Δυο λόγια ως οφειλόμενος φόρος τιμής και αγάπης για τον συνεπή ιδεολόγο, κομμουνιστή αξιωματικό (τάξης 1931 της Σχολής Ευελπίδων). Τον Βενετσανόπουλο εμείς οι νεότεροι στρατιωτικοί τον παραδεχόμαστε και τον ζηλεύουμε, γιατί έζησε και έδρασε μέχρι τέλους πιστός στις ιδέες του. Δε στάθηκε στο πλάι, ούτε αδιαφόρησε για τα τεκταινόμενα στην πατρίδα μας όλα αυτά τα ταραγμένα χρόνια.

Καλός γνώστης των πολιτικοστρατιωτικών θεμάτων, θελκτικός ως αφηγητής, ο ακροατής που όλοι θέλουν. Ηταν απόλαυση να τον ακούς να συζητά με την παρέα του. Ηταν της ομάδας των απροσκύνητων ΕΛΑΣιτών αξιωματικών του Β΄ Πίνακα, που δραπέτευσαν από τη Νάξο, όπου είχαν εξοριστεί μόλις τέλειωσε ο πόλεμος. Είχαν εντολή από το Κόμμα τους να στελεχώσουν το Δημοκρατικό Στρατό και μέχρι να φτάσουν στην Γκιώνα η Ελλάδα κράταγε την ανάσα της από τα νέα του κυνηγητού τους και των συμπλοκών. Συγκεντρώνονταν κάθε χρόνο στο σπίτι του Στέφανου Παπαγιάννη από την ίδια ομάδα και τα 'λεγαν. Ζωντανή η ιστορία του τόπου μας! Να την ακούς από τους πρωταγωνιστές της, και να μην αφήνουν να μαγνητοφωνείται. Σε κάθε συνάντηση και κάποιος έλειπε. Τελευταίος έφυγε και ο Βενετσανόπουλος. Και υπέργηρος ήταν παρών, σκύβει και καταγράφει τη μαρτυρία του σε βιβλίο, γιατί πιστεύει πως έτσι οφείλει να κάνει.

Σημειώνουμε τη γνώμη του Βενετσανόπουλου για τις αποστολές των Ενόπλων μας Δυνάμεων: «Τι δουλιά έχουμε εμείς στο Αφγανιστάν, τι δουλιά έχουμε εμείς στη Γιουγκοσλαβία; Εμείς θα κοιτάξουμε τα δικά μας τα σύνορα και τη δική μας την περιοχή. Εγώ νομίζω πως είναι μεγάλο λάθος...». Ερχόταν στις εκδηλώσεις της ΚΕΘΑ και έλεγε τον καλό του λόγο.

Τι να προσθέσεις τώρα σ' αυτό! Είμαστε καλότυχοι όσοι τους γνωρίσαμε, τιμή μας που τους αγαπήσαμε.