Στα χρόνια της δικτατορίας 1967 - 1974, είχα εκφράσει τις ανησυχίες μου για την εξέλιξη του χαρακτήρα των Ελλήνων, που ζούσαν κάτω από το χουντικό καθεστώς, μέσα από την επιφυλλίδα μου στο εβδομαδιαίο περιοδοκό «Ελληνικός Ταχυδρόμος», του Μόντρεαλ, Καναδά. Οταν επέστρεψα στην Αθήνα, συντροφιά με τη μητέρα μου καθόμασταν συχνά μπροστά στην τηλεόραση παίρνοντας το τσάι μας. Σε ένα πρόγραμμα που ο παρουσιαστής, πάρα πολύ γνωστός αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, κρατούσε στα χέρια του ένα μάτσο χιλιάρικα και τα μοίραζε, λεφτά, λεφτά, λεφτά, φώναζε. «Καταστραφήκαμε», είπα της μητέρας μου, από την πρώτη φορά και αλλάξαμε κανάλι. «Μη λες έτσι, παιδί μου», είπε η μαμά μου. «Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μη σκέφτονται».

Καθόμουν με μια παρέα αντιστασιακών ασπρομάλληδων, σ' ένα πολύ μικρό καφενεδάκι στο χωριό «Μπελογιάννης», στην Ουγγαρία, και ντράπηκα. Οι πιο πολλοί από αυτούς είχαν ανέβει στα βουνά από τα χωριά τους, εξήντα χρόνια πριν, μόλις που είχαν τελειώσει το Δημοτικό ή μερικές τάξεις πιο πάνω, αλλά τον Μακρυγιάννη τον ήξεραν όλοι. Τον είχαν διαβάσει, τον είχαν συζητήσει, αναλύσει.

«Ποτέ δεν τραγουδήσατε το "Μπάρμπα Γιάννη, Μακρυγιάννη"», τους ρώτησε ο παρουσιαστής. Ντράπηκα για δεύτερη φορά. Καλά δεν είχαν διαβάσει τον Μακρυγιάννη, αλλά δεν ήξεραν ούτε τους ύμνους που του είχε πλέξει ο Γιώργος Σεφέρης, ο νομπελίστας.

Ολοι λέμε: Φταίει το σύστημα και το γεγονός, πως βαδίζουμε από το κακό στο χειρότερο. Μόνο; Εμείς όλοι και ο καθένας χωριστά; Αναρωτιέμαι. Στο κάτω κάτω της γραφής, όπως στρώνουμε κοιμόμαστε...