Δύο μήνες έχουν περάσει από την έναρξη της απεργίας των καθηγητών, η οποία έχει ήδη αφήσει πίσω της πολλές και σοβαρές παρακαταθήκες, τόσο για το κίνημα των καθηγητών και της παιδείας, όσο και για το λαϊκό κίνημα ευρύτερα. Οι δύο αυτοί μήνες δίνουν σημαντικότατα στοιχεία για την εξαγωγή συμπερασμάτων χρήσιμων στην οργάνωση ενός αγώνα, ώστε να μπορεί να διεκδικεί με καλύτερες προϋποθέσεις και να κερδίζει. Η ενότητα στη βάση των καθηγητών, η ανάδειξη των απεργιακών επιτροπών ως ζωτικών κυττάρων οργάνωσης αυτού του αγώνα, η μαζική συμμετοχή στις διαδικασίες του κλάδου, είναι ορισμένα από τα στοιχεία που αναδείχτηκαν τους δύο μήνες που πέρασαν.

Η απεργία αυτή είναι επίσης ένα καλό παράδειγμα για να δει κανείς και να διαπιστώσει το πώς στην πορεία ενός αγώνα μπορεί να ξεπερνιέται το αρχικό - στενό ενδεχόμενα - διεκδικητικό πλαίσιο και να πολιτικοποιούνται και ριζοσπαστικοποιούνται τα αιτήματά του.

Οι ίδιες οι διαδικασίες του αγώνα μέρα τη μέρα πολιτικοποιούσαν και ριζοσπαστικοποιούσαν τα αιτήματα, αφού η αρχική διεκδίκηση για βελτίωση της οικονομικής θέσης του εκπαιδευτικού, έγινε στη συνέχεια ανοιχτή καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής, σε τέτοιο βαθμό που πλέον το να αποκαλέσει κάποιος συνδικαλιστής καθηγητής έναν άλλον "εκσυγχρονιστή" ακούγεταικατευθείαν σαν βρισιά. Τα συνθήματα που ακούστηκαν, άλλωστε, στην πορεία των καθηγητών, την Τετάρτη, αμέσως μετά την εκδίκαση της "στημένης" αγωγής στο Μονομελές Πρωτοδικείο ΑΘήνας, στρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά κατά του "εκσυγχρονισμού".

Εδειξε επίσης το πώς μπορεί η βάση του κινήματος, μέσα από την πολιτικοποίησή της στη διαδρομή του αγώνα, να παρασύρει - με τη δυναμική που αναπτύσσει - και τη συνδικαλιστική της ηγεσία, τραβώντας τη λίγο - πολύ σε έναν αγώνα, που η ίδια η ηγεσία δεν πιστεύει, αλλά είναι αναγκασμένη να μπει μπροστά αν δε θέλει να παρακαμφθεί.

Ο αγώνας των καθηγητών απέδειξε, επίσης, τη μεγάλη αλήθεια του συνθήματος, "χαμένοι είναι οι αγώνες που δε γίνονται",αφού, εκτός των άλλων, ανάγκασε την κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει, μερικώς έστω, αλλά προς τα πάνω, το νέο μισθολόγιο των καθηγητών, να δεσμευτεί για τουλάχιστον 3.000 διορισμούς καθηγητών για τη νέα σχολική χρονιά και να δηλώνει ότι συζητάει, έστω, τα υπόλοιπα αιτήματα του κλάδου. Εδειξε ότι καμιά κυβέρνηση και κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να "πουλάει" πολιτικό "τσαμπουκά" όταν έχει απέναντί του εργαζόμενους ενωμένους, αποφασισμένους να αγωνιστούν και να νικήσουν.

Και αυτή η απεργία, τέλος, πέταξε - στο μερίδιο που της αναλογεί - στην άκρη τους μύθους περί "τέλους του συνδικαλισμού, των αρχών της συλλογικότητας και της ταξικής πάλης", στέλνοντας σαφές μήνυμα προς τους κήρυκες του "κοινωνικού διαλόγου" και της "ταξικής συνεργασίας", ότι θα πρέπει να καταβάλλουν ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες για να βρίσκουν στο εξής αποδέκτες τα μηνύματά τους.