Το ΚΚΕ έγκαιρα γνωστοποίησε την ύπαρξη και τους σκοπούς του αντικομμουνιστικού μνημονίου, δημοσιεύοντάς το, μάλιστα, αυτούσιο. Το σχέδιο απόφασης με την παράθεση 14 θέσεων αποτελούσε την πιο συμπυκνωμένη έκφραση του όλου εγχειρήματος. Παρακάτω θα παραθέσουμε αποσπάσματα των θέσεων του σχεδίου απόφασης με την απαραίτητη αποκωδικοποίησή τους και θα τελειώσουμε με μερικούς σχολιασμούς.

ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ...

Θέση 2η: Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (...)

ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΤΙ...

... τα σοσιαλιστικά κράτη, τα οποία οικοδομήθηκαν με την επιβολή της θέλησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που είναι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, στην αστική τάξη, που αποτελεί τη μειοψηφία της κοινωνίας, πρέπει να στιγματιστούν ως ολοκληρωτισμός με απώτερο σκοπό τη διαιώνιση της δικτατορίας της ίδιας της αστικής τάξης. Δεν αρκεί, επιπλέον, η καταδίκη των όσων σοσιαλιστικών καθεστώτων υπήρξαν αλλά και των όσων υπάρχουν, προκειμένου να τα απομονώσουμε πλήρως από «τη διεθνή κοινότητα» και να τα παρουσιάσουμε ως αποκρουστικά στα μάτια των λαών όλου του κόσμου.

ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ...

Θέση 3η: Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ενας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες της. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασε τους άλλους λαούς σε αριθμούς θυμάτων.

ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΤΙ...

... η επαναστατική βία των λαϊκών μαζών, της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, και η άσκηση της εξουσίας τους, πρέπει να εξαλειφθούν από το λεξιλόγιο των επαναστατικών δυνάμεων, ως πολιτική απόφαση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης που συσπειρώνεται στα κομμουνιστικά κόμματα. Δε θα πρέπει, ακόμα, να υπάρχει ως σκέψη στους εργαζόμενους που αναζητούν μια διέξοδο στα αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού. Επίσης, μας συνιστούν να ξεχάσουμε την ιστορική αλήθεια. Το γεγονός, δηλαδή, ότι χωρίς τα 20 εκατομμύρια νεκρών της Σοβιετικής Ενωσης, τα χιτλερικά στρατεύματα θα προέλαυναν πιθανότατα - για να μην πούμε σίγουρα - νικηφόρα σε όλη την Ευρώπη και καλούμαστε να θυμόμαστε κάποια άλλα «θύματα», που, ούτε λίγο ούτε πολύ και «όλως τυχαίως», φτάνουν (σε κάποιο σημείο του μνημονίου) και αυτά τα 20 εκατομμύρια!!!

ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ...

Θέση 5η: (...) οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά που διαπράχθηκαν στο όνομα του εθνικού σοσιαλισμού (ναζισμού).

ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΤΙ...

... πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ο οποιοσδήποτε αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, κάποια στιγμή θα τιμωρείται, όπως άλλωστε σήμερα τιμωρούνται ηγέτες κομμουνιστικών κομμάτων που βρίσκονται για χρόνια στη φυλακή, μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Ακόμα, κομμουνισμός και ναζισμός πρέπει να ταυτιστούν στα μυαλά των εργαζομένων ως δυο ακραίες και απάνθρωπες ιδεολογίες (ο σκοπός προφανής: Οι λαοί να πάρουν απόσταση από την πρώτη ιδεολογία, αφού η δεύτερη έτσι κι αλλιώς είναι έκφραση της δικτατορίας του κεφαλαίου).

ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ...

Θέση 6η: Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.

Θέση 13η: Ακόμα, καλεί όλα τα κομμουνιστικά ή μετα-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση.

ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΤΙ...

... στο μέλλον θα τεθεί ζήτημα νομιμότητας των κομμουνιστικών κομμάτων, επειδή ακριβώς παλεύουν για την κατάργηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των εγκλημάτων της (πόλεμοι, βία, ανεργία, εξαθλίωση, κλπ.). Εκτός κι αν κάνουν δηλώσεις μετανοίας και μαζί με την αποκήρυξη της δικτατορίας του προλεταριάτου αποκηρύξουν το παρελθόν τους, καθώς και την προσφορά των πρώην σοσιαλιστικών κρατών. Τότε, δε θα υπάρχει πρόβλημα αποδοχής τους και νομιμότητάς τους, αφού μάλιστα απονευρωμένα όπως θα είναι και φέροντας τον τίτλο του κομμουνιστικού κόμματος θα αποτελούν καλούς συμμάχους (και αναχώματα στις κοινωνικές εκρήξεις) στο πλαίσιο της κοινωνικής συναίνεσης, χαρίζοντας μάλιστα μιαν επίφαση δημοκρατίας στο σύστημα.

ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ...

Θέση 7η: (...) η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενιών.

ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΤΙ...

... η νέα γενιά δεν πρέπει να έρθει σε επαφή με την έννοια της κοινωνικής επανάστασης, αλλά και να γνωρίσει στο ελάχιστο τα σοσιαλιστικά επιτεύγματα. Επίσης, από εδώ κι έπειτα θα συνεχιστεί η τεράστια και τερατώδης επιχείρηση διαστρέβλωσης και αναθεώρησης της ιστορικής αλήθειας. Αλλωστε, όπως ομολογείται σε σημείο του μνημονίου, μπαίνει ως βασικός στόχος η τροποποίηση των σχολικών βιβλίων.

Και οι κύριοι της ΕΕ το γνωρίζουν αυτό άριστα. Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, λοιπόν, από τη μια θέτει ως στόχο του την απονεύρωση ή/και την εξαφάνιση των κομμουνιστικών κομμάτων και από την άλλη την πρόληψη των μελλοντικών κοινωνικών κραδασμών. Αλλωστε, η διάρκεια, η αποτελεσματικότητα και ο προσανατολισμός των δεύτερων δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι εξαρτώνται άμεσα από τον πρώτο παράγοντα: Από την ύπαρξη μαζικών και σωστά πολιτικά προσανατολισμένων κομμουνιστικών κομμάτων. Κομμάτων, δηλαδή, με πίστη στην κοινωνική επανάσταση και στην κομμουνιστική κοινωνία.

ΥΓ: Μπορεί οι εκτιμήσεις μας για τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις να φαίνονται σε ορισμένους υπερβολικές. Αντί για οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα θα αφήσουμε έναν αστό θεωρητικό να μιλήσει, ο οποίος με το δικό του τρόπο προδιαγράφει το ζοφερό μέλλον του καπιταλισμού:

«Δε θα διστάσω, όμως, να υποστηρίξω ότι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα θα υποκύψει στα ελαττώματά του, σ' αυτή ή σε κάποια επόμενη ευκαιρία (...) Εχω ήδη διαμορφώσει την εικόνα της τελικής κρίσης, θα είναι πολιτική στο χαρακτήρα της. Είναι πιθανό να υπάρξουν πολιτικά κινήματα των ντόπιων πληθυσμών που θα επιδιώξουν ν' απαλλοτριώσουν τις πολυεθνικές εταιρίες και να πάρουν πίσω τον εθνικό πλούτο...»(Τζορτζ Σόρος, «Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού», σελ. 236, εκδ. «Νέα Σύνορα -Λιβάνη»).