Ο λιβανικός λαός δεν έχει να χάσει πια τίποτα. Ενας λαός που έχασε τα πάντα για δεύτερη φορά. Ενας λαός στο χείλος της αβύσσου, χωρίς καμία υποστήριξη από πουθενά...

Ο «Ρ» και η «Χαραυγή» το καλοκαίρι του 1976 έκαναν μία αποστολή στο Λίβανο, με αφορμή τον εμφύλιο που ήταν τότε σε εξέλιξη στη χώρα. Σήμερα, 30 χρόνια μετά, μιλήσαμε με τον τότε απεσταλμένο της εφημερίδας, συνταξιούχο πια δημοσιογράφο, Παναγιώτη Πασχάλη, σε μία προσπάθεια να κάνουμε τη σύγκριση, η οποία όπως διαπιστώσαμε είναι αδύνατη...

«Οι παλιές εικόνες ωχριούν μπροστά στις σημερινές», μας λέει, «τότε μιλούσαμε για ολοκληρωτική καταστροφή, αλλά αυτό που γίνεται σήμερα ξεπερνά και τον πιο νοσηρό νου». Αυτό το επαναλαμβάνει συνεχώς, «αυτό που γίνεται σήμερα, είναι πολύ χειρότερο»...

Ξεκινά την αφήγησή του, όχι μόνο για εκείνη την αποστολή, αλλά και για το πώς κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος παλαιστινιακών συμφερόντων, με αποτέλεσμα, να περάσει κάποια χρόνια στις ισραηλινές φυλακές... Η αφήγησή του έχει οργή, πάθος και την εμπειρία του ανθρώπου που βλέπει το έγκλημα που ξεκίνησε τότε να ολοκληρώνεται σήμερα.

«Φτάσαμε στο Λίβανο με ένα πλοιάριο, που μετέφερε σίδερο, στο λιμάνι της Τύρου και από εκεί με πολλές δυσκολίες περάσαμε στη Βηρυτό, όπου και μείναμε για περίπου μία εβδομάδα, στην περιοχή που ελεγχόταν από τους Παλαιστινίους. Τέσσερις μέρες μετά την άφιξή μας, που μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τη Λευκωσία και την Αθήνα, μάθαμε ότι το πλοίο που μας μετέφερε είχε εκρηκτικό μηχανισμό και ανατινάχτηκε...

Ζήσαμε εικόνες φρίκης, μία τρομακτική εμπειρία με τις βόμβες να πέφτουν από παντού και να επικρατεί πανικός, ωστόσο αυτά που βλέπουμε σήμερα είναι πολύ χειρότερα.

Κατά την παραμονή μας στην περιοχή συναντήσαμε αρκετά στελέχη της PLO, μεταξύ των οποίων και τον ηγέτη των Παλαιστινίων, Γιασέρ Αραφάτ, από τους οποίους πήραμε συνεντεύξεις, που δημοσιεύτηκαν άμα τη επιστροφή μας στη "Χαραυγή" και στο "Ρ"».

«Ωστόσο όσο άσχημα και να ήταν τα πράγματα τότε, όσο και αν μιλούσαμε για τεράστια καταστροφή, δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τα όσα βλέπουμε σήμερα. Αυτό που πραγματοποιείται σήμερα στο Λίβανο είναι ολοκληρωτική καταστροφή. Εφαρμόζεται η πολιτική της καμένης γης, με στόχο αυτή η χώρα να μην προσφέρει δυνατότητα επιβίωσης στους κατοίκους της, στοιχειωδώς, σε λιγότερο από μία δεκαετία...

Η καταστροφή που βλέπουμε σήμερα στο Λίβανο είναι ολοκληρωτική. Τότε νομίζαμε ότι ήταν το απόλυτο χάος, αλλά κάναμε λάθος. Σήμερα είναι πολύ χειρότερα. Δε σταματούν πουθενά.

Καίνε τα πάντα. Βομβαρδίζουν ασταμάτητα και αδιακρίτως. Αυτά που χτυπάνε δεν είναι εστίες της Χεζμπολάχ. Δεν είναι δυνατόν να ζήσει κανείς πλέον σ' αυτή τη γη.

Λένε ότι προσπαθούν να εξαλείψουν κάθε κίνδυνο για το Ισραήλ, εξολοθρεύοντας τη Χεζμπολάχ. Μα σήμερα με την κατάσταση που επικρατεί, όλος ο λαός του Λιβάνου είναι στο πλευρό της Χεζμπολάχ.

Μπορεί να μη συμφωνούμε με τις απόψεις ή τις μεθόδους της, αλλά αυτή τη στιγμή, στέκεται στο πλευρό του λαού και κάνει εθνικό αγώνα και κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει, γιατί υπερασπίζεται το λαό του Λιβάνου».

«Προσπαθούν να δημιουργήσουν μία νέα Μέση Ανατολή, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, όρος που πρωτοακούστηκε από τα χείλη της Κοντολίζα Ράις, της Αμερικανίδας ΥΠΕΞ. Σχέδια στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η Κύπρος και το σχέδιο Ανάν που προσπάθησαν να της επιβάλλουν. Ενα σχέδιο ωραία παρουσιασμένο. Ωστόσο αν κάποιος το διαβάσει, καταλαβαίνει τι στόχους εξυπηρετεί και ότι δεν είναι δυνατό να παρέχει ασφαλή και βιώσιμη λύση, αλλά να διευκολύνει συγκεκριμένα σχέδια.

Αυτό που οραματίζονται για το Λίβανο πιστεύω ότι είναι κάτι ακόμα χειρότερο. Θεωρώ, ότι βάζουν τις βάσεις και επιδιώκουν ένα νέο εμφύλιο, που θα ολοκληρώσει το έργο τους.

Χτυπούν και καταστρέφουν, κυρίως, το Νότο εκεί που είναι η φτωχολογιά. Τους πλούσιους στο Βορρά τους αφήνουν άθικτους σχεδόν.

Χτύπησαν το Λίβανο γιατί τον θεωρούσαν αδύναμο. Δεν υπολόγισαν ότι θα συναντούσαν τέτοια αντίσταση, όμως ο λιβανικός λαός δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει και αυτό τον κάνει ακόμα πιο δυνατό.

Αξονας του κακού δεν είναι η Μέση Ανατολή, είναι η Ουάσιγκτον και το Ισραήλ. Αυτοί που προσπαθούν να καταστρέψουν κάθε προοδευτική δύναμη. Το κράτος του Ισραήλ εν μέσω των αραβικών χωρών μπορεί να επιβιώσει μόνο με την προοπτική μιας απειλής, αλλιώς, σε μία ήρεμη Μέση Ανατολή, δεν έχει προοπτική, γι' αυτό και επιδιώκει εντάσεις».

Ο Παναγιώτης Πασχάλης, πραγματοποίησε σειρά αποστολών στη Μέση Ανατολή και το Ισραήλ, παρουσιάζοντας το έγκλημα κατά της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί σαν κατάσκοπος, να καταδικαστεί στο Ισραήλ, σαν εχθρός του κράτους και να παραμείνει στη φυλακή για 2,5 χρόνια... Η περιγραφή του για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ναζιστικές μεθόδους, που εφαρμόζουν οι Ισραηλινοί γεννούν εικόνες φρίκης...

«Σε μία αποστολή στο Ισραήλ το 1978, για την τηλεόραση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με συνέλαβαν ως ύποπτο για κατασκοπία για τα συμφέροντα των σοσιαλιστικών χωρών. Οι ισραηλινοί μετέτρεψαν τελικά την κατηγορία σε κατασκοπία υπέρ της PLO και κατηγορήθηκα ως εχθρός του κράτους του Ισραήλ.

Η δίκη πραγματοποιήθηκε έξι μήνες μετά τη σύλληψη και παραμονή μου σε αυστηρή απομόνωση, στις φυλακές της Καταχτίβα, όπου δεν είχα καμία επαφή με άλλους ανθρώπους, πέρα από τους κατά καιρούς ανακριτές μου, και δε γνώριζα αν είναι μέρα, νύχτα, χειμώνας ή καλοκαίρι. Τους προκαλούσα να με ανακρίνουν. Ζητούσαν να μάθουν τους στόχους μου και τους συνεργάτες μου. Στόχος μου δεν ήταν παρά η δημοσιογραφική έρευνα και η παρουσίαση του εγκλήματος που συντελούνταν τότε κατά των Παλαιστινίων. Συνεργάτης μου η σύζυγός μου, που με βοηθούσε στις φωτογραφίες και την εικονοληψία.

Γιατί είναι έγκλημα ένας λαός που δεν έχει κράτος να αξιώνει από έναν άλλο λαό να εγκαταλείψει τη γη του για να εγκατασταθεί αυτός.

Πρέπει να σας πω ότι όσες επισκέψεις πραγματοποίησα στο Ισραήλ πριν τη σύλληψή μου, ήταν για δημοσιογραφικές αποστολές και σε όλες έκανα τη δουλιά μου ως όφειλα σαν δημοσιογράφος, ακολουθώντας τους κανόνες του στρατιωτικού κράτους, περνώντας όλα τα κείμενά μου, τις φωτογραφίες, αλλά και τα βίντεο από τη λογοκρισία, έπαιρνα έγκριση και τα έστελνα. Το έγκλημά μου ήταν ότι έγραφα υπέρ των Παλαιστινίων και απέδιδα τις εικόνες καταστροφής και κατοχής που έβλεπα. Τίποτα παραπάνω από την αλήθεια.

Τελικά το ισραηλινό δικαστήριο με καταδίκασε σε 5ετή κάθειρξη, ως ένοχο για τη συλλογή πληροφοριών και τη μεταφορά τους, στους Παλαιστίνιους, με στόχο την καταστροφή του Ισραήλ».

«Η κατάσταση στις ισραηλινές φυλακές, τα βασανιστήρια και οι μέθοδοι δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Εκεί για τους Παλαιστίνιους και τους "εχθρούς του Ισραήλ" δεν ισχύουν ανθρώπινα δικαιώματα και διεθνές δίκαιο. Δεν ισχύει τίποτα. Κανείς όμως δεν αναφέρεται σ' αυτό από τη διεθνή κοινότητα, καθώς το Ισραήλ είναι "φίλος" και σύμμαχος, της Ουάσιγκτον...

Μπορούσαν να σε κρατήσουν από έξι μήνες έως ένα χρόνο, χωρίς δίκη, σε άθλιες συνθήκες, έχοντας διάφορους τρόπους βασανισμού - πχ η εξάμηνη απομόνωση την οποία έζησα - και να μην ξέρει κανείς πού είσαι...

Αυτοί οι άνθρωποι πήραν μαθήματα από τους ναζί και τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν, όχι παθήματα. Μιλάμε για αιμοβόρους εγκληματίες. Οι πράξεις τους δεν περιγράφονται με λόγια...

Αρκεί να σας πω ότι υπήρχαν άνθρωποι που έφεραν στην πλάτη τους 1.900 έτη φυλάκισης. Ενας έλληνας ναυτικός που γνώρισα και πέθανε πριν αποφυλακιστώ, ήταν 50 ετών άνθρωπος, 35 κιλά, που δεν μπορούσε πλέον να στηριχτεί στα πόδια του, μετά τα όσα του έκαναν και τον μετέφεραν με πατερίτσες...

Στη φυλακή έμεινα τελικά μόνο 2,5 χρόνια και επέστρεψα στο Ισραήλ το 1989 σαν ανταποκριτής της «Χαραυγής». Οι συνάδελφοί μου του ισραηλινού Τύπου, μου είπαν ότι θα έπρεπε να φοράω κονκάρδα με την επιγραφή "συλλάβετέ με είμαι εχθρός του Ισραήλ" και όχι να κυκλοφορώ ελεύθερος...

Μετά από κάποιο διάστημα επέστρεψα στην Κύπρο και το 1991, ξαναπήγα για μία αποστολή. Εκείνη τη φορά δε μου επέτρεψαν την είσοδο στη χώρα, καθώς είχε ξαναμπεί το όνομά μου στη μαύρη λίστα και μέχρι σήμερα γι' αυτούς είμαι τρομοκράτης...

Δεν πιστεύω ότι θα μου επιτρέψουν ξανά την είσοδο στη χώρα.

Μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενος και περήφανος, να είμαι τέτοιος τρομοκράτης».