Τα δάνεια των εργαζόμενων νοικοκυριών στην Ελλάδα αυξάνονται και πληθύνονται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το «αύριο». Το δικό τους και των οικογενειών τους. Τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, που δημοσιοποιήθηκαν προχτές, είναι άκρως αποκαλυπτικά. Μας πληροφορούν ότι το ανεξόφλητο υπόλοιπο των δανείων (καταναλωτικών και στεγαστικών) έφτασε το Μάη του 2006 στο αστρονομικό ποσό των 75.118,2 εκατ. ευρώ, από 57.694,9 εκατ. ευρώ το Μάη του 2005. Δηλαδή, ο δανεισμός των λαϊκών νοικοκυριών, μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο αυξήθηκε κατά 30,2% ή 17,5 δισ. ευρώ. Μια απλή διαίρεση μας δείχνει ότι τα κάθε είδους δάνεια των νοικοκυριών αυξάνονται με ρυθμό πάνω από 30% ή 1,5 δισ. ευρώ το μήνα!

Από την εξέλιξη αυτή, κάποιοι χαίρονται, κάποιοι προβληματίζονται και κάποιοι άλλοι ανησυχούν. Χαίρονται οι τραπεζίτες, επειδή βλέπουν τα κέρδη τους να σκαρφαλώνουν κάθε χρόνο σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Τελευταία, άρχισαν κάπως να προβληματίζονται για τις διαστάσεις του προβλήματος, η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας και η κυβέρνηση, που μέχρι χτες υποστήριζαν δημόσια πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από το δανεισμό των ελληνικών νοικοκυριών, με το επιχείρημα ότι «υπολείπεται σημαντικά από το μέσο όρο δανεισμού των ευρωπαϊκών νοικοκυριών»! Στους τρίτους - αυτούς δηλαδή που ανησυχούν - είναι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, καθώς νιώθουν όλο και πιο έντονα την οικονομική ασφυξία που τους προκαλούν οι αυξανόμενες υποχρεώσεις των δανείων.

Η ραγδαία αύξηση του τραπεζικού δανεισμού των νοικοκυριών στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι μια από τις παρενέργειες των αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια, σε γαλαζοπράσινη παραλλαγή, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Συνέπεια αυτών των πολιτικών - που ροκανίζουν με χίλιους δύο τρόπους τα λαϊκά εισοδήματα, τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα - είναι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να προσφεύγουν στη «βοήθεια» των τραπεζών και να προσπαθούν να καλύψουν τις απώλειες της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων τους με ...δανεικά.

Αξιοποιώντας στο έπακρο την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική των κυβερνώντων, οι τράπεζες ξόδεψαν αστρονομικά ποσά για τις διαφημίσεις, με τις οποίες υπόσχονταν στα λαϊκά νοικοκυριά να «λύσουν» τα αυξανόμενα οικονομικά τους προβλήματα. Στα πλαίσια αυτά, οι τραπεζίτες τούς πρόσφεραν σαν «διέξοδο» τα δάνεια για «κάθε ανάγκη». Από αγορά σπιτιού και αυτοκινήτου μέχρι δάνεια για διακοπές, για σπουδές, την πληρωμή της εφορίας ή και του νοσοκομείου! Και πολλοί εργαζόμενοι, επειδή δεν ήθελαν να παραδεχτούν τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής ή ο συσχετισμός δυνάμεων δεν τους επέτρεπε να αντιδράσουν διαφορετικά, έπεσαν στην παγίδα των τραπεζικών διαφημίσεων. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να αμυνθούν στην παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου είτε με τη σύναψη νέων δανείων είτε με το «φούσκωμα» της πιστωτικής κάρτας είτε με άλλο τρόπο, ακόμα και για ανάγκες που δεν ήταν οπωσδήποτε απαραίτητες.

Εστω και τώρα - που με τις αυξήσεις των επιτοκίων οι επικίνδυνες συνέπειες του υπερδανεισμού γίνονται περισσότερο αισθητές - οι εργαζόμενοι μπορούν να τιμωρήσουν τους υπηρέτες της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), υπερψηφίζοντας στις επερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές τους υποψηφίους των συνδυασμών που υποστηρίζει το ΚΚΕ.