στην πολιτική, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αναπτύσσεται η δική τους δημοκρατία, να δημιουργούνται λαϊκά όργανα και θεσμοί που να οργανώνουν και να κατευθύνουν την πάλη τους και να διευθύνουν τις δικές τους υποθέσεις σε αντίθεση με τη θεσμολαγνία της αστικής δημοκρατίας που προωθεί η ηγεσία του ΣΥΝ. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα αυτής της "απρόσμενης" εξέλιξης, μέσα στις πιο αντίξοες για τους λαούς συνθήκες, η προωθητική της δύναμη, ασύγκριτα πιο μεγάλη από κάθε άλλη, επιδρά στο επαναστατικό κίνημα και αφήνει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της για την έφοδο στον ουρανό.

Στ. Στ.