Τετάρτη 5 Ιούλη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 31
ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ
Το ποδόσφαιρο σαν «ακτινογραφία» (2)

Απομένουν τρία παιχνίδια μέχρι τη λήξη του Παγκόσμιου Κυπέλλου (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είχε ακόμη ξεκινήσει ο ημιτελικός μεταξύ Γερμανίας - Ιταλίας). Ομως όποιο κι αν είναι το θέαμα που θα ακολουθήσει στα ματς που απομένουν, τα πάνω από δυο ντουζίνες παιχνίδια που προηγήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του ποδοσφαιρικού μήνα, πιστοποιούν πως αν ταιριάζει κάποιος τίτλος για να περιγράψει το θέαμα που προηγήθηκε είναι τούτος: «Σώστε το ποδόσφαιρο»!

*

Το Μουντιάλ της Γερμανίας είναι η «φυσική» συνέχεια του προηγούμενου σε Ιαπωνία - Κορέα. Εκεί, που όχι μόνο δεν το έκρυψαν, αλλά οι «μαφιόζοι» που κυβερνούν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο το διαφήμιζαν με κάθε ευκαιρία, πως η βασική επιλογή τόσο του τόπου διεξαγωγής των αγώνων όσο και η διαμόρφωση αρκετών αποτελεσμάτων μέσα στο γήπεδο, προέκυψαν με στόχο την κατάκτηση από τις πολυεθνικές του ποδοσφαίρου των παρθένων οικονομικά αγορών της Ασίας για τη διακίνηση των προϊόντων τους...

*

Αυτή η καταθλιπτική επέμβαση των πολυεθνικών στους όρους διεξαγωγής του αθλήματος κατά το περασμένο Μουντιάλ, στην περίπτωση της Γερμανίας έχει μεταβληθεί σε κάτι ακόμα χειρότερο: Σε «σιδερένια φτέρνα» που πλέον ποδοπατά το ίδιο το ποδοσφαιρικό θέαμα.

Το Μουντιάλ της Γερμανίας είναι η αποθέωση του «ποδοσφαίρου» σκοπιμότητας, ένα «προϊόν» αφυδατωμένο από παίκτες - εγκεφάλους (με την εξαίρεση του Ζιντάν να επιβεβαιώνει τον κανόνα), αλλά περίσσιο σε μούσκουλα και τετρακέφαλους. Βγαλμένο μέσα από το δοκιμαστικό σωλήνα των εργομετρικών εργαστηρίων, με παίκτες που δίνουν την εντύπωση ότι «παίζουν» έχοντας στο μυαλό την επόμενη διαφήμιση που θα πρωταγωνιστήσουν, εξαντλημένους από τους διαρκείς αγώνες όλης της προηγούμενης χρονιάς και διατεταγμένους να μην παρεκκλίνουν κατ' ελάχιστο από το «σύστημα». Με ομάδες που εξορίζουν εκ προοιμίου τη φαντασία και την τέχνη, επιβάλλοντας σαν κυρίαρχο ιδανικό του ποδοσφαίρου τη λογική των χορηγών που φιγουράρουν στις φανέλες τους: Παίζουμε για το «αποτέλεσμα» και τη «νίκη», μη μας ζητάτε «μαγεία», έφτασε να δηλώνει ακόμα και μετά την ήττα της ομάδας του ο προπονητής της Βραζιλίας...

*

Οι πολυεθνικές και οι εκπρόσωποί τους σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, μέσω των μηχανισμών που διαθέτουν, δε θα παραιτηθούν από το να διαμορφώνουν συμπεριφορές ελεγχόμενες, να καθορίζουν αισθητικά πρότυπα, να προωθούν «μοντέλα» και να τα επιβάλουν σε κοινωνίες που προηγουμένως τις έχουν περάσει από την προκρούστεια κλίνη των μειωμένων απαιτήσεων. Η μεγαλύτερη απειλή για την «κοινωνία του ποδοσφαίρου» - το μισό πληθυσμό της Γης, δηλαδή - είναι να τη «μάθουν» να της αρέσει αυτό το «ποδόσφαιρο» που παίζεται στη Γερμανία. Να τη «διδάξουν» ότι πρέπει να κάνει εκπτώσεις στο δικαίωμά της για «ωραία μπάλα». Οτι πρέπει να διαγράψει τις δικές της αξίες και προσδοκίες σαν «ουτοπικές», αποδεχόμενη σαν «αξία» κάτι που δεν την αφορά και που καταπιέζει τα δικαιώματά της: Την «αξία» που έχει για το σπόνσορα η «νίκη» της φίρμας του.

*

Ο Γκαλεάνο δεν έχει άδικο όταν λέει ότι «καθώς το άθλημα μεταμορφωνόταν σε βιομηχανία, εξαφανιζόταν κάθε ομορφιά που γεννά η χαρά του παίκτη για το παιχνίδι (...) το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει ό,τι είναι άχρηστο και άχρηστο είναι ό,τι δεν είναι αποδοτικό. Δεν επιτρέπει σε κανέναν αυτή την τρέλα που κάνει τον άνθρωπο να ξαναγίνεται παιδί για μια στιγμή, παίζοντας όπως παίζει ένα παιδί μ' ένα μπαλόνι ή η γάτα μ' ένα κουβάρι μαλλί».

Μη βιαστούμε, όμως, να συνθηκολογήσουμε. Η επίγνωση της κατάστασης δε σημαίνει αποδοχή «ήττας», αλλά εφόδιο για την ανατροπή της. Το «παιχνίδι» δεν έχει τελειώσει! Γιατί όπως πάλι ο Γκαλεάνο παραδέχεται, ακόμα κι αν «το επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάνει ό,τι μπορεί για να ευνουχίσει αυτή την ενέργεια της ευτυχίας, αυτή, παρά τα κάθε λογής εμπόδια, επιβιώνει και ίσως γι' αυτό συμβαίνει να είναι το ποδόσφαιρο πάντα εκπληκτικό»!

*

Που σημαίνει ότι, έτσι κι αλλιώς, το ποδόσφαιρο θα είναι πάντα το παιχνίδι της κάθε φτωχογειτονιάς, εκεί δηλαδή που η «τρέλα» των συναισθημάτων θα συνεχίσει να γεννιέται και να ξαναγεννιέται, αδιαφορώντας για τη «σωφροσύνη» και τη «σύνεση» των λουστραρισμένων συμπεριφορών, χλευάζοντας τις επιταγές της «νέας τάξης». Το ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να είναι ένα παιχνίδι για ανθρώπους που ζουν μαζί, δουλεύουν μαζί, πολεμούν μαζί, ερωτεύονται, τσακώνονται και φτιάχνουν κοινότητες. Θα τους αρκεί πάντα μια μπάλα για να παίξουν, και ούτε το χρώμα του δέρματός τους ούτε η ταξική τους καταγωγή θα είναι προϋπόθεση αν θα γίνουν δεκτοί στο τερέν. Στο ποδόσφαιρο - όπως και στη ζωή - η συλλογικότητα, η ομαδικότητα, η νέα ποιότητα που προκύπτει όταν τα 11 «εγώ» αποδομούν τον εγωισμό τους για να δημιουργήσουν ένα ανώτερο «εμείς» ικανό να σπάσει κάθε ασφυκτικό πλαίσιο, η εξήγηση του Μαραντόνα, που όταν στην απορία του Κάστρο «πώς μπορείς να χτυπάς την μπάλα χωρίς να τη βλέπεις;» του απάντησε «δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να καταφέρει ο νους του ανθρώπου, σύντροφε!», θα είναι πάντα το πραγματικό σήμα κατατεθέν του ποδοσφαίρου.

Γιατί, ακριβώς, το ποδόσφαιρο μοιάζει τόσο πολύ με τη ζωή. Που πάει να πει ότι τίποτα δεν έχει χαθεί. Οτι το «τέλος της Ιστορίας» δεν έχει επέλθει, ούτε πρόκειται.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ