Αλλο ένα, κρίσιμο και επίκαιρο συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί από τα προαναφερόμενα στο προηγούμενο σχόλιο στοιχεία. Οι αποδόσεις - ρεκόρ του κεφαλαίου στην περίοδο 1995 - 2005, τα τεράστια επιχειρηματικά κέρδη, που συγκρίνονται μόνο με τη «χρυσή» περίοδο 1960 - 73, όπως και οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης της ίδιας περιόδου, κάθε άλλο παρά οδήγησαν σε μείωση της ανεργίας. Η τελευταία ήταν απλώς το πρόσχημα των εκάστοτε κυβερνώντων και των κάθε λογής εργατοπατέρων. Με πρόσχημα τη μείωση της ανεργίας μειώθηκε το λεγόμενο μισθολογικό κόστος κατά 25% από το 1985. Με το ίδιο πρόσχημα, μειώθηκαν κατά δύο μονάδες οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές τη διετία 2001 - 2003. Για τον ίδιο υποτίθεται λόγο, ο ΟΑΕΔ επιδοτεί (με λεφτά των εργαζομένων) 137.000 θέσεις εργασίας, με 14 έως 26 ευρώ ημερησίως, προσφέροντας τζάμπα εργάτες στους επιχειρηματίες. Με το ίδιο πρόσχημα, επίσης, γενικεύτηκε η κάθε μορφής μερική απασχόληση, μειώθηκε η αμοιβή των υπερωριών, προωθήθηκε η διαβόητη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και, ουσιαστικά, καταργήθηκε το 8ωρο, «απελευθερώνεται» το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, κλπ., κλπ.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω μέτρων, που πήραν οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση, το γνωρίζουν όλοι. Η ανεργία παραμένει στο ύψος της. Και όχι μόνο. Γίνεται όπλο στα χέρια της πλουτοκρατίας και των κυβερνώντων, για να εκβιάσουν και να αποσπάσουν νέα αντεργατικά μέτρα.