Επιχείρησα κανά δυό φορές να παρακολουθήσω ποδοσφαιρικό αγώνα του Mundial στην τηλεόραση, εις μάτην όμως! Τη μια φορά με πήρε ο ύπνος και κοιμήθηκα με την πορτοκαλάδα στο χέρι. Επεσε και το ποτήρι. Λερώθηκε το χαλί και η εφημερίδα που την είχα ακουμπήσει δίπλα στην πολυθρόνα. Και φυσικά ως κοινωνική συνέπεια όλων των παραπάνω, είχα και τις παρατηρήσεις της γυναίκας μου, «σοβαρός άνθρωπος», μου είπε με ειρωνικό, σχεδόν, ύφος «και ασχολείσαι με τα ποδόσφαιρα». Χαμός, που λένε, και όσοι δεν έχουν την ηλικία μου, δεν είναι «σοβαροί», και, φυσικά, ασχολούνται με τα ποδόσφαιρα!

Την άλλη φορά τα πράγματα δεν είχαν πιο ευτυχή κατάληξη. Δεν αποκοιμήθηκα, βέβαια, με την πορτοκαλάδα στο χέρι, αλλά εκνευρίστηκα με την αστοχία των ποδοσφαιριστών της ομάδας που αποφάσισα να υποστηρίξω, γιατί μου άρεσαν οι φανέλες που φορούσαν οι παίχτες της και το όνομα του αρχηγού της που μου θύμιζε κάτι ανάμεσα σε τροπικό φρούτο και ανατολίτικη βωμολοχία. Και, φυσικά, επειδή εκνευρίστηκα, έχασα την αντικειμενικότητά μου. Εβριζα τον διαιτητή και τους βοηθούς του. Σχολίαζα τον εκφωνητή που μπέρδευε τη Λιψία με τη Σεβίλλη και την Ιαπωνία με το Ισραήλ. Και τελικά έχασα την ψυχραιμία μου, με αποτέλεσμα να χάσω και τον έλεγχο του παιχνιδιού και στο τέλος να μην καταλάβω καλά καλά ποιος ακριβώς νίκησε. Ητανε και όλοι εκείνοι με τα βαμμένα πρόσωπα και τις πολύχρωμες περούκες και μια χοντρή που βαρούσε ασταμάτητα ένα μεγάλο τύμπανο, έκανε και μια ζέστη αφόρητη που μετέτρεψε τη σχέση μου με την πορτοκαλάδα, από σχέση ευδαιμονίας, σε σχέση εχθρότητας. Ετσι, το μόνο που μου απόμεινε, ήτανε να κλείσω την τηλεόραση και να ξανανοίξω το βιβλίο μου, που το είχα αφήσει εκεί ακριβώς όπου την προηγούμενη φορά είχε πέσει το ποτήρι με την πορτοκαλάδα, ύστερα από την άνευ όρων παράδοσή μου στις αγκαλιές του γλυκύτατου Μορφέα! Ελα όμως που δεν ήθελα να παραδοθώ έτσι, χωρίς αντίσταση και να αποτελέσω εγώ μέσα στη μουντιαλική Ελλάδα δυσάρεστη εξαίρεση. Να χάσω τη σχετική ενημέρωσή μου, και να μην ξέρω με πόσα χιλιόμετρα έτρεχε η μπάλα στο φάουλ που χτύπησε (βάρεσε) ο κύριος Ρικιέλμε, ούτε πότε κλείνει τα 27 του χρόνια ο Αυστραλός Αλοΐζι και έτσι να μην μπορώ να κάνω μια στοιχειώδη συζήτηση με τον Γιαννάκη, τον εγγονό μου, που όχι μόνο γνωρίζει απ' έξω κι ανακατωτά τα γενέθλια των ποδοσφαιριστών, αλλά και πότε έβγαλε το πρώτο του δόντι ο κύριος Φραντζέσκο Τότι, ψηφοφόρος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, υποθέτω, κι αυτό με κάνει έξω φρενών.

Ετσι αποφάσισα ένα βράδυ να βάλω τα δυνατά μου και να παρακολουθήσω ήρεμος και χωρίς να νυστάζω ένα ματς. Το ποιο, μη μου το ρωτάτε, γιατί δεν το πρόσεξα από την αρχή, και στη συνέχεια με μπέρδεψε η χοντρή κυρία με το τύμπανο. Ανακρούστηκαν στην αρχή οι εθνικοί ύμνοι των αντιπάλων που ήταν πιασμένοι από τον ώμο, λες και θα χόρευαν χασάπικο, σφύριξε και ο διαιτητής και ρίχτηκαν όλοι στη μεγάλη προσπάθεια, όπως τότε. Ναι, όπως τότε. Εγώ έπαιζα τερματοφύλακας με ένα κοντό μπλε πανταλονάκι που μου το είχε φτιάξει η Μάνα μου από ένα μακρύ του θείου μου του Πασχάλη, που δεν το φορούσε, γιατί είχε τρυπήσει στα γόνατα. Ο Στέλιος έπαιζε σέντερ μπακ και η Χρυσαυγή φύλαγε τα πουκάμισά μας σε ένα μεγάλο καλάθι. Είχε κιόλας σουρουπώσει και δε βλέπαμε καλά καλά την μπάλα που την είχε φτιάξει με πολύχρωμα κουρέλια ο Γιάννης ο Μπέλιος, μάστορας αξεπέραστος σε τέτοιες δουλιές. Mundial τέλος!