Του Μιχάλη Κουντούρη, από την «Απογευματινή»

Διακήρυξε πως είναι όλοι τους Ισραηλινοί!

Οπως χτες, στη Γιουγκοσλαβία, διακήρυσσε πως είναι όλοι τους «μουσουλμάνοι», «Κοσσοβάροι», «Κροάτες», «Βόσνιοι»... οτιδήποτε τους βόλευε ως πρόσχημα για τη σφαγή, που κατέληξε στη διάλυση ενός κράτους, στην ίδρυση προτεκτοράτων...

Φοβερό πράγμα, τελικά, αυτή η Δημοκρατία!

Ακόμα φοβερότεροι οι «Δημοκρατικοί».

Ποιος θυμάται τη Δαμανάκη, τον καιρό που ο Κλίντον βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία μαζί με τον Ντ' Αλέμα, να δηλώνει ότι αυτοί είναι το πρότυπο της Νέας Αριστεράς;

Και να μη θυμάσαι, σε υποχρεώνουν να μάθεις: Την ώρα που ο άμαχος αναρωτιέται ποιανού εχθρός είναι και τον βομβαρδίζουν, εκείνη την ώρα η «Ευρώπη του πολιτισμού», που υποτίθεται ότι είναι διαφορετική από την «Αμερική των αγρίων», έχει ήδη βουτήξει τα χέρια της στο αίμα. Τόσο, που να μοιάζει πταίσμα η βλακεία των μικροαστούληδων, που, ενώ ο κόσμος καίγεται, αυτοί χτενίζονται με ανησυχίες για το γένος των αγγέλων.

Συνέχισε, λοιπόν, να αναζητάς την προσωπική σου ευτυχία σε ένα ακόμα δάνειο από την τράπεζα, που χρηματοδοτεί και κερδίζει από τον πόλεμο. Συνέχισε να πιστεύεις πως ο καπιταλισμός υπάρχει για τη δική σου ευημερία. Και μόλις δεις τα δύσκολα, τρέξε να σωθείς. Θα διαπιστώσεις - αργά πια - ότι οι θέσεις είναι για λίγους.

Ασχετο: Οταν υπάρχεις, δουλεύεις, μεγαλώνεις τα παιδιά σου σε μια χώρα, αυτή δεν είναι η χώρα σου; Σ' όλο το πλέγμα των σχέσεων που αναπτύσσεις εκεί, δε στηρίζεται η ζωή σου; Πώς τότε θεωρείται αυτονόητο ότι, όταν κινδυνεύει αυτός ο τόπος, εσύ την κοπανάς; Δηλαδή, ο πόλεμος, οι επιπτώσεις του, είναι μόνο για τους «μαύρους»; Το χρέος της αντίστασης στον κατακτητή υπάρχει μόνο γι' αυτούς, που δεν μπορούν να την κοπανήσουν; Δηλαδή, ο Λίβανος είναι ένας ωραίος τόπος για να ζεις και να κερδίζεις και οι Λιβανέζοι ένας λαός για να προστατεύει την περιουσία σου με το κορμί του;

Μαύρες σκέψεις, έτσι, στο περιθώριο της τραγωδίας. Με το μυαλό στους συντρόφους, που σήμερα πηγαίνουν εκεί...